กริฟฟิน ยังพูดอย่างเย่อหยิ่งและเต็มไปด้วยการดูถูกฮาร์วีย์ ยอร์กและแม้แต่ออสการ์ อาร์มสตรองเขาทำราวกับว่าไม่มีใครในประเทศ H ที่ยิ่งใหญ่สามารถรักษาอาการป่วยของทาเลีย ฮอแรนได้เพย์ตัน ฮอแรนขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “คุณหมอยัง ฉันขอให้เขามาที่นี่เอง หากมีผลใด ๆ สืบเนื่องมาจากการกระทำของเขา ฉันจะแบกรับมันไว้เองและจะไม่โทษคุณ ดังนั้นคุณไม่ต้องห่วง“ฝากด้วยนะน้องยอร์ก”สีหน้าของกริฟฟินแย่ลงทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเพย์ตันเขายืนตัวแข็งทื่อข้างหน้าฮาร์วีย์และพูดอย่างไม่พอใจว่า “แบกรับผลที่ตามมาเองอย่างนั้นเหรอ? คุณฮอแรน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ยังไงผมก็ยังต้องเป็นคนที่ต้องจัดการเรื่องนี้อยู่ดี!“ถ้าคุณจะปล่อยให้หมอผีคนนี้ลงมือจริง ๆ ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ต่อไปผมคงจะช่วยอะไรคุณอีกไม่ได้แล้ว!”เห็นได้ชัดว่ากริฟฟินแน่วแน่กับคำพูดเขามาก ถ้าฮาร์วีย์เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการรักษาทาเลีย เขาจะถอนตัวทันทีฮาร์วีย์ชำเลืองมองกริฟฟินด้วยความสนใจอย่างมาก แต่เขาไม่ได้พูดอะไรและเพียงแต่เดินไปข้างหน้าแทนเขามีความมั่นใจในทักษะทางการแพทย์ของผู้อาวุโสออสการ์ อาร์มสตรองอย่างมาก ในเมื่
“รับผิดชอบเหรอ?“รับผิดชอบด้วยอะไร?”กริฟฟิน ยังหัวเราะเยาะ“พวกคุณจากประเทศ H ที่ยิ่งใหญ่ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ไม่เพียงแต่คุณจะไม่รักษาอาการป่วยอย่างถูกต้อง คุณยังให้หมอผีช่วยคุณแก้ปัญหานี้อีกด้วย!“อย่าบอกนะว่าคุณจะแก้ปัญหาด้วยการร่ายมนตร์คาถา!“ตลก!”ฮาร์วีย์ ยอร์กมองกริฟฟินอย่างเย็นชา หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ถามเบา ๆ ว่า “ผู้อาวุโสฮอแรน ทาเลีย ฮอแรนอยู่ในสภาพนี้มานานแค่ไหนแล้วเหรอ?”เพย์ตัน ฮอแรนตกตะลึงเล็กน้อยและตอบว่า “น่าจะครึ่งปีได้”“แล้วก่อนที่เธอจะเป็นแบบนี้ เธอเคยไปที่ที่อัปมงคลบ้างไหม เช่น สุสาน หมู่บ้านร้าง หรือบ้านเก่า ๆ…” ฮาร์วีย์ถามอย่างเคร่งขรึมเพย์ตันคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบว่า “เคยนะ ก่อนที่เธอจะป่วย ฉันพาเธอไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลฮอแรน”เพย์ตันอธิบายอย่างละเอียด “ตระกูลฮอแรนแห่งซานตงมั่งคั่งมานานหลายร้อยปี แต่ในช่วงสงครามในตอนนั้นเราได้ย้ายห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลฮอแรนแห่งซานตงไปยังเขตสัมปทานฝรั่งเศสของมอร์ดูเพื่อหลีกเลี่ยงการได้รับผลกระทบจากสงคราม“ต่อมาตระกูลฮอแรนก็ไม่เคยย้ายห้องโถงบรรพบุรุษอีก เราแค่ส่งคนใช้สองคนไปเฝ้าสถานที่นั้นตลอ
ฮาร์วีย์ ยอร์กมองกริฟฟิน ยังอย่างเย็นชาและพูดอย่างเฉยเมยว่า “แพทย์ควรจะดูแลผู้ป่วยด้วยความรักและความเอาใจใส่ ตอนนี้อาการของทาเลีย ฮาแรนมีแต่จะแย่ลงทุกวัน“ต่อให้ผมจะเป็นหมอผีจริง ๆ แต่ตราบใดที่มันไม่ทำร้ายทาเลีย ทำไมถึงไม่ยอมให้ผมลองดูก่อนล่ะ?“หรือคุณคิดว่ามันจะแย่สำหรับคุณถ้าผมสามารถช่วยทาเลียได้จริง ๆ?!”สีหน้าของกริฟฟินเปลี่ยนไปเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เขากลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว เขาจ้องไปที่เพย์ตันและพูดว่า “ผู้อาวุโสฮอแรน ผมเป็นแพทย์ประจำตัวของทาเลียมาโดยตลอด ดังนั้นผมจึงรู้สถานการณ์ปัจจุบันของทาเลียดีกว่าใคร ๆ“สิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้คือการพักผ่อน!“ผมจะไปที่ประเทศหมู่เกาะด้วยตัวเองและเชิญอาจารย์ของผมมารักษาเธอโดยเร็วที่สุด!“ถ้าจู่ ๆ คุณจะปล่อยให้คนอื่นรักษาเธอในตอนนี้มันมีแต่จะทำให้อาการของเธอแย่ลง!“ถ้าอาการเธอแย่ลง ต่อให้อาจารย์ของผมมา เขาก็อาจจะช่วยอะไรเธอไม่ได้!“ดังนั้นผมจึงมีคำแนะนำเพียงข้อเดียว ถ้าผู้อาวุโสฮอแรนยอมเชื่อผม ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้อาการของทาเลียคงที่!“แต่หากคุณปล่อยให้คนอื่นทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ผมก็หวังว่าความพยายามที่ผ่านมาของผมจะไม่สูญเป
“หรือคุณกลัวว่าคนอื่นจะเห็นตัวตนที่แท้จริงของคุณ? คุณก็เลยทำตัวอวดรู้ แต่จริง ๆ แล้วคุณรู้สึกผิด!” อีวอนน์ ซาเวียร์กล่าวด้วยรอยยิ้มสีหน้าของเพย์ตัน ฮอแรนเย็นชาทันทีในฐานะคนจากหน่วยมังกรลับที่โดยธรรมชาติจะสนใจประเทศของตัวเองมากกว่า เขาจึงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับกองกำลังต่างชาติบ่อยนักอย่างไรก็ตาม เขาพอจะรู้เรื่องของประเทศหมู่เกาะอยู่บ้างท่าทางของกริฟฟิน ยังในขณะนี้ราวกับว่าเขากำลังปิดบังอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ถูกจับได้ฮาร์วีย์ ยอร์กพูดอย่างเฉยเมยโดยเอามือไพล่หลังว่า “ผมได้ยินมาว่าคนที่ฝึกวิชาหยินหยางจะสักรูปดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ ซึ่งเป็นตัวแทนของหยินและหยาง ไว้บนหลังของพวกเขา นอกจากนี้มันยังเป็นสัญลักษณ์ให้เหล่าองเมียวจิแห่งประเทศหมู่เกาะระบุตัวตนของกันและกันด้วย“ถ้าคุณบอกว่าคุณไม่รู้วิชาหยินและหยางจริง ๆ ทำไมคุณไม่ถอดเสื้อออกให้ผมดูหน่อยล่ะ?”“นี่มันมากเกินไปแล้ว! ไอ้บ้า! คุณกำลังดูถูกผม!”กริฟฟินชี้หน้าฮาร์วีย์และสบถ!จากนั้นเขาก็มองไปที่เพย์ตันด้วยความโกรธและพูดอย่างเย็นชาว่า “ผู้อาวุโสฮอแรน ผมเคารพตระกูลฮอแรนแห่งซานตง ผมจึงพยายามรักษาทาเลีย ฮอแรนอย่างสุดความสามารถ มั
ความเร็วของกริฟฟิน ยังถือว่าเร็ว แต่น่าเสียดายที่เพย์ตัน ฮอแรนเร็วกว่าเขาดีดนิ้ว ทันใดนั้นก็มีลมพัดมาทันทีและฉีกเศษกระดาษทั้งสองกลางอากาศพร้อมกันจากนั้นหมัดก็พุ่งออกไปพร้อม ๆ กับที่เขาก้าวไปข้างหน้าพรึ่บ!กริฟฟินที่เร่งความเร็วและพยายามจะหนีถูกหมัดของเพย์ตันชกลงกับพื้นทันที เลือดพุ่งออกทางปากของเขาในขณะที่ร่างของเขาร่วงลงกับพื้นจากนั้นเพย์ตันก็ตบเขาอีกครั้งโดยไม่แม้จะเปิดโอกาสให้กริฟฟินได้พูดอะไร ทำให้ฟันของเขาร่วงออกจากปากทั้งหมดในบรรดาฟันสีขาวที่อยู่บนพื้นมีฟันซี่หนึ่งที่ดำสนิท เห็นได้ชัดว่านั้นเป็นเขี้ยวพิษจริง ๆหากไม่มีเขี้ยวพิษนี้ กริฟฟินจะไม่สามารถฆ่าตัวตายได้อย่างไรก็ตาม นั่นยังคงไม่เพียงพอ จากนั้นเพย์ตันก็เตะแขนขาของเขาทันที!แคร้ก! ในไม่ช้าแขนขาของเขาก็หักไปหมด เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวและดิ้นได้แพทย์และพยาบาลหลายคนที่อยู่ที่นั่นตัวสั่นด้วยความกลัวแม้ว่าเพย์ตันจะดูแก่ไปหน่อย แต่หากเขาได้ลงมือมันก็ยังน่ากลัวเหนือจินตนาการทุกครั้งไม่มีใครคิดว่ากริฟฟินที่ทรงพลังจะจบลงเช่นนี้ภายในเวลาเพียงสองหรือสามวินาทีหลังจากนั้นเพย์ตันก็เตะออกไปอีกครั้งและมองไปบนหลังกริฟฟิ
อีวอนน์ ซาเวียร์ชำเลืองมองฮาร์วีย์ ยอร์กด้วยท่าทางแปลก ๆ ฮาร์วีย์พูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นเรื่องปกติที่พวกชาวเกาะจะไม่ยอมแพ้“ท้ายที่สุดประเทศ H ที่ยิ่งใหญ่ก็มีหัวหน้าผู้ฝึกสอนที่เกือบจะกวาดล้างพวกเขาได้“ถ้าหัวหน้าผู้ฝึกสอนฝึกฝนลูกศิษย์เพิ่มอีกสักสองสามคน จักรพรรดิแห่งประเทศหมู่เกาะคงจะอยู่ไม่เป็นสุขแน่!“ในกรณีนี้มันจึงสมเหตุสมผลที่เขาจะส่งคนมาที่ประเทศ H ที่ยิ่งใหญ่เพียงเพื่อสร้างปัญหา”เพย์ตัน ฮอแรนถอนหายใจและพูดว่า “ตระกูลฮอแรนของเราเชื่อเสมอว่าเราไม่ควรติดต่อใกล้ชิดกับพวกชาวเกาะ น่าเสียดายที่ตระกูลฮอแรนไม่มีอำนาจตัดสินใจที่เด็ดขาดในเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ“ยิ่งกว่านั้น กองกำลังบางกลุ่มและตระกูลบางรายก็ได้สูญเสียจุดยืนของพวกเขาเนื่องจากผลประโยชน์ไปนานแล้ว“บางคนยังปรุงแต่งเรื่องราวของสงครามนั้นโดยป้ายสีหัวหน้าผู้ฝึกสอนและบอกว่าเขาเป็นผู้บ่อนทำลายสันติภาพและเสถียรภาพของโลก“การติดต่อใกล้ชิดกับประเทศที่มีอำนาจเช่นประเทศหมู่เกาะและอเมริกาคือการร่วมมือช่วยเหลือซึ่งกันและกัน“ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขั้น หากวันหนึ่งเกิดมีความขัดแย้ง พันธมิตรเหล่านี้จะไม่เข้าข้างประเทศ H ท
เพย์ตัน ฮอแรนหัวเราะและพูดว่า “น้องยอร์กถ่อมตัวเก่งจริง ๆ เลย เอาแบบนี้ดีไหม? ฉันแก่มากแล้ว ดังนั้นฉันคงมีประโยชน์ต่อนายไม่มากนัก“แต่ถ้านายต้องการ ฉันสามารถแนะนำให้นายทำงานกับหน่วยมังกรลับได้ สาขาของเราในมอร์ดูมีตำแหน่งระดับกลางว่างพอดี ถ้านายไม่รังเกียจ…”อีวอนน์ ซาเวียร์เผยรอยยิ้มก่อนที่เพย์ตันจะทันได้พูดจบ เธอชำเลืองมองฮาร์วีย์ ยอร์กก่อนที่จะพูดเบา ๆ ว่า “ผู้อาวุโสฮอแรน“ฮาร์วีย์เป็นหัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดู ฉันเกรงว่าเขาจะไม่สามารถเข้าร่วมหน่วยมังกรลับได้…”“หัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดูเหรอ?!” เพย์ตันอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและพูดว่า “ฉันได้ยินมานานแล้วว่าหัวหน้าบาวเออร์ได้พบอัจฉริยะอายุน้อยเพื่อปกครองหลงเหมินสาขามอร์ดู แต่ฉันไม่นึกเลยว่าจะเป็นนาย!“เขายังให้นายเป็นหัวหน้าสาขาอีกด้วย“ฉันนี่ตาถั่วจริง ๆ!“แต่น้องยอร์ก มันไม่ง่ายเลยนะที่จะดำรงตำแหน่งหัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดู“ชินดัน เวย์แห่งประเทศหมู่เกาะต้องการสร้างปัญหาในมอร์ดูเสมอมาและยังต้องการขยายอำนาจของพวกเขาอีกด้วย“พวกเขามาที่นี่โดยบอกว่าต้องการส่งเสริมการแลกเปลี่ยนศิลปะการต่อสู้ ประเทศ H ที่ยิ่งใหญ่จึงไม
เพย์ตัน ฮอแรนตัวแข็งทื่อ“นั่นป้ายชื่อของพ่อฉัน”“ทำลายมันซะ” ฮาร์วีย์ ยอร์กกล่าวเพย์ตันและบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาต่างก็ตากระตุกไม่หยุดมีเพียงฮาร์วีย์เท่านั้นที่จะกล้าทำลายป้ายชื่อของพ่อเพย์ตันต่อหน้าต่อตาของเพย์ตันแต่หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นานเพย์ตันก็ตัดสินใจที่จะลงทำมันเอง เขาคว้าแผ่นป้ายแล้วทุ่มมันลงกับพื้นด้วยสีหน้าที่ลังเลแคร้ก!ด้วยความแข็งแกร่งของเพย์ตันแน่นอนว่าแผ่นป้ายนั้นจะต้องแตกเป็นเสี่ยง ๆ เสียงของโลหะดังก้องจากแผ่นป้ายนั้นก่อนที่มันจะกลิ้งไปที่มุมห้องโถงบรรพบุรุษในเวลาเดียวกันควันดำหนาทึบก็ลอยออกมาจากแผ่นป้าย ทำให้ผู้คนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวฮาร์วีย์เดินไปเตะแผ่นป้ายออกไปที่ลานข้างนอกทันทีภายใต้แสงแดดที่สาดส่อง ควันสีดำค่อย ๆ ลอยออกมาจากแผ่นป้ายมากกว่าเดิมก่อนที่จะเผยให้เห็นใบหน้าของผีที่แสยะยิ้มอย่างร้ายกาจบนท้องฟ้าก่อนที่มันจะหายไปในความว่างเปล่าฮาร์วีย์คว้าแผ่นป้ายและวางมันลงบนหัวของทาเลีย ฮอแรนอย่างรวดเร็ว ลำแสงสีขาวส่องจากแผ่นป้ายไปยังศีรษะของเธอในเวลาเดียวกันแผ่นป้ายก็กลายเป็นฝุ่นผงทันทีก่อนที่มันจะตกลงสู่พื้น“ไอ้สารเลว!”