ความเร็วของกริฟฟิน ยังถือว่าเร็ว แต่น่าเสียดายที่เพย์ตัน ฮอแรนเร็วกว่าเขาดีดนิ้ว ทันใดนั้นก็มีลมพัดมาทันทีและฉีกเศษกระดาษทั้งสองกลางอากาศพร้อมกันจากนั้นหมัดก็พุ่งออกไปพร้อม ๆ กับที่เขาก้าวไปข้างหน้าพรึ่บ!กริฟฟินที่เร่งความเร็วและพยายามจะหนีถูกหมัดของเพย์ตันชกลงกับพื้นทันที เลือดพุ่งออกทางปากของเขาในขณะที่ร่างของเขาร่วงลงกับพื้นจากนั้นเพย์ตันก็ตบเขาอีกครั้งโดยไม่แม้จะเปิดโอกาสให้กริฟฟินได้พูดอะไร ทำให้ฟันของเขาร่วงออกจากปากทั้งหมดในบรรดาฟันสีขาวที่อยู่บนพื้นมีฟันซี่หนึ่งที่ดำสนิท เห็นได้ชัดว่านั้นเป็นเขี้ยวพิษจริง ๆหากไม่มีเขี้ยวพิษนี้ กริฟฟินจะไม่สามารถฆ่าตัวตายได้อย่างไรก็ตาม นั่นยังคงไม่เพียงพอ จากนั้นเพย์ตันก็เตะแขนขาของเขาทันที!แคร้ก! ในไม่ช้าแขนขาของเขาก็หักไปหมด เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวและดิ้นได้แพทย์และพยาบาลหลายคนที่อยู่ที่นั่นตัวสั่นด้วยความกลัวแม้ว่าเพย์ตันจะดูแก่ไปหน่อย แต่หากเขาได้ลงมือมันก็ยังน่ากลัวเหนือจินตนาการทุกครั้งไม่มีใครคิดว่ากริฟฟินที่ทรงพลังจะจบลงเช่นนี้ภายในเวลาเพียงสองหรือสามวินาทีหลังจากนั้นเพย์ตันก็เตะออกไปอีกครั้งและมองไปบนหลังกริฟฟิ
อีวอนน์ ซาเวียร์ชำเลืองมองฮาร์วีย์ ยอร์กด้วยท่าทางแปลก ๆ ฮาร์วีย์พูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นเรื่องปกติที่พวกชาวเกาะจะไม่ยอมแพ้“ท้ายที่สุดประเทศ H ที่ยิ่งใหญ่ก็มีหัวหน้าผู้ฝึกสอนที่เกือบจะกวาดล้างพวกเขาได้“ถ้าหัวหน้าผู้ฝึกสอนฝึกฝนลูกศิษย์เพิ่มอีกสักสองสามคน จักรพรรดิแห่งประเทศหมู่เกาะคงจะอยู่ไม่เป็นสุขแน่!“ในกรณีนี้มันจึงสมเหตุสมผลที่เขาจะส่งคนมาที่ประเทศ H ที่ยิ่งใหญ่เพียงเพื่อสร้างปัญหา”เพย์ตัน ฮอแรนถอนหายใจและพูดว่า “ตระกูลฮอแรนของเราเชื่อเสมอว่าเราไม่ควรติดต่อใกล้ชิดกับพวกชาวเกาะ น่าเสียดายที่ตระกูลฮอแรนไม่มีอำนาจตัดสินใจที่เด็ดขาดในเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ“ยิ่งกว่านั้น กองกำลังบางกลุ่มและตระกูลบางรายก็ได้สูญเสียจุดยืนของพวกเขาเนื่องจากผลประโยชน์ไปนานแล้ว“บางคนยังปรุงแต่งเรื่องราวของสงครามนั้นโดยป้ายสีหัวหน้าผู้ฝึกสอนและบอกว่าเขาเป็นผู้บ่อนทำลายสันติภาพและเสถียรภาพของโลก“การติดต่อใกล้ชิดกับประเทศที่มีอำนาจเช่นประเทศหมู่เกาะและอเมริกาคือการร่วมมือช่วยเหลือซึ่งกันและกัน“ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขั้น หากวันหนึ่งเกิดมีความขัดแย้ง พันธมิตรเหล่านี้จะไม่เข้าข้างประเทศ H ท
เพย์ตัน ฮอแรนหัวเราะและพูดว่า “น้องยอร์กถ่อมตัวเก่งจริง ๆ เลย เอาแบบนี้ดีไหม? ฉันแก่มากแล้ว ดังนั้นฉันคงมีประโยชน์ต่อนายไม่มากนัก“แต่ถ้านายต้องการ ฉันสามารถแนะนำให้นายทำงานกับหน่วยมังกรลับได้ สาขาของเราในมอร์ดูมีตำแหน่งระดับกลางว่างพอดี ถ้านายไม่รังเกียจ…”อีวอนน์ ซาเวียร์เผยรอยยิ้มก่อนที่เพย์ตันจะทันได้พูดจบ เธอชำเลืองมองฮาร์วีย์ ยอร์กก่อนที่จะพูดเบา ๆ ว่า “ผู้อาวุโสฮอแรน“ฮาร์วีย์เป็นหัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดู ฉันเกรงว่าเขาจะไม่สามารถเข้าร่วมหน่วยมังกรลับได้…”“หัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดูเหรอ?!” เพย์ตันอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและพูดว่า “ฉันได้ยินมานานแล้วว่าหัวหน้าบาวเออร์ได้พบอัจฉริยะอายุน้อยเพื่อปกครองหลงเหมินสาขามอร์ดู แต่ฉันไม่นึกเลยว่าจะเป็นนาย!“เขายังให้นายเป็นหัวหน้าสาขาอีกด้วย“ฉันนี่ตาถั่วจริง ๆ!“แต่น้องยอร์ก มันไม่ง่ายเลยนะที่จะดำรงตำแหน่งหัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดู“ชินดัน เวย์แห่งประเทศหมู่เกาะต้องการสร้างปัญหาในมอร์ดูเสมอมาและยังต้องการขยายอำนาจของพวกเขาอีกด้วย“พวกเขามาที่นี่โดยบอกว่าต้องการส่งเสริมการแลกเปลี่ยนศิลปะการต่อสู้ ประเทศ H ที่ยิ่งใหญ่จึงไม
เพย์ตัน ฮอแรนตัวแข็งทื่อ“นั่นป้ายชื่อของพ่อฉัน”“ทำลายมันซะ” ฮาร์วีย์ ยอร์กกล่าวเพย์ตันและบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาต่างก็ตากระตุกไม่หยุดมีเพียงฮาร์วีย์เท่านั้นที่จะกล้าทำลายป้ายชื่อของพ่อเพย์ตันต่อหน้าต่อตาของเพย์ตันแต่หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นานเพย์ตันก็ตัดสินใจที่จะลงทำมันเอง เขาคว้าแผ่นป้ายแล้วทุ่มมันลงกับพื้นด้วยสีหน้าที่ลังเลแคร้ก!ด้วยความแข็งแกร่งของเพย์ตันแน่นอนว่าแผ่นป้ายนั้นจะต้องแตกเป็นเสี่ยง ๆ เสียงของโลหะดังก้องจากแผ่นป้ายนั้นก่อนที่มันจะกลิ้งไปที่มุมห้องโถงบรรพบุรุษในเวลาเดียวกันควันดำหนาทึบก็ลอยออกมาจากแผ่นป้าย ทำให้ผู้คนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวฮาร์วีย์เดินไปเตะแผ่นป้ายออกไปที่ลานข้างนอกทันทีภายใต้แสงแดดที่สาดส่อง ควันสีดำค่อย ๆ ลอยออกมาจากแผ่นป้ายมากกว่าเดิมก่อนที่จะเผยให้เห็นใบหน้าของผีที่แสยะยิ้มอย่างร้ายกาจบนท้องฟ้าก่อนที่มันจะหายไปในความว่างเปล่าฮาร์วีย์คว้าแผ่นป้ายและวางมันลงบนหัวของทาเลีย ฮอแรนอย่างรวดเร็ว ลำแสงสีขาวส่องจากแผ่นป้ายไปยังศีรษะของเธอในเวลาเดียวกันแผ่นป้ายก็กลายเป็นฝุ่นผงทันทีก่อนที่มันจะตกลงสู่พื้น“ไอ้สารเลว!”
ในช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้น ฮาร์วีย์ ยอร์กขับรถไปที่ทางเดิน VIP ของสนามบินนานาชาติมอร์ดูและเฝ้ารอหลังจากที่ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงคนที่เขาหวังว่าจะเจอก็ยังไม่ปรากฏตัวฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดหมายเลขที่คุ้นเคย“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งในภายหลัง”ฮาร์วีย์ขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ยินเสียงฝากข้อความปกติแมนดี้ ซิมเมอร์จะเป็นคนตรงต่อเวลาตลอด ในเมื่อเธอบอกว่าเธอจะมาถึงตอนในตอนเที่ยง เธอก็ไม่น่าจะมาสายฮาร์วีย์ไปที่ล็อบบี้และถามเกี่ยวกับเที่ยวบินของแมนดี้ เขาได้รับแจ้งว่าเที่ยวบินของเธอมาถึงเมื่อประมาณชั่วโมงที่แล้วแล้วฮาร์วีย์รู้สึกสับสนอย่างมาก เขาโทรหาซินเธียร์ ซิมเมอร์ขณะที่ถูขมับตนเองซินเธียร์วางสายทันทีแล้วส่งที่อยู่มาให้เขามอร์ดูบรอดเวย์ดวงตาของฮาร์วีย์เบิกกว้าง คนธรรมดาจะไม่มีเงินมากพอที่จะพักที่นั่นแม้แต่ซินเธียร์เองก็ไม่ค่อยจะไปที่สถานที่แบบนั้น แต่ในเมื่อเธอส่งที่อยู่นั้นมาให้...ฮาร์วีย์เหยียบคันเร่งและขับออกไปในรถของเขาครึ่งชั่วโมงต่อมาฮาร์วีย์ก็มาถึงที่ทางเข้าของมอร์ดูบรอดเวย์ เขากอดอกในขณะที่
“นายมาทำอะไรที่นี่?”ในขณะนี้ สีหน้าของแม่สื่อ ลูซี่ โลว์กำลังกระวนกระวายอย่างยิ่ง“นายรู้ไหมว่าพวกเรากำลังพบกันเนื่องในโอกาสอะไร?!“เคยดูสถานะของตัวเองก่อนที่จะเข้ามาที่นี่บ้างไหม?!“ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”ลูซี่ดูถูกฮาร์วีย์ ยอร์กโดยสิ้นเชิง เขาเป็นคนที่ขายรถหรูหลายสิบคันที่ลูกชายของเธอสนใจ หลังจากที่ทำเงินได้หลายสิบล้านดอลลาร์ เขาไม่แม้แต่จะแบ่งเงินให้พวกเธอด้วยซ้ำ!‘เนรคุณ!‘เขาไม่เข้าใจเหรอว่าเขาไม่มีทางหาเงินได้มากขนาดนั้นหากไม่ใช่เพราะลูกชายของฉัน?!’ในมุมมองของลูซี่เงินที่ฮาร์วีย์ได้จากการขายรถหรูควรเป็นของพวกเธอ‘ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ให้เงินเราเท่านั้น เขายังหายตัวไปถึงสองวัน!'เขาสมควรตาย!'หลังจากที่มองไปทางเฮกเตอร์ ทอมป์สันแล้ว ลิเลียน เยตส์ก็ลุกขึ้นไปขวางทางฮาร์วีย์“ใครบอกให้นายมาที่นี่ฮาร์วีย์?” ลิเลียนถามอย่างเย็นชา“ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ!“นายไม่ใช่ลูกเขยของฉันนับตั้งแต่วินาทีที่นายขโมยเงินสามร้อยล้านของฉันไป!“ถ้านายยังรักชีวิตของตัวเองอยู่ก็ส่งเงินมาซะ!“แล้วก็ใสหัวไปให้พ้น!“พรุ่งนี้ฉันจะให้คนไปส่งเอกสารการหย่าให้ เซ็นมันด้วยล่ะ!“อย่าทำลายโอกาสในกา
กล่าวได้ว่าในขณะนี้ลิเลียน เยตส์กำลังอ้อนวอนฮาร์วีย์ ยอร์กหากฮาร์วีย์ยอมที่จะจากไป ลิเลียนจะยอมคุกเข่าขอโทษเขาเพื่อให้ได้ “ลูกเขย” ที่ดีอย่างเฮกเตอร์ ทอมป์สันฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ หลังจากที่เห็นลิเลียนขู่และพยายามเกลี้ยกล่อมเขาในเวลาเดียวกัน จากนั้นเขาก็หันไปมองแมนดี้ ซิมเมอร์ผ่านมากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่ทั้งสองได้พบกันครั้งสุดท้าย แมนดี้ดูเป็นตัวเองมากขึ้นเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนบางทีอาจจะเป็นเพราะการเติบโตของเธอหลังจากที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าสาขาฮาร์วีย์แทบจะจำเธอไม่ได้เพราะการเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นเมื่อแมนดี้สบตาฮาร์วีย์ สายตาของเธอก็เยือกเย็น เธอไม่มีเจตนาที่จะคุยกับฮาร์วีย์ด้วยซ้ำ เธอเพียงแต่หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบราวกับว่าเธอไม่เห็นฮาร์วีย์เลยฮาร์วีย์พูดไม่ออก เขาหันไปหาซีนเธียร์ ซิมเมอร์ซีนเธียร์มองฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าที่ว่าเขาสมควรได้รับทั้งหมดนี้ ทำให้เขาตกตะลึงอย่างที่สุดเขารู้ทันทีว่าซีนเธียร์อาจบอกอะไรบางอย่างกับแมนดี้เขาแค่ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับไคท์ วอล์กเกอร์หรืออีวอนน์ ซาเวียร์ลูซี่ โลว์กลับมามีความกล้าหาญอีกครั้งหลังจากที่เธอเห็นแมนดี้
ฮาร์วีย์ ยอร์กบอกได้ว่าแมนดี้ ซิมเมอร์โกรธเขาจริง ๆเมื่อสองสามวันก่อนพวกเขายังดีกันอยู่เลย ฮาร์วีย์ไม่รู้เลยว่าทำไมเธอถึงโกรธแต่ไม่ว่าจะอย่างไร ฮาร์วีย์รู้สึกว่าตอนนี้เขาจะต้องคิดบวกเอาไว้สำหรับตอนนี้เป้าหมายของฮาร์วีย์ก็คือการหยุดการนัดเดทนี้ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตามการนัดเดทนี้จะต้องไม่ดำเนินการต่อไปแม้ว่าจะเป็นบุคคลอื่นที่ไม่ใช่เฮกเตอร์ ทอมป์สันก็ตามการที่ภรรยาแท้ ๆ ของฮาร์วีย์กำลังออกเดทกับชายอื่นมีอะไรที่ผิดปกติมากมาย!มีเพียงลิเลียน เยตส์เท่านั้นที่จะสามารถวางแผนสิ่งที่ชั่วร้ายเช่นนี้ได้“หมาที่เห่าจะไม่กัดอย่างนั้นเหรอ?“นี่นายบอกให้ฉันหุบปากเหรอ?!”ลูซี่ โลว์ชี้หน้าฮาร์วีย์“นายมีสิทธิ์อะไรที่จะพูดกับฉันแบบนั้น?“นายคิดว่านายเป็นใคร?!“นายเป็นเจ้าชายหรือนายน้อยหรือไง? กล้าดียังไงมาอวดดีต่อหน้าฉัน?!“ในสายตาของฉัน นายกำลังขายขี้หน้าตัวเองเปล่า ๆ!“ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ ถ้าไม่ใช่เพราะนายยืนกับพวกเรา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคงจะไล่นายออกไปนานแล้ว!“ถ้านายยังจะก่อปัญหาต่อล่ะก็ ฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย!”ลูซี่กอดอกขณะที่เธอจ้องหน้าฮาร์วีย์เธอ