Sobrang gulo ng kwarto ni Sabrina.

Pagbukas ng pinto, makikita ang isang malaking bag ng duffel na naiwang hindi nakasarado. Mukhang bahagi ito ng mga kuwadra sa merkado ng isang tiangge. Ang mga damit sa duffel bag ay magulo, at ang kama ay nakakalat din ng mga damit. Sinilip ito ni Sebastian, at ang mga damit ay alinman sa hindi kapani-paniwalang mura o pagod na tulad ng mga lumang basahan.

Sa sobrang gulo ng silid, maaaring tumakas si Sabrina sa 50,000 USD na ibinigay sa kanya?

Nanatiling kalmado ang titig ni Sebastian. Sinara niya ang pinto, kinuha ang kanyang mga susi, at dumiretso sa ospital kung nasaan ang kanyang ina.

Si Sabrina ay wala sa ospital.

Kinuha ni Sebastian ang kanyang telepono at tinawagan ang numero ni Sabrina.

Kaya niyang tiisin kung siya lang ang niloko ni Sabrina, pero ang lokohin niya ang kanyang nanay na mayroon na lamang dalawang buwan para mabuhay ay sadyang pagsasagad sa kanyang limitasyon.

Pagdating ng oras, kahit na kailangan niyang maligo sa dugo sa South City, pipilitin pa rin niyang makuha si Sabrina pabalik.

Gayunpaman, isang beses lamang tumunog ang telepono, at sinagot agad ito ni Sabrina.

Ang kanyang tono ay parang nagulo. ‘Ginoong Ford, hindi ako napunta sa lugar ni Tita Grace ngayon, mayroon akong ilang mga bagay na dapat gawin sa labas. Kailangan ko ng kaunting oras at babalik ako!’

‘Nasaan ka?’ Tanong ni Sebastian, pinipigilan ang galit.

‘Ako… Isang lugar ng konstruksyon sa timog-kanlurang timog ng South City, ako ay …’ Bago pa matapos ni Sabrina ang mga salita, siya ay pinutol ni Sebastian.

‘Pumunta ka sa Cloudella Restaurant na malapit sa ospital sa loob ng dalawang oras. Sabrina Scott! Huwag mong isiping magiging maawain ako dahil binigyan kita ng 50,000 USD! Inuulit ko, sa panahon ng ating kontrata, ang iyong pinakamalaking gawain ay upang mapasaya ang aking ina! Kung hindi man… ‘

‘Cloudella Restaurant, di ba? Pupunta ako roon sa loob ng dalawang oras!’. Binaba agad si Sabrina ang telepono.

Nasa isang lugar ng konstruksyon siya upang suriin ang kapal ng rebar at iyon ang huling bahagi ng kanyang pagsusuri na isinagawa ng pagkuha ng kumpanya.

Si Sabrina ay nagising hanggang alas tres ng gabi kagaguhit ng mga draft. Bumangon siya pagkalipas lamang ng dalawang oras na pagtulog upang pumili ng kanyang damit, ngunit gaano man karami ang pinalitan niya, wala na siyang mahahanap pang disenteng damit. Sa huli, pumili siya ng isang itim na palda na lapis na halos 80% na gamit na gamit na at isang puting blusa. Nakasuot siya ng isang pares ng semi-high na takong, at lumabas nang sobrang maaga sa umaga.

Lahat ay sa kadahilanangl kailangan niyang maglakad ng limang kilometro upang kumuha ng direktang bus para makapunta sa panayam.

Pagdating niya sa kumpanya, ang nagrekrut ay nalilito sa pananamit. ‘Miss Scott, narito ka ba upang mag-aplay para sa posisyon ng taga-disenyo o tagalinis ng kalye?’

Bahagyang namula si Sabrina.

Hindi niya ipinaliwanag, ngunit naglabas ng isang tumpok ng mga guhit mula sa kanyang bag at iniabot sa recruiter. ‘Ang mga ito ay iginuhit ng kamay, at may mga tala kasama ang uri ng silid at ang uri ng bakal na ginamit upang pasanin ang bigat. Na-label ko silang lahat.’

Natigilan ang recruiter.

Pagkalipas ng ilang sandali, sinabi ng nagre-recruit, ‘Dapat kong sabihin, napakahusay mo.’

Labis na nasabik si Sabrina. ‘Maraming maraming salamat po!’

‘Gayunpaman, kakailanganin pa rin naming suriin ang iyong mga kakayahan sa site. Kung pumasa ka sa pagsusuri, kukuha ka ng trabaho.’ sabi ng recruiter.

‘Walang problema!’ Sinundan kaagad ni Sabrina ang nagrekrut sa konstruksyon sa timog na mga suburb.

Katatapos lang ni Sabrina ng on-site evaluation nang tumawag si Sebastian.

Hindi niya nais na mag-antala pa at nag-aalala na baka may mga aksidente si Grace, kaya't binaba niya ang telepono na nagmamadali.

Nang siya ay tumalikod upang umalis, biglang tinawag siya ni Manager Lewis, na nagrekrut sa kanya. ‘Sabrina, halika, may pabor ako sa’yo.’

Huminto si Sabrina sa kanyang mga track at tinanong, ‘Anong uri ng pabor, Manager Lewis?’

‘Tulungan na ilipat ang mga bloke ng cinder na ito sa panig na iyon,’ walang habas na sinabi ni Manager Lewis.

Natakot si Sabrina na baka mawala sa kanya ang trabaho na ngayon lang niya natagpuan, kaya tumango siya. ‘Sige’

Ang manipis na pigura na bitbit ang hollow bricks nang pabalik balik ay talagang nang akit sa mga lalaking nasa loob ng isang sports car sa gilid ng kalsada.

‘Ang mga hindi kagandahangdamit, maikling putol na buhok, walang makeup, at isang maliit na mukha─ na hindi naiiba. Ang babae na ito ay mukhang malamig, maganda, at tulad ng isang taong na may mataas na antas ng pagpipigil sa sarili. Sigurado akong 80% sigurado na wala pang nagbigay sa kanya ng mga bulaklak. Zayn, kung mahihiga ko ang batang babae sa kama, sa palagay mo ano ang magiging reaksyon niya? Ang hula ko, ganap na napaka loko!’ Sabi ni Nigel Conor kay Zayn Smith habang nakangiti.

Sinabi ni Zayn sa isang nagtatampo na paraan, ‘Master Nigel, ang bilang ng mga batang babae na nakasama mo ay napakalaki, nakaya mo pa bang mabilang? Ang batang babae na ito ay mukhang isang konserbatibo na batang babae sa kanayunan. Kung mapupukaw mo siya, hindi ka ba natatakot na hindi mo siya matanggal sa isip mo?’

‘Hindi pa ako nakakakilala ng babaeng hindi ko kayang maalis sa aking isipan!’ Ngisi ni Nigel, habang nakatingin siya kay Sabrina mula sa gilid ng kanyang mga mata.

Isang daan o higit pang mga bloke ng cinder ay hindi gaanong marami, ngunit dahil buntis si Sabrina at nakasuot ng takong, hindi siya naglakas-loob na magdala ng masyadong maraming nang sabay-sabay. Samakatuwid, inabot siya ng kalahating oras upang matapos ang paggalaw sa kanila. Hindi siya masyadong pagod, ngunit sumakit ang kanyang sakong.

Matapos niyang magawa ang paglipat ng mga cinder block, si Sabrina ay nagtungo sa gilid ng gilid at hinintay ang bus.

Naghintay siya ng higit sa sampung minuto.

Nang makita na lumipas ang isang oras, nagsimulang mag-alala si Sabrina. Pagkatapos, isang kotseng kulay abong sports sports ang huminto sa harapan niya. ‘Miss, babalik sa lungsod? Isasakay kita.’

Hindi sumagot si Sabrina, ni hindi siya tumingin sa lalaking naka-sports car.

Pagdating sa mga hindi kilalang tao, si Sabrina ay palaging may isang malakas na bantay laban sa kanila.

‘Anak ako ng may-ari ng kumpanyang ito sa pag-unlad ng real estate.’ Nang matapos si Nigel, sumigaw siya sa recruitment manager sa di kalayuan, ‘Old Lewis, pumunta ka rito!’

Lumapit si manager Lewis habang nakayuko at yumuko. ‘Young Master Nigel, ano ang iyong mga order?’

‘Ito ay isang bagong rekrutadong empleyado, tama ba?’ Tanong ni Nigel.

‘Oo, Master Nigel.’

‘Mahirap sumakay ng bus dito, at nagkataong babalik ako ─ pasabayin ko na siya pabalik’ sabi ni Nigel habang nakatingin kay Sabrina.

‘Sabrina, mabilis na magpasalamat kay Master Nigel.’ Paalala ni Manager Lewis kay Sabrina.

Kinagat ni Sabrina ang labi at nahihiyang sinabi, ‘Salamat.’

Dumiretso ang kotse sa lungsod.

Hindi umimik si Sabrina. Sa bintana lang siya tumingin.

‘Dadalhin ka nila bilang isang ghost designer.’ biglang sinabi ni Nigel.

‘Ano?’ Tanong ni Sabrina.

"Alam mo ba kung bakit hiniling sa iyo ni Old Lewis na ilipat ang mga bloke? Iyon ay dahil kailangan ng trabaho mo upang makapagdrawing ng mga draft at maililipat ang mga bloke. " Napatingin si Nigel kay Sabrina sa pamamagitan ng mirror sa likuran upang maobserbahan ang kanyang reaksyon.

Ang malamig at walang pakialam na mukha ni Sabrina ay nanatiling hindi nagbabago.

Para bang alam na alam niya ang katangian ng trabahong tinanggap niya.

‘Gusto mo pa ba ang trabahong ito?’ Tanong ni Nigel.

‘Oo.’

Walang nasabi si Nigel. Hindi pa siya nakakilala ng sinumang babae na hindi sinubukan na alagaan ang sarili sa pakikisalamuha sa kanya, ngunit ang mapusok at walang malasakit na batang babae sa nayon na ito ay hindi nag-abala sa pakikipag-usap sa kanya.

Nginisian ni Nigel sa kanyang puso at naisip, 'Isang araw, gagawin kitang akin! Kung ikaw ay malamig at walang malasakit, mag-aalala ako tungkol doon sa paglaon! '

“Miss, saan ka pupunta? May isa akong pabor sa iyo bago kita dalhin sa lugar na iyon" tanong ni Nigel.

"U ... mayroong isang Cloudella Restaurant na malapit sa Houston Street, alam mo ba ito?" Tanong ni Sabrina. Hindi niya alam kung bakit sinabi sa kanya ni Sebastian na pumunta sa Cloudella Restaurant, ngunit tiyak na narinig niya ang tamang address.

Hindi sikat ang restawran, kaya hindi alam ni Nigel.

Gayunpaman, ang kotse ay may isang sistema ng nabigasyon.

Binago niya ang sistema ng nabigasyon, at ipinakita nito na tatagal ng isang oras bago makarating sa restawran. Labis na balisa si Sabrina na pawis na ang buong katawan. Sa wakas, huminto ang kotse, bumaba siya ng sasakyan nang hindi nagsasabi ng salamat at tumakbo papunta sa pinto ng restawran.

"Sabrina! Anong ginagawa mo dito?" Si Selene, nakasuot ng damit na pangkasal, hinarang ang pintuan at galit na nagtanong.