"สิบ เก้า แปด เจ็ด…”

ในขณะที่แมนดี้ ซิมเมอร์ทำสีหน้าบอกบุญไม่รับ เอลลี่ พาล์มเมอร์ก็เริ่มนับถอยหลังแล้ว

ผู้คุ้มกันของตระกูลแฮมิลตันวางนิ้วลงบนไกปืนด้วยท่าทีสบายๆ ผู้คุ้มกันคนหนึ่งของแมนดี้กำลังจะถูกยิง

เจ้าหน้าที่ตำรวจของลาสเวกัสซึ่งควรจะผดุงความยุติธรรมต่างเมินเฉยต่อสถานการณ์ตรงหน้า

ดวงตาของแมนดี้กระตุกอย่างบ้าคลั่งก่อนที่เธอจะหายใจเข้าลึก ๆ

"ก็ได้!

“ถ้าอย่างนั้น ฉันยอมรับก็ได้!

“ฉันเป็นคนขโมยใบอนุญาตคาสิโนเอง เพื่อชดเชยสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันยินดีสละหุ้นของฉันในมอร์ดู คาสิโน พาเลซจำนวนห้าสิบเปอร์เซ็นต์!”

สีหน้าของแมนดี้น่ากลัวอย่างมาก แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่พอใจ แต่ลาสเวกัสก็เป็นดินแดนของตระกูลแฮมิลตัน

ในถิ่นของพวกเขาเธอสู้พวกเขาไม่ได้เลย

“ได้ยินไหมทุกคน?”

เอลลี่ปรบมือและมองไปรอบๆ

“เนื่องจากหัวหน้าซิมเมอร์สารภาพเองกับปาก จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะยอมสละหุ้นจำนวนห้าสิบเปอร์เซ็นต์เพื่อชดใช้ความเสียหายนี้

“ตระกูลแฮมิลตันไม่ได้ข่มเหงคนต่างถิ่นนะ เธอรนหาที่เอง!

“ยังไงก็เถอะ อะไรก็เกิดขึ้นได้!”

ดวงตาของฝูงชนทั้งหลายเป็นประกายสดใส

แม้ว่าทุกคนจะเคยชินกับวิธีการดำเนินธุรกิจของตระกูล