“ใช่ ไล่เขาออกไปเลย!”

“คนจนมาดูการถ่ายทอดสดไปทำไม?”

“เขาคิดว่าเขาเป็นใคร?”

ความคิดเห็นที่อาฆาตพยาบาทปรากฏขึ้นเต็มหน้าจอ

ฮาร์วีย์เริ่มพิมพ์บนโทรศัพท์อย่างไม่ทุกข์ร้อนเช่นเคย

“คุณแลกเงินหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาห์ได้รึเปล่า?”

“เฮ้! จำนวนมันอาจจะไม่มาก แต่คุณเคยเห็นเงินจำนวนเท่านี้มาก่อนหรือเปล่า?”

นายน้อยวอล์คเกอร์แห่งมอร์ดู ส่งอิโมจิด้วยใบหน้าเหยียดหยาม

“ถ้ากล้าก็มาแข่งกับผมสิ! ใครที่ส่งของขวัญได้มากกว่าจะถูกเรียกว่านายท่าน!”

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ

“เตรียมตัวเรียกผมว่านายท่านเอาไว้ได้เลย”

นายน้อยวอล์คเกอร์แห่งมอร์ดูนั้นค่อนข้างเก๋าเกมมากกว่า เขาพิมพ์อิโมจิรูปใบหน้าเหยียดหยาม

“พวกเกรียนคีย์บอร์ดอย่างนายนี่น่ารำคาญชะมัด! ทั้งที่คุณไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น แต่ยังพยายามจะอวดตัวอีก บ้าจริง!”

ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็นว่า “ไม่ว่าผมจะจนแค่ไหน ผมก็ยังรวยกว่าคุณอยู่ดี”

“ก็ได้! ถ้าคุณรวยขนาดนั้น ไหนลองเอาจรวดพวกนั้นมาให้ผมดูเป็นบุญตาสิ!”

"ทำได้รึเปล่า? ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไปให้พ้นสายตาผม!”

นายน้อยวอล์คเกอร์แห่งมอร์ดู มีน้ำเสียงสูงและทรงพลังในข้อความของเขา ความจริงแล้วชายผู้อยู่เบื้องหลังชื่อผู