ก่อนที่ฮาร์วีย์จะทันได้ตอบโต้ ใบหน้าของเคลลี่ก็มืดมิดราวกับกลางคืน เขาเอ่ยว่า “จูน ลี คุณหมายความว่าอย่างไรกันแน่?”

“ใครคือหมาวัด? แล้วใครคือดอกฟ้า?”

“ฮาร์วีย์และเฮเซลชอบพอกันมาตั้งแต่เด็กนะ!”

“ผมเฝ้าดูเขาเติบโต แน่นอนว่าผมรู้ว่าเขาเป็นอย่างไร!”

“ถ้าเขายอมเป็นลูกเขยของผม ผมคงมีความสุขมาก!”

“สิ่งที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับผู้ชายไม่ใช่จำนวนเงินที่เขาหาได้ แต่เป็นความรับผิดชอบที่เขามีต่างหาก!”

“พวกคุณสองคนไม่ได้ต่างกันเลย มองคนแค่ภายนอก!!”

“ในสายตาของผม ฮาร์วีย์ยังไม่มีช่องทางของตัวเอง แต่ถ้าเขามีเขาย่อมสามารถทำเงินได้หลายแสนดอลลาร์!”

“วันนี้ผมโทรเรียกให้เขาที่นี่ก็เพื่อจะบอกเขาว่าผมมีตำแหน่งระดับสูงในบริษัทให้เขาทำ ถ้าเขาอยากทำ เขาก็เข้ารับตำแหน่งได้ตลอดเวลา!”

เคลลี่เป็นคนเด็ดขาด เขาปฏิบัติต่อฮาร์วีย์เป็นอย่างดีจนถึงจุดที่ฮาร์วีย์ตัวแข็งทื่อ

"อะไรนะ?! คุณจองตำแหน่งระดับสูงให้ไอ้คนไร้ประโยชน์นี่เหรอ?!”

ก่อนที่ฮาร์วีย์จะทันได้ตอบอะไรออกไป จูนก็พรวดพราดขึ้นด้วยความโกรธ

“เขามีดีอะไร? เขาทำอะไรได้? คุณต้องการให้เขามีหน้าที่การงานดี ๆ ทั้งที่ไม่มีประสบการณ์มาก่อนงั้นเหรอ? คุณอยากให้เขา