Ang katawan ni James ay patuloy na nawasak ng Light of Acme. Nais niyang gamitin ang Light upang pasiglahin ang sigla ng kanyang katawan at buhayin ang potensyal ng kanyang katawan. Sa loob ng isang milyong taon, kinagat niya ang kanyang mga labi at tiniis ang walang katapusang pagdurusa.

Ang tatlong makapangyarihang pigura ng ikalabimpitong espasyo ay matagal ng sumuko. Nagtipon sila para sa isang laro ng chess. Paminsan-minsan, inoobserbahan nila si James at tinitingnan kung namatay na ito.

Sa simula, nanatili pa ring matulungin ang ibon. Gayunpaman, sa paglipas ng panahon, unti unting nawawala ang pag asa ng ibon. Nakaupo ito sa pinakamataas na palapag ng pavilion at nakatingin sa kalawakan. Kaya lang, halos isang milyong taon na ang lumipas.

Nakahiga si James sa puddle na gawa sa kanyang dugo. Ang kanyang laman ay minasa at ang lahat ng kanyang mga buto ay halos mabali. Nang kapos na lamang ang natitirang hininga sa kanya, nabuhay ang sigla at sarap mula sa isa sa kanyang mga bu