“แน่นอนว่าไม่” ฮาร์วีย์โต้กลับอย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาดูรังเกียจ

“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมาร่วมงานประมูลสิ” ทีลตอบอย่างใจเย็น ไม่แยแสต่อความโกรธของอีกฝ่าย

“แต่ถ้าคุณคิดจะมาที่นี่ คุณต้องทำตามกฎของฉัน”

“ในถิ่นของฉัน คำพูดของฉันคืออำนาจสิทธิ์ขาดของที่นี่!”

“เอาล่ะ เราพูดกันมาพอแล้ว พาคุณยอร์กออกไป คุณคลาร์ก”

“ฉันจะไม่โต้เถียงกับคุณ เห็นแก่ตระกูลของคุณ ฉันจะไม่ขึ้นบัญชีดำคุณสองคน”

“แต่จะไม่มีครั้งหน้าอีก”

น้ำเสียงในคำพูดของทีลแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาและเหินห่างเช่นเดิม...

ราวกับว่าคำพูดของเธอเป็นกฎเหล็กของที่นี่

“นี่คือคำอธิบายของคุณงั้นเหรอ?”

“นี่คือกฎของวิหารคุณธรรมทั้งห้าเหรอเนี่ย?”

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ

“เผด็จการอะไรอย่างนี้! คุณคงมั่นใจในตัวเองมากสินะ!”

ดูเหมือนทีลจะไม่ได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ หรือบางทีเธออาจจะไม่อยากตอบเขา ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่งเธอไม่ได้ตอบกลับ

นักบวชหญิงวัยกลางคนส่งเสียงขู่ฟ่อ “มา! โยนพวกเขาออกไป!”

สมาชิกของวิหารคุณธรรมทั้งห้าหลายคนเดินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ ความดูถูกเหยียดหยามปรากฏเด่นชัดใบหน้าของพวกเขา

“กลับกันเถอะ นายน้อยยอร์ก”

ฮาร์วีย์พร้อมที่จะลงมือและตอบโต้