“ที่รัก…มันเป็นความผิดของผม…ผมไม่ควรออกไปข้างนอก…คุณโอเคไหม? คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ฮาร์วีย์ตัวสั่นขณะที่เขาพูดด้วยความเสียใจที่เขาลุกออกไปข้างนอก

แมนดี้แทบจะลืมตาไม่ขึ้น เธอมองไปที่ฮาร์วีย์ที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย เธอยิ้มตอบ

“ที่รัก…ฉัน…ฉันไม่เป็นไร”

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอพูดแบบนั้นในรอบสามปีของการแต่งงานระหว่างทั้งสองสน แต่ฮาร์วีย์ยังไม่รู้ตัว

เขาค่อย ๆ อุ้มแมนดี้ขึ้นจากพื้นดิน ใบหน้าของเขามืดมนทันที

พวกนักเลงที่จับเซซิเลีย และแองเจิลผลักพวกหล่อนออกไปเมื่อพวกเขาเห็นหนึ่งในตัวพวกมันเองถูกทำร้ายเช่นนั้น พวกมันพุ่งเข้าหาฮาร์วีย์

พวกนักเลงตรงหน้าหัวเราะ

“ไอ้ขยะ นายยังคงปกป้องเมียนายแม้จะนายมีรูปร่างแบบนี้งั้นเหรอ? เราจะทำมันต่อหน้านาย! ฮ่า ๆ ๆ... ”

นักเลงอีกคนหัวเราะอย่างเย็นชา พวกเขาเป็นลูกน้องของเลียม ไอ้ลูกเขยขยะนี่น่ะเหรอ พวกเขาไม่ชายตาแลแน่นอน

ฮาร์วีย์ไม่ได้สนใจพวกนักเลงเลย เขาปลอบใจแมนดี้แล้วคว้าขวดเบียร์เปล่าจากโต๊ะ

เพล้ง!

ฮาร์วีย์เหวี่ยงแขนและตีหัวนักเลงคนนั้นด้วยขวด มันเจ็บปวดอย่างมากจนนอนเป็นอัมพาตอยู่ที่พื้น

“ฉัน…”

นักเลงอีกคนพุ่งเข้าหาฮาร์ว