“ฆ่าฉันสิ! ถ้าแน่จริงก็ฆ่าฉันเลย!”

จูปิเตอร์ตะโกนลั่นอย่างน่าสมเพชหลังจากที่รู้ว่าตัวเองพิการ

สำหรับคนอย่างเขา นี่เป็นชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ฆ่านายหรอก” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็นและไร้กังวล

“วันนี้เป็นวันสำคัญของฉัน ถ้าฉันฆ่าคนของตัวเอง ฉันก็จะดูแย่สิ

“แม้นายจะรอดตาย แต่นายจะไม่อาจหนีรอดจากบาปของนาย”

ฮาร์วีย์ตบมือแล้วหันกลับไปสั่งลูกน้องของเขา

“หักแขนขาพวกเขาทุกคน”

ไอเดนก้าวออกมาอย่างเชื่อฟัง ริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มที่น่ากลัวและสยดสยองในขณะที่เขาเดินไปหาสาวกผู้บังคับใช้กฎหมายที่เหลือ

เขาถนัดเตะคนที่ล้มไปแล้วมากที่สุด ราวกับว่าเขาเกิดมาเพื่อที่จะทำสิ่งนั้น

“อย่า! ได้โปรด!”

มาวิสกลัวจนเสียสติ ความกล้าที่เธอมีเมื่อก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้ง

“ฮ-ฮาร์วีย์! หัวหน้าสาขายอร์ก ฉันแค่มาส่งข้อความให้อาจารย์ของฉัน!

“อาจารย์ของฉันเป็นนายใหญ่ของกองบังคับคดีของหลงเหมิน! คุณไม่อยากรู้เหรอว่าคำสั่งของเขาคืออะไร?!”

ฮาร์วีย์หันกลับไป

“ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาเลย” ฮาร์วีย์พูดอย่างตรงไปตรงมา

มาวิสคลำไปรอบ ๆ และหยิบจดหมายออกมา เธอรีบฉีกมันออกแล้วอ่านออกเสียง

“อาจารย์ข