อลิซยิ้มเย้ยหยันให้ฮาร์วีย์

“งั้นก็ลองหยุดเราดูสิ! ฉันอยากเห็นว่าใครในมอร์ดูจะกล้าต่อกรกับวังมังกรของเรา!”

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ อย่างขบขัน

“ดุเดือดจริงๆ ฉันชอบนะ แต่ก็หวังว่าจะดุเดือดแบบนี้ไปได้ตลอด

“เพราะถ้าเธอกลัวจนหัวหดและจบลงด้วยการคุกเข่าอ้อนวอนขึ้นมาล่ะก็ ทั้งตระกูลของเธอก็จะเป็นได้แค่พวกขี้ขลาด!”

“เฮอะ! ยังไม่เลิกอวดดีอีกเหรอ?!”

อลิซตวาด ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“ในเมื่อนายหน้ามหัศจรรย์ขนาดนี้ ฉันจะให้โอกาสนายโทรหาใครสักคน”

อลิซโบกมือเป็นสัญญาณให้สมาชิกวังมังกรยั้งมือเอาไว้ก่อน

“ฉันอยากจะดูว่านายมีใครคอยหนุนหลังอยู่ ฮาร์วีย์ ยอร์ก!”

ฮาร์วีย์ยิ้มยังไม่สะทกสะท้านต่อคำเย้ยหยันของเธอ

"ดีละ ถ้าอย่างนั้น ฉันเดาว่าฉันควรต้องขอบคุณตระกูลของเธอสักหน่อย”

ยังคงยิ้ม เขากดหมายเลข

“สวัสดี ผู้อาวุโสฮอแรน ผมเกรงว่าต้องปล่อยให้คุณเป็นคนจัดการในครั้งนี้”

ทันใดนั้นรถเก๋งไทเกรสก็วิ่งเข้ามาใกล้โรงแรมพอทโฮลในระยะสามร้อยฟุต

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของตระกูลทอมป์สันต้องการจะหยุดรถเรานั้นเอาไว้ แต่เมื่อเห็นป้ายทะเบียนของรถ ดวงตาของพวกเขาก็กระตุกด้วยความวัด

บางคนถึ