ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ ไม่สนใจที่จะตอบตรง ๆ“แน่นอนว่ากฎหมายน่ะมีผลต่อฉันเป็นอย่างมาก“แต่มันคงไม่มีความหมายอะไรสำหรับเธอ ใช่ไหม?“ตัวอย่างก็เช่น ทำไมเธอถึงไม่รู้ว่าเหตุใดฉันถึงอยากพาหญิงสาวจากตระกูลมิยาโมโตะไป?“แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน แต่เธอกลับทำเหมือนรู้จักฉันมาทั้งชีวิต“แค่นี้ก็พอจะบอกได้แล้วว่าเธอก็น่าจะรู้เหตุผลว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้ แต่ถ้าเธอยังเอาแต่ปฏิเสธก็หมายความว่าเธอคิดว่าทุกคนที่นี่ไม่ฉลาดพอจะเข้าใจเรื่องนี้!”น้ำเสียงของฮาร์วีย์สงบ แต่คำพูดของเขาทำให้สีหน้าของอลิซแย่ลง ซึ่งนั่นดูน่าเกลียดกว่าเดิมมาก“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ฮาร์วีย์ ยอร์ก!“ถ้านายรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องหรือไม่พอใจ ก็ไปแจ้งตำรวจซะ! ไปยื่นคำร้องเรื่องนี้ที่สถานทูตของประเทศหมู่เกาะสิ!“นายไม่มีสิทธิ์มาอวดเบ่งอำนาจของตัวเองในพื้นที่ของตระกูลทอมป์สัน“การกระทำของนายในตอนนี้กำลังเป็นการละเมิดทรัพย์สินของพลเมือง!“ในฐานะผู้รับผิดชอบในโรงแรมพอทโฮล ฉันมีสิทธิ์จับกุมและรายงานเรื่องของนาย!”ฮาร์วีย์ปรบมือ แสร้งทำเป็นประหลาดใจ"ยอดเยี่ยมไปเลย น่ามหัศจรรย์จริง ๆ!“ดูเหมือนตระกูลทอมป์สันแห่
อลิซยิ้มเย้ยหยันให้ฮาร์วีย์“งั้นก็ลองหยุดเราดูสิ! ฉันอยากเห็นว่าใครในมอร์ดูจะกล้าต่อกรกับวังมังกรของเรา!”ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ อย่างขบขัน“ดุเดือดจริงๆ ฉันชอบนะ แต่ก็หวังว่าจะดุเดือดแบบนี้ไปได้ตลอด “เพราะถ้าเธอกลัวจนหัวหดและจบลงด้วยการคุกเข่าอ้อนวอนขึ้นมาล่ะก็ ทั้งตระกูลของเธอก็จะเป็นได้แค่พวกขี้ขลาด!”“เฮอะ! ยังไม่เลิกอวดดีอีกเหรอ?!”อลิซตวาด ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟด้วยความดูถูกเหยียดหยาม“ในเมื่อนายหน้ามหัศจรรย์ขนาดนี้ ฉันจะให้โอกาสนายโทรหาใครสักคน”อลิซโบกมือเป็นสัญญาณให้สมาชิกวังมังกรยั้งมือเอาไว้ก่อน“ฉันอยากจะดูว่านายมีใครคอยหนุนหลังอยู่ ฮาร์วีย์ ยอร์ก!”ฮาร์วีย์ยิ้มยังไม่สะทกสะท้านต่อคำเย้ยหยันของเธอ"ดีละ ถ้าอย่างนั้น ฉันเดาว่าฉันควรต้องขอบคุณตระกูลของเธอสักหน่อย”ยังคงยิ้ม เขากดหมายเลข“สวัสดี ผู้อาวุโสฮอแรน ผมเกรงว่าต้องปล่อยให้คุณเป็นคนจัดการในครั้งนี้”ทันใดนั้นรถเก๋งไทเกรสก็วิ่งเข้ามาใกล้โรงแรมพอทโฮลในระยะสามร้อยฟุตเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของตระกูลทอมป์สันต้องการจะหยุดรถเรานั้นเอาไว้ แต่เมื่อเห็นป้ายทะเบียนของรถ ดวงตาของพวกเขาก็กระตุกด้วยความวัดบางคนถึ
ฝูงชนทั้งหมดมองไปที่ภาพเบื้องหน้าด้วยดวงตาที่กระตุกการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเพย์ตันนั้นอยู่เหนือความคาดหมายของพวกเขาแถมเขายังตบสมาชิกของวังมังกรให้ลอยออกไปอีกต่างหาก!เห็นได้ชัดว่าเขายืนอยู่ข้างฮาร์วีย์เศรษฐีนีหลายคนจากฝูงชนที่เคยรู้สึกสนุกสนานก่อนหน้านี้กลับรู้สึกว่าริมฝีปากของเธอแห้งผาก พวกเธออยากจะพูด แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออกเพย์ตันหันไปหาฮาร์วีย์ด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น“สบายดีไหม คุณยอร์ก?”ฮาร์วีย์ส่งยิ้มกลับไปให้เพย์ตัน“แน่นอน ผมสบายดี ขอบคุณที่มานะครับผู้อาวุโสฮอแรน”จากนั้นเพย์ตันก็ชำเลืองมองไปยังสมาชิกวังมังกรและพูดอย่างใจเย็นว่า “ด้วยความสามารถของนาย เศษสวะพวกนี้ไม่อาจต่อกรกับความแข็งแกร่งของนายได้ ทำไมนายต้องขอให้ฉันมาที่นี่ด้วย?”อลิซและคนอื่น ๆ จากวังมังกรดูตื่นตระหนกและหวาดกลัวฮาร์วีย์ยิ้มอย่างใจเย็น“เนื่องจากเราอยู่ในประเทศ H และมีคนต้องการใช้กฎหมายเล่นงานผม ผมก็ต้องเล่นไปกับพวกเขาด้วย“อย่างเช่น ถ้าผมจำไม่ผิด…หน่วยมังกรลับรับผิดชอบทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในประเทศ H ผมพูดถูกไหม?”“หากวังมังกรกระทำการเกินกว่าเหตุ พวกเขาจะถูกลงโทษยังไง?”เพย์ตันพยักหน้า"เข้
เพย์ตันยังคงสงบนิ่ง“อย่างน้อยฉันก็อยากจะแสดงความเคารพต่อทุกคน เพราะไม่อยากให้ทุกคนต้องอับอาย“แต่ในเมื่อเธอบ้ากฎหมายและความยุติธรรมมาก ก็ช่างเรื่องนั้นเถอะ ฉันจะเล่นไปตามเกมของเธอก็แล้วกัน“เมื่อหกเดือนก่อน ซากุระ มิยาโมโตะแห่งชินดัน เวย์จากประเทศหมู่เกาะได้ออกคำสั่งให้องเมียวจิหรือ กริฟฟิน ยังทำพิธีสาปแช่งคนในตระกูลของฉัน เธอยังพยายามฆ่าทาเลียหลานสาวของฉันอีกต่างหากอื่น “นักดาบที่ดีที่สุดของชินดัน เวย์อย่างทาโร่และกริฟฟินได้สารภาพความผิดของพวกเขาแล้ว เรามีทั้งหลักฐานและประจักษ์พยานที่จะพิสูจน์เรื่องนี้"และอีกอย่าง เฮกเตอร์แห่งตระกูลทอมป์สันได้สั่งการให้ซากุระลอบสังหารคุณฮาร์วีย์ ยอร์กหลายครั้ง และสิ่งเหล่านี้ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นความจริง“ตามกฎของหน่วยมังกรลับ เราจะไม่จับกุมตัวเฮกเตอร์ ก่อนที่เราจะได้รับหลักฐานที่แน่ชัด“แต่ในทางกลับกัน ซากุระ มิยาโมโตะต้องมากับเรา“นี่คือความยุติธรรมที่เธอต้องการให้เรามอบให้ เพราะงั้นนะคุณทอมป์สัน ตอนนี้คุณสบายใจกับการตัดสินของเราหรือยัง?”คำพูดของเพย์ตันทำให้อลิซและเชอริลตะลึงงัน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปด้วยความสยดสยองหากซากุระต้องต
ขณะที่อลิซมองไปที่ฮาร์วีย์ ความโกรธและความกลัวก็พลุ่งพล่านอยู่ในใจเธอ จากนั้นเธอเห็น ไทสันและ ราเชลจ้องมองมาที่เธอด้วยแววตาขบขัน และความโกรธของเธอก็ระเบิดขึ้น“ฮาร์วีย์ ยอร์ก!”อลิซกัดฟันอย่างโกรธจัด“นายก็รู้จักแต่การหลบอยู่หลังผู้อาวุโสฮอแรน หลังจากช่วยเหลือเขาแค่นิด ๆ หน่อย ๆ!“ถ้านายใช้แค่ความสามารถของตัวเอง นายคิดว่าจะเอาชนะฉันได้จริง ๆ เหรอ?”ฮาร์วีย์กำลังจะจากไปแล้ว แต่คำพูดของอลิซทำให้เขาสนใจ เขาชะงักและหันกลับมาหาเธอ“นี่เธอกำลังจะบอกว่าเธอไม่พอใจกับคำตัดสินใช่หรือเปล่า”"ถูกต้อง! ฉันไม่พอใจ!"อลิซกัดฟันแน่นจนฟันแทบหัก“ถ้าเธอไม่พอใจ ฉันจะขยี้เธอให้เละไม่เป็นท่าเลย”ฮาร์วีย์โยนโทรศัพท์ของเขาลงกับพื้นอย่างไม่แยแสและเตะมันไปที่อลิซ“ฉันจะให้โอกาสเธอโทรหาใครก็ได้ อยากจะโทรหาใครก็ตามใจ“ถ้าเธอทำให้ฉันกลัวได้ ฉันจะทิ้งซากุระไว้กับเธอ"เอาสิ โทรหาใครซักคน!“นายมันรนหาที่เองนะ!”อลิซกัดฟันด้วยความโกรธขณะกดหมายเลขอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงแหลม ๆ จากอีกฝั่งของโทรศัพท์“ผมอีเลียส พาเทล นั่นใครโทรมา?"“เจ้าชายพาเทล! ฉันเอง อลิซ!” อลิซพูดทันทีพร้อมโค้
“นายท่านลินช์?”ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ“โอ้ ฉันกลัวจับขั้วหัวใจเลย!”“งั้นเรามาเปลี่ยนกันสักหน่อยดีกว่าไหม? คราวนี้ฉันจะเป็นคนโทรให้เธอเอง”ฮาร์วีย์คว้าโทรศัพท์ไปและกดหมายเลขทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้อลิซตอบ เขายังเปิดลำโพงเพื่อให้ทุกคนได้ยินการสนทนาทางโทรศัพท์จากนั้นน้ำเสียงอะไรกังวลของชายคนหนึ่งก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์“น้องยอร์ก อะไรทำให้คุณโทรหาผมได้?“ผมยังต้องเข้าร่วมการประชุมที่โวลซิ่งอยู่เลย ถ้าคุณอยากให้ผมช่วยอะไร ให้โยนาจัดการแทนได้เลย”'น้องยอร์ก?!'ในขณะนี้ สีหน้าของอลิซดูแย่ที่สุด“ไม่มีอะไรมากหรอก นายท่านลินช์ ผมแค่อยากจะถามอะไรคุณหน่อย“มีผู้หญิงคนนึงชื่ออลิซ ทอมป์สันคิดจะใช้คุณบดขยี้ผม“คุณจะช่วยเธอทำแบบนั้นจริงหรือ?“บทขยี้คุณ? อลิซ?”เบนจามินชะงักเล็กน้อยด้วยความตกใจ“น้องยอร์ก เธอเป็นเพียงสมาชิกคนหนึ่งในตระกูลทอมป์สันเท่านั้น ใครอนุญาตให้เธอพูดอะไรแบบนั้นออกมา?“อีกอย่าง เธอน่าจะรู้ผลของการใช้ชื่อของผมในการต่อต้านคุณนะ”"อ๋อ ผมเข้าใจแล้ว ถ้าผมจะให้คนไร้มารยาทแบบนั้นมาคุกเข่าขอโทษก็คงไม่มากเกินไปหรอก จริงไหม?” ฮาร์วีย์ถามพลางหัวเราะ“ผู้หญิงคนนั
อลิซซึ่งเป็นหนึ่งในสิบตระกูลที่ผู้คนนับไม่ถ้วนอยากจะมีสัมพันธ์ด้วย ตอนนี้กำลังคุกเข่าต่อหน้าฮาร์วีย์ไม่ต่างจากสุนัขรับใช้ขณะที่เธอร้องขอการให้อภัยจากเขาปัง!ฮาร์วีย์ส่งอลิซให้กลิ้งไปกับพื้นด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว เขาตบมือแล้วหันไปหาฝูงชนที่ล้อมรอบเขาอยู่“ไม่มีใครสนใจหรอก ถ้าฉันจะพาชาวประเทศหมู่เกาะสองคนนี้ออกไป จริงไหม?”ฝูงชนเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าต่อปากต่อคำกับฮาร์วีย์อีกเลยถ้าเทียบกันเรื่องจำนวน ฮาร์วีย์มีคนยืนอยู่ข้างหลังเขาหลายสิบคนหากเทียบกันเรื่องฝีมือ ฮาร์วีย์ก็มีฝีมือมากพอที่จะทำให้อาจารย์ฟาทัลพิการได้เมื่อเทียบเป็นเรื่องความแข็งแกร่ง เพย์ตันก็พร้อมที่จะปรากฏตัวพร้อมกับคนของเขาทันทีที่ฮาร์วีย์เรียกหาหากเทียบกันเรื่องของอิทธิพล แม้แต่อลิซ ทอมป์สันก็ยังถูกบังคับให้ต้องร้องขอความเมตตาจากเขา...พูดได้อย่างเต็มปากเลยว่าอลิซและเชอริลสู้เขาไม่ได้เลยสักด้าน!ซากุระเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอรู้ว่าเธอไม่อาจที่จะหวังพึ่งใครในประเทศ H ให้มาช่วยเธอและน้องสาวของเธอได้อีกแล้ว!…ที่ท่าเรือหวงผู่…เตาย่างบาร์บีคิวตั้งอยู่หน้าฮาร์วีย์ เคบับกำลังหมุนอยู่เอานั้น มันส่งกลิ่นหอ
ความเย้ายวนบนใบหน้าของซากุระหายไปทันที“คุณยอร์ก ไม่สิ หัวหน้าผู้ฝึกสอนยอร์ก” เธอพูดเบา ๆ“นี่ไม่ใช่สนามรบ และไม่ใช่สถานการณ์คาบเกี่ยวระหว่างความเป็นกับความตายเสียหน่อย แม้ว่าเราจะไม่ใช่เด็ก ๆ กันแล้ว แต่เราก็น่าจะทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?“สำหรับเรา เราสนใจแค่ผลประโยชน์แต่เมินเฉยต่อศัตรูจะดีกว่า ฉันพูดถูกไหม?“การตายของฉันคงไม่มีประโยชน์อะไรกับคุณหรอก ใช่ไหม?”ฮาร์วีย์ยังคงเคี้ยวเคบับ ในขณะที่ดื่มเบียร์อึกใหญ่ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่เคยจางหายไปเลย“ตรงกันข้ามเลย“เธอรู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉัน“หนึ่งในเหตุผลที่สำคัญที่สุดที่เธอยังไม่เปิดเผยตัวตนของฉันก็เป็นเพราะเธอต้องการขายความลับนี้ของฉันให้กับจักรพรรดิแห่งประเทศหมู่เกาะ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้เธอได้ก้าวขึ้นไปในตำแหน่งที่สูงกว่านี้!“หากประเทศหมู่เกาะต้องการที่จะระดมกำลังในการต่อต้านประเทศ H เราจะถูกบังคับให้มองดูอยู่เฉย ๆ เนื่องจากตัวตนของฉันถูกเปิดเผยไปแล้ว“ฉันพูดถูกหรือเปล่า?”สีหน้าของซากุระเปลี่ยนไปอย่างลนลาน เธอกัดฟันด้วยความโมโห“คุณยอร์ก! ฉันขอสาบานต่อจักรพรรดิเลยว่าจะไม่เปิดเผยตัวตนของคุณให้ใครรู้เ