"อะไรกันน่ะ? คุณจะไม่ยิงเหรอ?”

ฮาร์วีย์เหวี่ยงเท้าไปรอบ ๆ และไขว่ห้าง ใบหน้าของเขายังคงว่างเปล่าและไร้ความรู้สึก

ผู้จัดการคนดังกล่าวทั้งหวาดกลัวและโกรธในเวลาเดียวกัน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจนั่งลง

ผู้ตรวจการอีกคนซึ่งมีผมสั้นจุดบุหรี่และดูอารมณ์เสีย เขาพ่นควันใส่หน้าฮาร์วีย์

“ฮาร์วีย์ ใช่ไหม?” เขาถามอย่างเย็นชา

“เรารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

“นายข่มขู่เหยื่อในงานเลี้ยงอาหารค่ำของครอบครัวมาโลน โดยการบอกว่านายจะขึ้นบัญชีดำเธอ!

“มีคนอย่างน้อยยี่สิบคนจากที่เกิดเหตุที่เป็นพยานได้ว่านายพูดเช่นนั้น ไม่มีทางที่นายจะปฏิเสธข้อเท็จจริงนั้นได้”

ฮาร์วีย์ยักไหล่

“หัวหน้าหน่วยของคุณไม่ได้บอกว่าคุณควรดูแลผมงั้นเหรอ? ดูแลผมดีแล้วเหรอ?” ฮาร์วีย์แกล้งอย่างใจเย็น

“ถ้าการพูดไปเรื่อยสามารถใช้เป็นหลักฐานทางกฎหมายได้ คดีต่าง ๆ ทั่วโลกคงจะง่ายขึ้นมากใช่ไหม?”

“นายกำลังบอกว่าจะไม่สารภาพงั้นเหรอ?!” ผู้ตรวจการตะคอกอย่างรุนแรง

ฮาร์วีย์ยิ้มและตอบอย่างสง่าพาเผยว่า “ผมไม่ได้ฆ่าใครและไม่ได้ทำร้ายใคร ในเมื่อผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดหรือทำอะไรให้ตัวเองต้องขายขี้หน้า แล้วผมจะสารภาพทำไม?”

“นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรือทำ