“จัสติน! จัสติน! ฉันขยับไม่ได้!

“ฉันขยับตัวไม่ได้!”

แองเจลิน่ากลายเป็นอัมพาตบนที่นั่งของเธอทันที เพียงศีรษะของเธอเท่านั้นที่พอจะขยับได้บ้างเล็กน้อย เธอหวาดกลัวไปหมดเมื่อเริ่มรู้สึกชาที่ลิ้นของเธอ

“แองเจลิน่า เป็นอะไรไป?”

จัสตินกอดแองเจลิน่าไว้ในอ้อมแขนในขณะที่สีหน้าของเขางุนงงไปหมด

ความเย็นไหลออกมาจากร่างของแองเจลิน่าราวกับว่าเธอเป็นตู้เย็น

อาการป่วยของเธอทรุดเร็วกว่าที่คิดไว้

“เป็นไปได้ยังไง? หมอบอกว่าเธอจะอาการดีขึ้นหลังจากที่ได้รับการรักษาปีนี้ไม่ใช่เหรอ?

“ทำไมตอนนี้ถึงเป็นอย่างนี้ได้?”

จัสตินทำอะไรไม่ถูก เขารักแองเจลิน่าโดยแท้ เขาคงจะไม่ทำให้ภรรยาคนแรกของเขาพิการหากเขาไม่ได้รักเธอจริง ไหนจะเรื่องที่เขาต้องปิดบังเรื่องนี้จากลูกสาวตัวเองอีก

เขาเสียใจมากที่เห็นแองเจลิน่าเป็นแบบนี้

แองเจลิน่าใช้พละกำลังสุดท้ายเพื่อรักษาศักดิ์ศรีและควบคุมภาพพจน์ของเธอ ก่อนที่จะพูดในขณะที่ตัวสั่นอย่างมากว่า “ฉันอาจไม่สามารถฟื้นตัวได้หากสิ่งนี้เกิดขึ้นอีก ฉันจะกลายเป็นผักที่ขยับไม่ได้…

“ช่วยฉันด้วยจัสติน… ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้…”

ความอวดดีและความเย่อหยิ่งของแองเจลิน่าถูกแทนที่ด้วยความกลัว

สำหร