ทามารา เอโบนี่ตัวแข็งไป!ซีนเธียร์ ซิมเมอร์ผงะ!ไบรอัน โฮลท์อึ้ง!สตีเว่น วอล์คเกอร์นิ่งงัน!แม้แต่ไคท์ วอล์คเกอร์ที่พลิกไพ่ด้วยตัวเองก็ยังไม่พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว!พวกเขาล้วนจ้องมองที่โต๊ะอย่างว่างเปล่าราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถเชื่อได้ว่านี่เป็นเรื่องจริงพวกเขาล้วนมุ่งความสนใจไปที่ฮาร์วีย์ ยอร์ก พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฮาร์วีย์ชนะไคท์ได้อย่างหมดจดเช่นนี้นี่ไม่ใช่แค่เรื่องโชคเพียงอย่างเดียว!ถ้ามันเป็นแค่โชคจริง ๆ ฮาร์วีย์ก็คงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก!ไคท์หายใจเข้าลึก ๆ และจ้องมองฮาร์วีย์อีกครั้งด้วยความงุนงงในตอนที่เธอได้พบกับฮาร์วีย์ครั้งแรก เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาแต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าฮาร์วีย์จะเป็นหมาป่าที่ซ่อนอยู่ในชุดลูกแกะ!ไคท์สมองขาวโพลนไปอย่างสิ้นเชิง เธอรู้สึกไม่พอใจและทำอะไรไม่ถูกในเวลาเดียวกัน"คุณแพ้แล้ว คุณวางแผนที่จะยอมรับความพ่ายแพ้หลังจากแพ้อีกสองครั้งหรือเปล่า?”“หรือว่าจะยอมมาเป็นผู้หญิงของผมตั้งแต่ตอนนี้เลย?”ฮาร์วีย์ทำลายความเงียบและมองไปที่ไคท์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ดูไร้เดียงสาของฮาร์วีย์ ไคท์ก็ไม่รู
'จองหอง!''ไร้ยางอาย!''บ้า!''ชายตัวจ้อยคนนี้กำลังมัวเมาอยู่กับความสำเร็จของตัวเอง!''ชายผู้ไม่รับรู้ถึงความอันตรายอะไรเลย!''คน ๆ นี้มีตัวตนแบบไหนกัน?! เขาคิดว่านี่คือที่ไหน?! กล้าดียังไงมาจะคว้ารางวัลใหญ่อย่างไคท์ วอล์คเกอร์ไป!''คุณไม่รู้ขีดจำกักของตัวเองเลยหรือ?!'หลังจากเห็นการกระทำของฮาร์วีย์ ไบรอัน โฮลท์ สตีเว่น วอล์คเกอร์และคนอื่น ๆ ต่างก็ตากระตุก พวกเขาอยากจะบีบคอฮาร์วีย์ให้ตายเสียเดี๋ยวนั้นซีนเธียร์ ซิมเมอร์ปิดริมฝีปากเล็ก ๆ ของเธอ เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าจะตอบสนองเรื่องนี้อย่างไร‘พี่เขยเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?’แต่เมื่อคิดว่าฮาร์วีย์อาจมีแผนอื่น ซีนเธียร์จึงระงับความไม่พอใจไว้และเลือกที่จะไม่พูดอะไรเธอสาบานในใจว่าจะไม่ปล่อยให้ฮาร์วีย์รอดไปได้แน่ ถ้าเขาเป็นแบบนี้ไปจริง ๆ!ในขณะนี้ ทั้งสตีเว่นและไบรอันต่างพากันหันมามองที่ทามารา เอโบนี่ทามาราพยักหน้า จากนั้นอุทานเสียงดังว่า “แย่แล้ว มันแย่มาก! เพชรสองกะรัตที่ฉันตั้งใจจะให้คุณหนูวอล์คเกอร์หายไปแล้ว!”“มันมีค่าไม่กี่แสนดอลลาร์เองนะ!”“มันหายไปได้ยังไง?!”ทามาราดูกังวล ทุกคนจึงกลับมาฟื้นคืนสติจากความตกใจสุดขีดนี่คือ
“ฉันแจ้งพวกเขาแล้ว!”“พวกเขาจะส่งหน่วยรักษาความปลอดภัยมาจัดการในไม่ช้า!“ฉันเตือนนายไว้เลยนะ ฮาร์วีย์ ยอร์ก! เอาสิ่งที่นายขโมยมาซะ!“ไม่อย่างนั้น หากเราพบว่าเพชรอยู่ที่ตัวนาย นายจะหมดทางรอด!“ตามกฎของที่นี่ การขโมยของบางอย่างจะมีโทษเท่ากับคนที่โกงการพนัน และพวกเขาจะหักมือของนาย!”ไบรอัน โฮลท์หัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นชาซีนเธียร์ ซิมเมอร์ยืนอยู่หน้าฮาร์วีย์และตะโกนออกไปว่า “หยุดโยนข้อกล่าวหาทั้งที่ไม่มีมูลความจริงได้แล้ว! ฮาร์วีย์จะไม่ขโมยของพวกนี้หรอก เขาไม่ต้องการเงินด้วยซ้ำ!”“เขาน่ะหรือไม่ต้องการเงิน? ซีนเธียร์ หยุดปกป้องเขาได้แล้ว สารรูปเขาดูร้อนใจจะตายอยู่แล้ว!“รีบออกมานี่เร็ซ ก่อนที่เขาจะลากเธอเข้าไปพัวพันด้วย!”ทามารา เอโบนี่ ดึงซีนเธียร์ไปด้านข้างและขวางไม่ให้เธอโต้แย้งเพื่อฮาร์วีย์ก่อนที่ซีนเธียร์จะทันได้พูดอะไร ประตูทางเข้าห้องโถงก็ถูกเปิดออก ชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งโหลเดินเข้ามาด้วยท่าทีดุดัน ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงกลางไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้จัดการเลนนี่ ทอมป์สันนั่นเองเลนนี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมได้ยินมาว่าที่นี่มีหัวขโมย“กล้าดียังไง?! ไม่รู้ว่าพาราเมาท์เป็นสถานที่แบบ
“ฮาร์วีย์ ถ้าคุณเจอบางสิ่งจริง ๆ…“คุณก็เอามันออกมาเถอะ“คุณเอโบนี่ก็จะขอบคุณคุณเหมือนกัน”ไคท์ วอล์คเกอร์ที่เงียบมาตลอดจู่ ๆ ก็พูดขึ้นฮาร์วีย์เป็นแค่แฟนชั่วคราวของเธอก็จริง แต่เธอก็ยังต้องการช่วยเขาฮาร์วีย์ยังคงไม่แยแสเช่นเคย “ผมไม่เจออะไรทั้งนั้นผมจะเอามันออกมาได้ยังไง?”ไคท์ขมวดคิ้ว “ฮาร์วีย์ คุณไม่เข้าใจว่านี่มันร้ายแรงแค่ไหน”“สถานที่แห่งนี้เป็นของตระกูลฌองแห่งมอร์ดู ฉันได้ยินมาว่าชาวประเทศหมู่เกาะเองก็มีหุ้นอยู่ที่นี่ด้วย หากคุณสร้างปัญหาที่นี่ คุณจะจบไม่สวย”“ถ้าคุณเอาเพชรออกมาเสียตั้งแต่ตอนนี้ ฉันจะขอโทษคุณเอโบนี่แทนคุณ และเราจะถือว่าจบปัญหาลง ดีไหม?""ขอโทษเหรอ?" ฮาร์วีย์ไม่แสดงความกังวลแต่อย่างใด “ทำไมผมต้องขอโทษในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ”“แน่ใจนะว่าคุณไม่ได้หยิบอะไรมาเลย” ไคท์ขมวดคิ้วหนักขึ้น ดูเหมือนฮาร์วีย์จะไม่เห็นค่าความปรารถนาดีของเธอเลยตอนนี้เขาไม่รู้สึกซาบซึ้งในความกรุณาของเธอแม้แต่น้อยฮาร์วีย์ยังคงนิ่งเฉย เขาขี้เกียจเกินไปที่จะพูดอะไรออกมาอีกไบรอันตะคอก “คุณวอล์คเกอร์ เขาหลอกให้คุณเป็นแฟนเขา! ทำไมคุณยังช่วยเขาอีก“ทุกคนรู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณเป็นเรื่องห
ถุงเท้าและรองเท้าของฮาร์วีย์ถูกถอด เข็มขัดของเขาก็ถูกถอดออกไปเช่นกัน แต่พวกเขาไม่พบอะไรเลยความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของไบรอันค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความไม่เชื่อ เขาเอ่ยอย่างแหย ๆ “เป็นไปไม่ได้! เพชรต้องอยู่กับเขาสิ!”เลนนี่ขมวดคิ้ว เขาไล่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกไปและค้นตัวฮาร์วีย์ด้วยตัวเองจากนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น ๆ ก็เข้าไปสำรวจทุกซอกทุกมุมในห้องโถงทั้งหมด ทว่าพวกเขากลับไม่พบอะไรเลยหลังจากการค้นหาอย่างแข็งขันกว่าสิบนาที พวกเขาก็ดูเศร้าหมองและกลับกลายเป็นดูสลดลงอีกหากพวกเขาพบเพชรที่มุมหนึ่งของห้อง พวกเขาก็ยังคงโบ้ยความผิดไปให้ฮาร์วีย์ได้แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีอะไรเลย พวกเขาจะทำอะไรได้อีก?สายตาของเลนนี่จับจ้องไปที่ไบรอันเมื่อสังเกตเห็นสิ่งนี้ ไบรอันขมวดคิ้วและพยักหน้าเลนนี่หายใจเข้าลึก ๆ แล้วเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกสองสามคนในนั้นมีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงด้วย"ค้นให้ทั่ว!"“ผู้ต้องสงสัยอาจซ่อนมันไว้ในร่างของคนอื่น ทุกคนต้องถูกค้นตัว!”“ถ้าเขาขโมยเพชรไป รอยนิ้วมือของเขาจะต้องอยู่บนนั้น!”ในไม่ช้าสถานการณ์ก็วุ่นวายขึ้นไบรอัน สตีเว่น และคนอื่น ๆ ก็ถ
“เอาล่ะ ทีนี้คุณมีอะไรจะพูดไหมครับคุณผู้จัดการทอมป์สัน?” ฮาร์วีย์ถามด้วยความใจเย็นเลนนี่ที่กำลังจะเดินจากไปชะงักในฝีก้าวของเขาและหันไปมองทามารา ผู้สมรู้ร่วมคิดที่ไร้ประโยชน์ของเขาก่อนที่จะหายใจเข้าลึก ๆ และถามด้วยความเย็นชาว่า “คุณหมายความว่ายังไงเหรอฮาร์วีย์?“ก็เธอเพิ่งจะยอมรับเองว่าเธอเป็นคนเอาเพชรมาใส่กระเป๋าผมด้วยความตั้งใจว่าจะใส่ร้ายผม“คุณไม่มีอะไรจะอธิบายจริง ๆ เหรอ?”ฮาร์วีย์พูดต่อด้วยร้อยยิ้มที่เย้ยหยัน“เหรอ? คุณเอโบนี่พูดอย่างนั้นเหรอ?” เลนนี่แสร้งทำเป็นตกใจ “พวกคุณได้ยินเหมือนกันไหม?”ไบรอันเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นและออกความคิดเห็น “ก็ไม่นะ!”“ใช่ คุณเอโบนี่คือเหยื่อ เธอจะเป็นคนเอาเพชรไปใส่กระเป๋าคุณได้ยังไง?“ในกระเป๋าคุณก็ไม่ได้มีของกลางสักหน่อย คุณพูดมาได้ยังไงว่าเธอตั้งใจจะใส่ร้ายคุณ?”สตีเว่นตอบโต้อย่างฉะฉานทามาราใช้โอกาสนี้ในการแก้ไขข้อผิดพลาดของตนเองและตะโกนด้วยความโกรธว่า “หยุดเหลิงได้แล้วยอร์ก! ฉันแค่หลุดปากพูดไปเฉย ๆ!”“เหตุผลเดียวที่คุณเข้ามาในพาราเมาท์ได้เป็นเพราะฉัน ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันจะให้คนมาไล่คุณออกไปเดี๋ยวนี้!”เลนนี่ส่งเสียงเยาะเย้ย “ใช่แล้วคุณเ
“ฮาร์วีย์! พอได้แล้ว!”ในที่สุดไคท์ก็พูดขึ้น“นี่มันงานเลี้ยงวันเกิดของฉันนะ ฉันไม่ต้องการเห็นการนองเลือด”“ก็ได้ เห็นแก่แฟนของผม ผมจะไม่ฆ่าคุณ”ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าและตบเขาอีกครั้งราวกับว่าต้องการเน้นย้ำความเจ็บปวดของคำพูดอันโหดร้ายของเขาหลังจากนั้นเขาก็มองเลนนี่ด้วยสีหน้านิ่ง ๆ “เมื่อกี้เหมือนคุณจะพูดอะไรใช่ไหม?”“ทีนี้คุณจะพูดอะไรได้อีก?“ผมจะไม่ยืดเยื้อนะ คุณทำตามกฏของพาราเมาท์ที่คุณย้ำแล้วย้ำเล่าด้วยความภาคภูมิใจได้เลยเลนนี่ที่กลัวฮาร์วีย์ขึ้นมาแล้วพูดโพล่งออกมาว่า “ตามกฏแล้ว ขโมยจะต้องถูกตัดนิ้วหนึ่งนิ้ว และคนที่มีส่วนร่วมในการใส่ร้ายก็จะต้องได้รับบทลงโทษเดียวกันฮาร์วีย์ตบหน้าของเลนนี่เบา ๆ และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามกฏซะ ผมจะรอดูการตัดสินของคุณ”ใบหน้าของไบรอันและทามาราถอดสีไบรอันกุมหน้าตัวเองและตะโกนว่า “นายกล้าดียังไงถึงได้ตบผม ยอร์ก! รอดูนะ ฉันจะฆ่านาย!“นายคงไม่รู้สินะว่าพี่ชายของฉันเป็นเจ้าของพาราเมาท์! นายกล้าตบฉันในที่ของเขา! นายตายแน่!”ฮาร์วีย์ไม่สนใจคำเหน็บแนมของไบรอันและเพียงแต่จ้องเลนนี่ต่อไปแทนสีหน้าของเลนนี่น่าอึดอัดมากหากเป็นนิ้วของฮาร์วี
ภายในเวลาไม่ถึงสามนาที…บอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโถง พวกเขาต่างดูแข็งแกร่งและดูเหมือนพวกที่สามารถต่อยได้หลายร้อยปอนด์ฮาร์วีย์จิบน้ำผลไม้ในขณะที่หรี่ตาสำรวจเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เขาสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าผู้คนเหล่านี้เป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมจากท้องถนนเลนนี่กุมศีรษะของตนเองหลังจากที่เห็นพวกเขากำลังเดินเข้ามา สายตาอาฆาตแค้นของเขาจับจ้องไปที่ฮาร์วีย์ชายหัวโล้นคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้า เขาดูเหมือนว่าจะสูงมากกว่าหกฟุต เขาไม่มีขนคิ้ว ผิวของเขาซีดมากและเขาเปล่งความดุร้ายอย่างประหลาดเขาก้าวไปข้างหน้าและมองฮาร์วีย์นิ่ง ๆ ก่อนที่จะหยิบไวน์แดงหนึ่งขวดและกระดกดื่มมันหลังจากที่เขากระดกไปมากกว่าครึ่งขวด เขาก็หรี่ตามองฮาร์วีย์แล้วเย้ยหยัน “ไอ้หนุ่ม ได้ยินว่าคุณกล้าตีหัวผู้จัดการทอมป์สันที่พาราเมาท์ของเราอย่างนั้นเหรอ? ที่นี่คือถิ่นของเรา คุณก็น่าจะรู้ คุณนี่ช่างกล้าจริง ๆ!”ฮาร์วีย์พูดอย่างเฉยเมยว่า “ขอบคุณสำหรับคำชม”ชายหัวโล้นหรี่ตาเป็นการขู่ “ไอ้หนุ่มนี่ไม่เลวแฮะ แต่คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?”ฮาร์วีย์ยังคงเฉยเมย “ทำไมคุณไม่บอกผมล่ะว่าคุณเป็นใคร?”ชายหัวโล้นแสยะยิ้ม