“นายยอร์ก ฉันจะเมตตานายและให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับนาย!”

“คุกเข่าลงแทบเท้าฉัน และยอมรับความผิดพลาดของนายซะ หักมือข้างหนึ่งและขาข้างหนึ่งออก ส่งภรรยาและน้องภรรยาของมาไปที่เตียงฉัน แล้วฉันจะปล่อยนายไป!”

ฮาร์วีย์ ยอร์กพูดอย่างเมินเฉยว่า “ตอนนี้ฉันยิ่งกว่าแน่ใจอีกว่าจะหักแขนขานายทิ้ง”

“ยอร์ก ฉันเตือนนายแล้ว…”

จากนั้นฮิวจ์ เบเกอร์ก็ชี้ไปที่ฮาร์วีย์

“อย่ามาทำตัวอวดดีใส่ฉัน กองหนุนที่นายมีปกป้องนายไม่ได้หรอก!”

ไทสัน วูดส์มองที่ฮิวจ์ด้วยสายตาที่ใช้มองคนเขลา ผู้ชายคนนี้มองไม่ออกหรือว่าคนอย่างหัวหน้าผูู้ฝึกสอนไม่ต้องการกองหนุน?

หรือควรจะกล่าวว่าฮาร์วีย์ เองที่เป็นผู้สนับสนุนที่มีอำนาจมากที่สุด

“ถ้าเป็นแค่คนไม่กี่คนและขุมพลังเล็กน้อยแค่นี้…”

“ฮิวจ์ นายถูกกำหนดให้เป็นขอทานไร้แขนขาไปตลอดชีวิตแล้ว”

ฮาร์วีย์มองดูฝูงชนอย่างเฉยเมย

“อวดดีนัก!”

“นายนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ!”

ฮิวจ์ไม่ได้โกรธ ทว่าเขากลับยิ้มออกมาแทน “ยอร์ก อีกไม่นานนายก็จะรู้ว่าถ้าทำให้ฉันโกรธแล้วจะเป็นยังไง!”

“มันจะเป็นยังไงล่ะ?” ฮาร์วีย์พูดอย่างไม่แยแส “จะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน? ใครจะทำอะไรฉันได้?”

“คนพวกนี้เหรอ? ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจ