ทันทีที่ฮาร์วีย์ ยอร์กสังหารราชันย์แห่งเพลงดาบลง

ที่บริเวณทางเข้ามหาวิทยาลัยเซาท์ไลท์

มีร่างที่เดินออกมาด้วยความกระวนกระวายในขณะนี้

ซีนเธียร์ ซิมเมอร์ มองดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์และโทรหาฮาร์วีย์ติดกันสองสามครั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย

“พี่เขยใจร้ายจัง! เขากล้าไม่รับโทรศัพท์ได้ยังไง?!”

ซีนเธียร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ฮาร์วีย์ตกลงที่จะไปที่มหาวิทยาลัยกับเธอแล้ว แต่เขายังไม่ได้ไปที่นั่นด้วยซ้ำ

“สวัสดี คุณคือคุณซีนเธียร์ใช่ไหม?”

ชายร่างสูงหล่อเดินเข้าไปหาซินเทียและถามอย่างสุภาพ

“ใช่ค่ะ และคุณเป็น…”

“ผมเป็นหนึ่งในนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเซาท์ไลท์ อาจารย์ขอให้ผมพาคุณเดินดูรอบ ๆ…” ชายคนนั้นตอบขณะยิ้ม

ซีนเธียร์รู้สึกสงสัยเล็กน้อย

“ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลย?”

ชายคนนั้นมองไปรอบ ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ

“นี่คือจดหมายแนะนำตัว คุณจะรู้เมื่อคุณอ่านมัน…”

ซีนเธียร์แอบดูจดหมายอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่ในวินาทีต่อมา ชายคนนั้นก็หยิบผ้าขนหนูออกจากมืออย่างรวดเร็วและปิดมันลงบนหน้าของซีนเธียร์

ซีนเธียร์ดิ้นไปมา ขณะที่สายตาของเธอค่อย ๆ พร่ามัวลง ร่างกายของเธอสั่นสะท้านไปหมด แต่เธอไม่อาจแม้แต่จะส่งเสียงอะไรออกไป