Nanginginig sa takot si Eira. Matagal siyang nagtago mag-isa sa balkonahe bago siya kumalma. Hindi siya umatras pababa. Matapos ang ilang sandali, dumating ang ambulansya sa bahay, at bumalik na rin sina Delmont at Joy. Wala silang oras para malaman kung may iba pang bata sa bahay. Sinundan lamang ng lahat ang ambulansya at pumunta sa ospital.

Mag-isa, nalimutan ni Eira ang mansyon. Sumakay siya ng bus at nagmadaling umuwi. Pagkarating niya sa pintuan ng kanilang inuupahang bahay, narinig niya ang pag-iyak at sigaw mula sa loob.

"Delmont Stevens, maldito ka! Walang hiya ka! Bakit hindi ka maglaho? Nag-alaga ka ba kay Eira kahit isang araw? Nagawa mo ba? Ngayon, bigla kang lumapit para hingin ang karapatan sa bata? Lumayas ka! Hindi ako may sakit, at wala akong karamdaman sa isipan. Huwag mo akong dalhin para ipatsek-up. Hindi ako may sakit. Ako'y normal. Kaya kong magtrabaho at alagaan ang aking mga anak. Huwag mo akong hulihin. Huwag..."

Iyon ang boses ng kanyang ina habang sumisig