Si Eira ay napailing at pinilit manatiling kalmado. "H-Hindi ko alam kung bakit ka narito. Ano ang ginagawa mo sa bahay ko?"

Ngumisi si Joy. "Eira, mas gusto mo bang pumasok ako sa bahay mo, upuan ang iyong sofa at pag-usapan ang isyung ito sa harap ng iyong ina, o mas gusto mo bang sumama sa akin palabas at pag-usapan ito?"

Umiyak si Eira. "Hindi ako aalis. Tita Joy, pakibilisan at umuwi ka na. Hindi mo ba kailangang pumasok sa trabaho?"

"Hindi ko kailangan! Dahil nasaktan ang aking anak at nasa ospital pa siya ngayon! Hindi lang nasaktan ang anak ko, kundi ninakawan din ang bahay ko! Milyun-milyong halaga ng ginto at pilak ang nawala sa bahay ko!" Binigyang diin ni Joy ang salitang "ninakawan."

"Maliit na haliparot! Alam mo ba ang kahulugan ng pagnanakaw? Mas mataas ang kaparusahan sa pagnanakaw kaysa sa pagnanakaw lang! Pagnanakaw ay may parusang kamatayan!"

"Hindi... Ayaw ko! Ayaw kong mamatay..." Biglaang natakot si Eira at umiyak. Ngunit hindi siya umiyak nang malakas dahil