Ang mga salita ni Gloria ay nagpaiyak sa mga taong nandoon.

Si Sabrina ay humihikbi.

Si Marcus ay may naluluhang mukha.

Kahit ang mga magulang ni Marcus ay namula ang mga mata.

Si Sebastian, na laging malamig at walang awa, ay nadala din.

Si Sebastian ay nagsalita sa mahinang boses, "Mama..."

Pagkatapos nun, niyakap niya si Gloria ng isang kamay. "Mama, hindi ka na magdudusa. Simula ngayon, meron ka na pong anak mo, manugang mo, at kahit ang munti niyong malupit na apo ay nandyan para ipagtanggol kayo."

Tumigil siya, at sinabi, "Pagkatapos ng ilang araw, kapag maayos na ang lahat, ililipat namin ang puntod ng lola ni Sabrina at bibigyan siya ng maayos na burol. Siya ay isang nakakahangang babae. Nagawa niya kayong palakihin sa loob ng sampung taon sa kabila ng malala niyang sakit.

"At hindi lang yun, nag-iwan pa siya ng napakaraming mahalagang bagay.

"Siya ay isang babae na karapatdapat sa ating paggalang."

Pagkatapos ng mga salita ni Sebastian, niyakap ni Marcus ang binti