Sa sandaling makuha ni Gerald ang lugaw, naramdaman niya ang isang mahinang tapik sa balikat niya.

Si Lilian iyon na may hawak na isang paper bag ng pagkain.

“Gerald! Hindi ka pa nakakakain di ba? Halika umupo ka sa tabi ko! Bumili ako ng masasarap na pagkain mula sa labas ng ospital kaya sabay na tayong kumain!"

"Okay lang ako. Naka dextrose ka pa ba? Bakit ka nandito sa cafeteria?" tanong ni Gerald habang nakangiti.

Hindi niya alam kung bakit biglang naging masigasig si Lilian. Hindi siya komportable sa pangyayari na ito.

Gayunpaman, sa kabila ng katotohanang madalas siyang minamaliit ng babaeng ito, hindi ito kinagalit ni Gerald.

Iyon lang ang dahilan kung bakit magalang pa rin si Gerald na makipag-usap sa kanya.

"Okay lang ako! Okay na ako na makita kitang okay! Ikaw... ang gamot ko! Hindi mo alam?" tanong ni Lilian na may kwestyunable na ngiti sa mukha habang nakatingin siya kay Gerald.

Nakatayo siya ngayon ng napakalapit kay Gerald at ang braso niya ay hinahaplos