Pagdating ni Robin, nagsasara na ang restaurant. Kalalabas lang din ni Sylvain sa restaurant.

Nagkatinginan sila. Sinubukan ni Robin ang kanyang makakaya upang mapangiti. “I'm sorry kung pinaghintay kita ng matagal. Maghapunan na tayo, my treat.”

Tumingin si Sylvain sa kanyang pajama at nakaramdam ng mahina at hindi matukoy na pakiramdam. Malaking lakas siguro ang kinailangan nito para lumapit sa kanya. Humakbang siya at hinaplos ang ulo niya. "Huli na. Hindi ka na dapat lumabas. Maaari kaming palaging kumain nang magkasama sa ibang araw. Iuuwi na kita.”

Nataranta si Robin nang tapikin niya ang ulo. Ang lahat ng kanyang negatibong enerhiya ay nawala sa wala. "Ayos lang. Kung walang gulo, maghapunan muna tayo, pagkatapos ay umuwi na tayo.”

Napatingin si Sylvain sa kanya. “Pero kung uuwi ka, aawayin ka na naman ng mama mo. Ayokong madala ka sa paghihirap dahil sa akin. Alam mo naman yun diba? Alam kong hindi ka makakalabas ngayong gabi. Hindi ko talaga inaasahan na makikipagkita ka s