Habang naooverwhelm sa dami ng mga tanong sa kaniyang isipan, nagtanong na rin si Lillian, “Kung ganoon ay mayroon ka bang gamot para rito?” Nilagay niya ang kaniyang kamay sa kaniyang noo. Nagsisimula na siyang mahilo sa mga sandaling ito at habang mas parami nang parami ang kaniyang nalalanghap ay mas pahina nang pahina ang kaniyang pakiramdam.

“Ako—” Sasagutin na sana siya ni Darryl sa pamamagitan ng pagsasabi na mayroon siyang gamot para rito pero hindi pa niya natatapos ang kaniyang sinasabi nang bigla siyang mabulaga sa nagpapanic na si Lilliang yumakap sa kaniyang mga bisig.

“Namiss kita, Papa. Namiss po talaga kita,” Sabi ng nagpapanic na si Lillian kahit na nakatulala ang akniyang mga mata.

Nagulat si Darryl sa ginawang ito ni Lillian pero kaagad siyang nagising sa katotohanan at

Tama nga si Darryl. Hindi naging maganda ang nakaraan ni Lillian. Napilitan siyang umalis sa kaniyang tirahan nang dahil sa digmaang nagalang ilang libong taon na walang kinahinatnan kasama ng ka