ในขณะนั้นทุกคนที่อยู่ในฝูงชนหันมองหน้ากันแต่ไม่นานผู้ติดตามของเยเลน่าก็ตอบสนองทันทีพวกเขารู้ดีว่าพวกเขาควรจะทำอะไรในตอนนี้“ซีนเธียร์ เธอมันหน้าไม่อาย! เธอกล้าขอให้ศึกษาธิการและรองศึกษาธิการแห่งระบบการศึกษามาสนับสนุนเธอได้ยังไง?!”“เธอทำผิดและเธอก็ยังไม่ยอมรับมัน เธอยังบังคับให้อาจารย์ผู้ที่น่านับถือรับผิดแทนและลาออกอีก!”“ซีนเธียร์ เธอเป็นคนที่ทำความผิดในโรงเรียนมัธยมบัควู้ดนะ เราปล่อยคนอย่างเธอให้เข้ามาสมัครในโรงเรียนแห่งนี้ตั้งแต่แรกได้ยังไง?!”อาจารย์และนักเรียนผู้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรก่อนหน้า แต่ในตอนนี้พวกเขาทั้งหมดต่างชี้และสาปแช่งซีนเธียร์มิสยูนา ครูประจำชั้นไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยนอกจากยืนขึ้นและพูดเสียงดัง “นักเรียน ซีนเธียร์บริสุทธิ์จริง ๆ เชนและครอบครัวของเขาเป็นฝ่ายผิด!”เพียะ…อยู่ ๆ เลเยน่าก็เดินตรงเข้าไปหามิสยูนา พร้อมกับยกมือของเธอขึ้นและตบเธอ“นังสารเลว! หุบปากซะ! ทุกคนรู้ว่าเธอสอนเด็กคนนี้!”“นังเด็กสารเลวกับหญิงแก่สารเลว! พวกเธอทั้งสองคนมันหน้าไม่อาย!”“จัดการเธอซะ!”นักเรียนหลายคนโยนหนังสือ ยางลบ และหลายอย่างใส่มิสยูนาตามคำสั่งของเยเลน่า ซึ่งทำให้เธอต
หลังจากนั้นทิม เซเปดาก็เดินไปหาฮาร์วีย์ จากนั้นเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าและพูดว่า “มิสเตอร์ยอร์ก ท่านเซอร์เรย์จากตระกูลเซอร์เรย์ใกล้จะมาถึงแล้ว คุณทำอะไร…”ฮาร์วีย์เหลือบมองเขาและตอบ “ท่านเซอร์เรย์? ดอว์สัน เซอร์เรย์งั้นหรือ?”“ใช่ครับ!”“คุณกลัวเขาหรือไง?”ท่าทีของเขาดูหวาดกลัวและใบหน้ามืดหม่นลง เขาตอบออกมาด้วยการพยักหน้าดอว์สันเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีความสามารถมากมาจากตระกูลเซอร์เรย์ แม้แต่ศึกษาธิการบัควู้ดก็ยังไม่กล้าทำอะไรให้เขาไม่พอใจ“แล้วคุณไม่กลัวผมหรือไง?” ฮาร์วีย์ยิ้มใบหน้าของทิมยิ่งหม่นลงเมื่อได้ยินแบบนั้นผู้ชายตรงหน้าเขาดูสงบนิ่งเกินไปทิมไม่ใช่คนธรรมดา สีหน้าเขาเปลี่ยนเล็กน้อย ณ ตอนนี้เขากัดฟันพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “มิสเตอร์ยอร์ก แน่นอนว่าผมจะปฏิบัติตามคำสั่งของท่านเกรฮัม ไม่ว่าสถานการณ์วันนี้จะเป็นยังไงผมยืนอยู่ฝั่งเดียวกับคุณ”ฮาร์วีย์แก้คำพูดของเขาว่า “คุณไม่ต้องยืนฝั่งเดียวกับผม คุณแค่จัดการกับอย่างยุติธรรมก็พอ”“ครับ ครับ ครับ ผมจะจัดการโดยไม่มีอคติใด ๆ !”ทิมรีบพยักหน้าเห็นด้วย“ถ้าอย่างนั้นมิสเตอร์ยอร์กครับ ตอนนี้เราควรทำยังไงต่อ?”“เราแค่รอ
ประตูของรถออดี้ เอ6 ถูกเปิดออก ร่างในชุดสูทแมนดาลินคอจีนนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสาร ส่งสายตามองดูดอว์สันคน ๆ นี้คือ เรน แจ็กสัน ผู้มีอำนาจลำดับสองของบัควู้ด!เรนเป็นผู้รับผิดชอบระบบการศึกษาและระบบสุขภาพของเมืองบัควู้ดพูดง่าย ๆ ก็คือ เขาเป็นหัวหน้าของทิม เซเปดาในตอนนี้ดอว์สันเหมือนเชิญเขามาเพื่อถูกบดขยี้ให้ตายเพียงสายตานั้นจ้องมองแม้ว่าดอว์สันจะเป็นที่รู้จักในนามท่านเซอร์เรย์ แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะทำตัวหยิ่งผยองต่อเรนเลยสักครั้งเขาโค้งคำนับและพูดว่า “ท่านแจ็คสัน ขอโทษที่เชิญท่านมาที่นี่เพียงเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในโรงเรียนมัธยมบัควู้ด!“คนบางคนหวังพึ่งการสนับสนุนจากทิม เซเปดาคนที่มาจากระบบการศึกษาของบัควู้ดและยังกล้าทำอะไรบางอย่าง!”“เหตุผลหลักที่เชิญท่านมาในวันนี้ก็เพียงแค่แสดง!”“อันที่จริงท่านไม่จำเป็นต้องมาด้วยตัวเองที่นี่ แค่เราเอ่ยชื่อท่านก็ทำให้ทิมและคนอื่น ๆ คุกเข่าขอร้องขอความเมตตาได้แล้ว”ดอว์สันพูดด้วยท่าทีเคารพให้เกียรติ แต่เรนไม่ได้ใส่ใจแม้ว่าทิมและคนอื่น ๆ จะมีอำนาจมหาศาลในระบบการศึกษาของบัควู้ด แต่พวกเขาจะไม่มีความสำคัญใด ๆ เมื่อต่อหน้าเรน แจ็คสันเขามอง
เรนเพียงยิ้มและพูดขึ้นหลังจากเห็นทุกคนมาถึงแล้ว "เรามาที่นี่กันครบแล้ว ไป ฉันยังมีเรื่องต้องกลับไปจัดการหลังจากจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ฉันต้องกลับไปประชุมกันว่าใครจะเข้ารับตำแหน่งศึกษาธิการและรองศึกษาธิการของบัควู้ด!”แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้เจอกับทิมและคนอื่น แต่เขาตัดสินใจไล่พวกเขาออก“รับทราบครับ!”ใบหน้าของดอว์สันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาขับรถออกไป และพวกเขาก็พุ่งไปที่โรงเรียนมัธยมบัควู้ด***ที่ประตูโรงเรียน ผู้คนต่างอ้าปากค้างเมื่อเห็นขบวนรถออดี้ เอ6 เข้ามาเกิดอะไรขึ้น?“ฉันได้ยินมาว่าเรน แจ็กสัน ผู้บัญชาการลำดับสองของบัควู้ด และสารวัตรใหญ่ของสถานีตำรวจบัควู้ดมาถึงแล้ว!”“ท่านเซอร์เรย์ก็มาถึงที่นี่แล้วด้วย!”“โอ้ พระเจ้า! แน่นอน คุณจะไปทำให้ใครโกรธก็ได้ที่โรงเรียนมัธยมบัควู้ด แต่ไม่ใช่กับเยเลน่า เซอร์เรย์ เจ้าหญิงของเรา!”“น่ากลัวจริง ๆ ! ถึงแม้คนเหล่านี้จะมีแค่คนขับและเลขาติดตามมากับพวกเขา แต่พวกเขาถือว่าเป็นตัวแทนของรัฐบาล!”“ใครกันที่จะกล้าไปวุ่นวายกับพวกเขา?”***ณ เวลานี้ นักเรียนหลายคนในหอประชุมของโรงเรียนมัธยมบัควู้ดก็ได้ยินข่าวนี้ด้วยเช่นกันพวกที่อยู่ฝั่งเดีย
ในขณะนี้ทิมและยารอนสบตากันต่างเห็นแววตาตื่นตกใจของกันและกัน แม้พวกเขาจะรู้อยู่แล้วว่าตระกูลระดับเฟิร์สคลาสอย่างตระกูลเซอร์เรย์ มีอำนาจมหาศาล แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าตระกูลเซอร์เรย์จะเชิญคนใหญ่คนโตมามากมายเพราะเพียงเพื่อเรื่องเล็กน้อยแค่นี้นี่เป็นสิ่งที่อธิบายไม่ได้จริง ๆสตีวี่และเยเรน่าต่างหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของทิมและคนอื่น ๆอาจารย์ใหญ่และคณะกรรมการโรงเรียนที่เพิ่งลาออกก็หัวเราะเยาะออกมาเช่นกันจบแล้ว!ทิมและยารอนที่แสดงท่าทีอวดเบ่งก่อนหน้านี้ ตอนนี้ได้หลบหายตัวไปในระหว่างที่จะต้องเผชิญหน้ากับเรนและแจ็กสันและคนอื่น ๆราวกับว่าหนูกำลังเผชิญหน้ากับแมวนี่เป็นเพราะเรนเป็นหัวหน้าของทิมและยารอนพวกเขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับเรน แต่กลับกล้าอวดเบ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น!แต่ฮาร์วีย์กลับดูเฉยเมยเมื่อเขาเห็นเรนและคนอื่น ๆ ราวกับว่าพวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดาเยเลน่าและสีหน้าของคนอื่น ๆ แย่ลงเมื่อเห็นฉากตรงหน้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อซีนเธียร์ไม่ได้ตื่นกลัวจนต้องร้องไห้อย่างที่ใจหวังทำให้เยเลน่ายิ่งไม่พอใจ “ซีนเธียร์ ดูเหมือนว่าเธอยังไม่เข้าใจสถานการณ์ขอบเรื่องนี้ในวันนี้!”“มันไม่ใ
เรนก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทิม ยารอน พวกคุณลืมสิ่งที่ผมเคยสอนไปแล้วหรือไง?”“ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำตัวบ้าบิ่นโดยใช้ตำแหน่งมาแอบอ้าง?!”“ตอนนี้ผมจะให้โอกาสพวกคุณ ผมจะไม่ให้พวกคุณรับผิดชอบเรื่องนี้ตราบใดที่ยอมรับความผิดพลาดนี้และออกไปจากที่นี่ซะ!”“ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาคืออะไร? พวกคุณน่าจะรู้มันดีกว่าผมนะ!”เสียงของเรนฟังดูไม่แยแสใด ๆ แต่ก็เปรียบเสมือนเสียงฟ้าร้องกระทบพื้น ที่ทำให้สั่นสะเทือนทั่วทั้งหอประชุม“ผู้เฒ่าเซเปดา เราทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมงานกัน พวกเราก็เป็นแค่นักเรียนเท่านั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านแจ็คสัน”“คุณน่าจะรู้ว่าในเวลานี้ควรเลือกอะไร ผมไม่จำเป็นต้องสอนคุณใช่ไหม?”มาร์วินพูดด้วยรอยยิ้มในความคิดของพวกเขา พวกเขาสามารถทำให้ทิมและยารอนหันมาสู้กันเองได้เพียงเพราะประโยคเดียวทุกคนเป็นคนของรัฐ พวกเขารู้ดีถึงความสามารถและความกล้าหาญของทุกคนเรนและมาร์วินรู้ว่าเรื่องของวันนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกอย่างจะจบลงด้วยดีตราบใดที่พวกเขาปรากฏตัวขึ้นเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็แค่เรื่องไร้สาระเรนยืนเอามือไขว้ข้างหลังหลังจากพูดแบบนั้นออกไปอย่างอดทนเขากำลังนับอ
“เฮ้อ เล่นผิดคนแล้วล่ะ”ทิมและยารอนต่างก็ถอนหายใจราวกับว่าเรนพลาดโอกาสดี ๆ ไปทุกคนหยุดหัวเราะ สายตาทุกคู่ทั้งมาร์วินและคนอื่น ๆ ต่างมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ‘ทิมกับยารอนสมองไม่ทำงานแล้วหรือไง? หรือว่าพวกเขามีไพ่ที่ดีกว่าจริง ๆ ?’“เจ้าชายแจ็คสัน ตัวตนของมิสเตอร์ยอร์กเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องก้มหัวให้!” ทิมพูดอย่างจริงจังแต่คลื่นของเสียงหัวเราะกลับดังขึ้นมาอีกครั้งเยเลน่าอุทานทันทีว่า “อย่าหลงกลคุณปู่แจ็คสัน ผู้ชายคนนี้เป็นแค่ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์!”ทุกคนพูดไม่ออกหลังจากได้ยินคำกล่าวอ้างของเยเลน่า‘ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ทุกคนต้องก้มหัวให้ลูกเขยกาฝากคนนี้?’อีกด้านหนึ่งดอว์สันที่ยังนิ่งสงบพิจารณาฮาร์วีย์อย่างใกล้ชิด‘ชายคนนี้ทำตัวไม่สนใจ เขาต้องมีคนชั้นสูงหนุนหลัง...’‘แล้วยังไงล่ะ?’‘ลูกเขยอย่างเขาจะมีสังคมที่มีสถานะสูงเท่าเขางั้นเหรอ คนใหญ่แค่ไหนกันที่คอยหนุนหลังให้?’‘ถึงแม้เขาจะมีคนหนุนหลัง มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครมีสถานะที่สูงกว่าผู้บัญชาการอันดับสองของบัควู้ดอย่างเรน แจ็คสัน!’‘ทั้งยังมีมีมาร์วิน บราวน์ สารวัตรใหญ่ของสถานีตำรวจบัควู้ด พร้อมด้วยคนอื่น ๆ พวกเขาทั้งหมดเป็
ฮาร์วีย์ไม่ได้สบตามองสตีวี่เลย เขาไม่อยากจะเสียเวลาพูดกับเครือญาติของตระกูลเซอร์เรย์จากนั้นเขาก็หันไปมองดอว์สันและพูดอย่างใจเย็นว่า “ท่านเซอร์เรย์ ทุกคนต่างบอกว่าคุณเก่งที่สุดในทายาทรุ่นที่สองของตระกูลเซอร์เรย์ และคุณอาจมีโอกาสได้ครองบัลลังก์ของเจ้าชายเซอร์เรย์”“แต่คุณเคยคิดบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับบัลลังก์ของคุณถ้าผมกำจัดคุณตอนนี้?”สีหน้าของดอว์สันเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ข้อมูลภายในของตระกูลเซอร์เรย์ คนทั่วไปไม่สามารถรู้ได้แต่ลูกเขยที่อยู่ตรงหน้าพูดราวกับรู้ความลับของครอบครัวมีบางอย่างผิดปกติ!ผิดมหันต์!และเห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่ได้โง่งี่เง่าหากลองเขาได้พูดเรื่องนี้ในเวลานี้ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาควรจะรู้ว่าจะไม่สามารถอยู่เหนือพวกเซอร์เรย์ได้ด้วยอำนาจของทิมและยารอนเท่านั้นแต่ทำไมเขาถึงยังสงบนิ่ง กล้าหาญอย่างนี้อยู่ได้?เรนมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่!ลูกเขยไร้ประโยชน์ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงที่คนใหญ่โตแบบนั้นอยู่ที่นี่ด้วย?นั่นอาจหมายความว่าเขากล้าเผชิญหน้ากับทุกสิ่งอย่าง!บางทีคนที่ดูธรรมดา ๆ อาจมีบางอย่างอซ่อนอยู่ดอว์สันขมวดคิ้ว เขาคิดถึงความเ