“แล้วไง?”ฮาร์วีย์ยังคงไม่หวั่นไหว ใบหน้าของเขาไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ“ขออภัย แต่ผมยังต้องไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษเพื่อดูว่าผมจะสามารถช่วยราชาแห่งการพนันได้หรือไม่“ถ้าผมช่วยเขาได้ ผมเชื่อว่าเขาจะตอบแทนผมได้มากกว่าที่คุณเสนอมาเป็นพันเท่า”ฮาร์วีย์มองธนบัตรสีเขียวที่กระจัดกระจายบนพื้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากไป“เฮ้อ…”จอนหยิบซิการ์ออกมาจุด เขาพ่นควันออกมาขณะที่มองตามหลังฮาร์วีย์“ฉันให้เกียรตินายและเรียกนายด้วยชื่อจริงเวลาที่คุยกับนายเลยนะหนุ่มน้อย“แต่นายก็ยังหยิ่งผยองเพียงเพราะนายยังเด็กและกระฉับกระเฉง“นายกำลังบีบให้ฉันไม่มีทางเลือก!“ฉันจะสั่งสอนนาย!“ฉันจะทำให้นายรู้ว่าการมีเรื่องกับคนที่อยู่เหนือตัวเองมันเป็นยังไง!”ท่าทางใจดีและอ่อนโยนของจอนหายไปทันทีบรรยากาศเต็มไปด้วยความดุร้ายและหยิ่งยโสของชนชั้นสูงที่ถูกปฏิเสธฮาร์วีย์หันกลับไปและหรี่ตามองจอนด้วยความอยากรู้อยากเห็น“แหม ๆ คุณจะสู้กับผมเหรอท่านเซอร์เรย์?”“เปล่า ฉันแค่จะสั่งสอนนายนิดหน่อยเพื่อที่นายจะได้รู้จักขีดจำกัดของตัวเอง”จอนโบกมือให้หญิงงามที่อยู่เคียงข้างเขาอย่างเงียบ ๆ มาตลอดเวลา “เนลล่า ให้ฮาร์วีย์อยู่ต่อเพ
ปัง!แต่เนลล่าไม่มีโอกาสได้ฟันฮาร์วีย์ด้วยดาบของเธอ ก่อนที่เธอจะทันได้พยายามอีกครั้ง ฮาร์วีย์ก็ยกขาของเขาและเตะเธออย่างแรงไปแล้วเธอปลิวไปอีกครั้งและลงเอยด้วยการกระแทกเข้าที่ชั้นไม้ราคาแพงด้านหลังเธอ แรงกระแทกรุนแรงมากจนเธอบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถแม้แต่จะรวบรวมเรี่ยวแรงที่จะลุกกลับขึ้นมาได้ในเวลาเดียวกันดาบไม้ท้อในมือของเธอก็หักครึ่งเนลล่าจ้องดาบที่หักด้วยความเหลือเชื่อ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังฮาร์วีย์ไม่สนใจแต่อย่างใด เขาเดินผ่านประตูออกไปอย่างเมินเฉยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในไม่ช้าเขาก็เจอกับคนกลุ่มเล็ก ๆ และเห็นจอน ซึ่งกำลังถือแผ่นฮวงจุ้ย ฮาร์วีย์เดินไปหาชายคนนั้นและยืนกอดอกต่อหน้าเขาเขารวดเร็วมากจนคนของสถาบันเซอร์เรย์ไม่ทันได้รู้ตัวเมื่อพวกเขารู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ฮาร์วีย์ก็ได้ขวางทางของจอนเอาไว้แล้วจอนชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นฮาร์วีย์ยืนอยู่ตรงหน้าเขา“อภัยให้ผมด้วยอาจารย์เซอร์เรย์”ฮาร์วีย์เหวี่ยงมือของเขาไปที่ลูกศิษย์คนหนึ่งซึ่งกำลังสนทนากับจอน ทำให้ลูกศิษย์คนนั้นกระเด็นออกไปหลังจากนั้นฮาร์วีย์ก็ยิ้มให้จอนอย่างอบอุ่น“โลกกลมจังเลยนะอาจารย์เซอร์เ
บรรยากาศเบื้องหน้าเยือกเย็นกว่าสิ่งใด...มันเย็นจัดจนดูเหมือนห้องนั้นทำจากน้ำแข็งจนใคร ๆ ก็จะต้องสั่นด้วยความหนาวรอบ ๆ ฮาร์วีย์มีผู้คนจำนวนมากนอนอยู่บนพื้นพวกเขาต่างใกล้ตาย พวกเขาดูน่าสมเพชและหมดสภาพอย่างยิ่ง แต่ทุกคนต่างก็ยังคงพยายามเกาะติดกับชีวิตอันเป็นที่รักของพวกเขาอย่างดื้อรั้นฮาร์วีย์หรี่ตาขณะที่พิจารณาพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพยายามดิ้นรนคลานออกจากห้องโถงบรรพบุรุษ แต่ทุกคนต่างถูกรั้งเอาไว้เมื่อห่างจากทางออกเพียงก้าวเดียวขณะที่ฮาร์วีย์กำลังจมอยู่กับการสำรวจสถานการณ์และพยายามค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงที่แผ่วเบาก็เรียกเขาจากที่ไกลออกไป“นายน้อยยอร์ก…”ฮาร์วีย์หันไปมองที่มุมห้องทันที ฟาเบียนนอนอยู่ข้างกำแพงอย่างหมดสภาพ รอบตัวเขามีศพหลายราย หลายรายดูเหมือนจะถูกยิงตายฮาร์วีย์เดินเข้าไปถามเบา ๆ “เกิดอะไรขึ้นคุณแฮมิลตัน?”ฟาเบียนไอเป็นเลือดก่อนจะตอบอย่างอ่อนแรงว่า “ผมไว้ใจงูพิษ ผมมาที่นี่เพราะคิดว่าจอนจะสามารถจัดการกับปัญหานี้ได้“แต่เขาหาข้ออ้างที่จะหลบหนีหลังจากที่ร่ายมนต์แล้ว หลังจากที่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ”“กำแพงผีเหรอ?” ฮาร์วีย์ถามด้วยความสงสัยเขารู้สึก
ฮาร์วีย์กำลังต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่สวนหลังบ้านการเคลื่อนไหวของฮาร์วีย์รวดเร็วดังสายฟ้าแลบ เพียงหมัดเดียว คู่ต่อสู้ของเขาล้มลงกับพื้นทันทีและปล่อยเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดอย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าและบดขยี้ขาของชายคนนั้นทันทีจนเกิดเสียงดังแคร๊ก!เสียงกระดูกแตกดังก้องไปทั่ว“อ้าก!”คู่ต่อสู้ของเขาร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งก่อนที่จะเผยโฉมหน้าในที่สุดเขาเป็นชายผิวคล้ำในชุดจากนันยาง ใบหน้าของเขาเหมือนลิงและมีกลิ่นเหม็นเน่าเหม็นโชยออกมาจากร่างกายของเขาเขาพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือของฮาร์วีย์ ในขณะเดียวกันก็กรีดร้องเป็นภาษาจีนที่ไม่ชัด“บัดซบ! ไปตายซะ!“ไอ้กระจอก! กล้าดียังไงมายุ่งเรื่องของฉัน?!“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!“ไม่อย่างนั้นฉันจะสาปแช่งทั้งตระกูลแก!”แม้จะพ่ายแพ้ให้กับฮาร์วีย์ แต่ชายชาวนันยางยังคงหยิ่งยโสและดุร้ายและไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้แคร๊ก!ฮาร์วีย์ไม่สนใจคำพูดของชายคนนั้นและหักขาอีกข้างของเขา“อ้าาาาาา!”ชายชาวนันยางร้องลั่นอีกครั้ง ความเจ็บปวดของเขารุนแรงจนเขาชักและกลิ้งไ
ฮาร์วีย์มองตาฟาเบียนด้วยความตะลึง‘เหี้ยมโหดมาก!’ด้านที่ไร้ความปรานีของสุนัขจิ้งจอกชราที่ดูอ่อนโยนนี้เป็นสิ่งที่ฮาร์วีย์ไม่เคยคาดคิดมาก่อนอย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์เข้าใจว่าการที่ฟาเบียนเหนี่ยวไกปืนไม่ใช่เพราะเขาขาดความเห็นอกเห็นใจ แต่เพื่อแสดงความจงรักภักดีต่อฮาร์วีย์การฆ่าลูกปลาตัวเล็ก ๆ อย่างแบรนดอนไม่ได้มีค่ามากมายในสายตาของฮาร์วีย์ แต่ความเด็ดขาดของฟาเบียนได้สร้างความพึงพอใจให้กับฮาร์วีย์มากทีเดียว“ไม่เลว”ฮาร์วีย์ตบไหล่ของฟาเบียนด้วยความชื่นชม“ในเมื่อคุณจริงใจขนาดนี้ ผมก็จะทำเช่นเดียวกัน“เผาห้องโถงบรรพบุรุษก่อนรุ่งสางซะ แล้วก็เรียกรถขุดมาที่นี่ หลังจากนั้นผมจะแก้ไขปัญหาทั้งหมดของคุณเอง”ฟาเบียนตกตะลึงและตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว หากเขาไม่ทำอย่างที่ทำไป หรือหากเขาหักหลังฮาร์วีย์เพราะความกลัว เขาคงจะตายโดยไม่รู้สาเหตุด้วยซ้ำฟาเบียนกลืนน้ำลายเต็มปากและพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น“ผมจะเชื่อฟังคุณ นายน้อยยอร์ก”ในขณะนี้เขาเชื่อมั่นในตัวฮาร์วีย์อย่างเต็มที่ในไม่ช้าฟาเบียนก็รวบรวมคนเพื่อเผาห้องโถงบรรพบุรุษ ทั่วทั้งสถานที่ลุกเป็นไฟในทันทีในเวลาเดียวกันเขาก็เรียกรถขุดมาฮาร
ฮาร์วีย์ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะอยู่ในคฤหาสน์แฮมิลตันต่อหลังจากที่เขาจัดการกับปัญหาวิญญาณของพวกเขาเสร็จแล้วฮาร์วีย์ไม่จำเป็นต้องวางแผนอะไรพิเศษเพื่อจัดการกับจอน สการ์เลตต์ หรือลูกน้องของพวกเขา ด้วยวิธีการทำงานของฟาเบียน ฮาร์วีย์มั่นใจว่าฟาเบียนจะทำให้พวกเขาทั้งหมดได้รับการตอบแทนอย่างสาสมนอกจากนี้ฮาร์วีย์ยังรู้แล้วว่าทั้งจอนและสการ์เลตต์ทำงานให้กับวินซ์ไม่ว่าจอนและสการ์เลตต์จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือถูกฟาเบียนฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม ทั้งคู่จะกลายเป็นขวากหนามที่ทำลายความสัมพันธ์ของวินซ์กับตระกูลแฮมิลตันฮาร์วีย์ไม่มีความตั้งใจที่จะจัดการกับหนามนั่นเอง แต่เขาต้องการให้ทั้งคู่เจ็บปวดอย่างที่สุด…ฮาร์วีย์ออกจากที่คฤหาสน์แฮมิลตันเกือบเที่ยงวันโยอาน่าจอดเฟอร์รารี่ 488 ของเธอหน้าคฤหาสน์แฮมิลตัน เมื่อเธอไม่เห็นฮาร์วีย์ เธอก็รออย่างอดทนถึงตอนนี้พลังหยินทั้งหมดที่ปกคลุมสถานที่ได้หายไปแล้ว ตอนนี้ทั้งสถานที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาเหมือนกับคฤหาสน์ที่แท้จริงโยอาน่าสำรวจคฤหาสน์ข้างหน้า เธอดูสวยกว่าปกติด้วยการตั้งใจแต่งตัวให้สวยขึ้น เมื่อเธอเห็นฮาร์วีย์ เธอก็ยิ้มให้เขาอย่างเขินอาย“คุณนี่น่าประ
“หญิงบริสุทธิ์แห่งวิหารคุณธรรมทั้งห้า ทีล ลีโฮลด์…”ฮาร์วีย์ทวนชื่อนั้นพลางครุ่นคิด ชื่อและตำแหน่งนั้นเพียงพอที่จะพิสูจน์ความสำคัญของทีล“เอาล่ะนายน้อยยอร์ก ตอนนี้เราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้กันเลย เรามาคุยเรื่องของเรากันเถอะ…”จู่ ๆ โยอาน่าก็เปลี่ยนเรื่องพลางส่งยิ้มหวานให้ฮาร์วีย์“เรื่องของเราเหรอ?”ฮาร์วีย์ตัวแข็งด้วยความสับสนเล็กน้อย เขาไม่อาจอ่านใจของโยอาน่าออกใบหน้าที่สวยงามของโยอาน่าเต็มไปด้วยความเขินอายขณะที่เธอเหยียบคันเร่ง“หลังจากที่คุณจากไปเมื่อคืนนี้ ฉันก็คิดไม่หยุดเลย ฉันสงสัยว่าตระกูลเมนโดซาจะเก็บคนอย่างคุณไว้ได้อย่างไรดี“ถ้าคุณรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเรา เราก็จะรู้สึกแบบเดียวเช่นกัน หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็คิดวิธีแก้ปัญหาได้”ฮาร์วีย์เปิดขวดน้ำในรถแล้วจิบมันขณะที่เธอพูด “ทางออกของคุณคืออะไร? ไหนลองบอกผมสิ”“ฉันสืบข้อมูลมาหมดแล้ว ก็คือ พันธมิตรที่อันตรายที่สุดในโลกคือพันธมิตรที่มีผลประโยชน์” โยอาน่าพูดด้วยท่าทางจริงจังมาก“เมื่อไหร่ที่พวกเขามีปัญหากันเรื่องของผลประโยชน์ พันธมิตรดังกล่าวจะต้องล่มสลายอย่างแน่นอน“อย่างไรก็ตาม พันธมิตรที่แข็งแกร่ง
ฟู่ววว!!!ลูกธนูระดมยิงออกมาในท้องฟ้าก่อนจะครอบคลุมทั้งด้านหน้าและด้านหลังของหน้าผา ถ้าฮาร์วีย์ช้ากว่านี้ เขาและโยอาน่าคงจะถูกปักเต็มไปด้วยลูกธนู“อยู่ที่นี่และระวังตัวเอาไว้นะ ผมจะรีบกลับมา”คำพูดของฮาร์วีย์ทำให้ความตึงเครียดที่น่าอึดอัดใจระหว่างทั้งสองคลายลงทันทีฮาร์วีย์กระโดดออกไปนอกหน้าต่างรถทันทีโดยไม่เสียเวลาและกลิ้งเข้าไปในป่าก่อนจะหายตัวไปโยอาน่ารู้สึกตัวได้อย่างรวดเร็วและลงมือปฏิบัติ เธอไม่ใช่หญิงสาวที่จะยอมตกทุกข์ได้ยาก เธอหยิบปืนออกมาทันทีและคอยระวังศัตรูที่อาจออกมาได้ทุกเมื่อ…บนเนินเขาห่างออกไปสามร้อยฟุต...ชายวัยกลางคนที่สวมหมวกไม้ไผ่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าฮาร์วีย์หายตัวไปชายคนนั้นถือหน้าไม้พร้อมกับสะพายตะกร้าลูกธนูที่ดูโบราณบนหลังของเขา เขายิงลูกธนูหมดไปเกือบครึ่งแล้วเมื่อมองอย่างใกล้ชิดจะเห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่ได้สูงมากนัก เขาสูงประมาณห้าฟุตสองเท่านั้น แต่แขนของเขายาวและบางมากหลังจากที่แน่ใจว่าฮาร์วีย์ไม่ได้อยู่ในบริเวณใกล้เคียง เขาก็เก็บหน้าไม้และเลี้ยวขวาเข้าไปในป่าชายเลนในฐานะนักฆ่าที่มีประสบการณ์ เขาจึงรู้ว่ากฎที่สำคัญที่สุดคือการหนีไปให้ไกลที่สุดห