ผู้ชายหลายคนเดินเข้ามาจากข้างนอกด้วยรอยยิ้มเย็นชา สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เทเรซ่าในแบบเดียวกับที่หมาป่าจะมองเหยื่อ

สีหน้าของเทเรซ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นพวกเขาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน

“คุณพูดจริงเหรอซีอีโอแฮมิลตัน?” เธอถามอย่างเย็นชา

“จริงสิ! ผมจริงจังเช่นเคย! ถ้าผมโกหกคุณขอให้ทั้งตระกุลของผมถูกฟ้าผ่า!”

ชายฉกรรจ์กล่าวคำสาบาน

“แต่! ถ้าคุณคายน้ำชาออกมาเพียงแค่นิดเดียว ผมเกรงว่าเพียงแค่จ่ายค่าเสียหายคงจะไม่พอ แต่คุณจะต้องชดใช้ด้วยร่างกายของคุณ!”

คนของเขาที่อยู่รอบ ๆ สถานที่หัวเราะอย่างเย็นชา พวกเขามองเทเรซ่าด้วยสายตาที่หื่นกระหาย

เทเรซ่าหยิบแก้วชาด้วยสีหน้าขยะแขยงและเตรียมตัว

แต่ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายฮาร์วีย์ก็ตบแก้วชาออกจากมือของเธอและปล่อยมันตกลงพื้น

“คนแข็งแรงอย่างคุณจะรังแกหญิงสาวคนหนึ่งไปเพื่ออะไร?

“คุณไม่ละอายเหรอที่พยายามจะหลอกคนอื่นด้วยใบชาที่เน่าเปื่อยมาอย่างน้อยยี่สิบปีแล้ว?”

ฮาร์วีย์ยืนอยู่ข้างหน้าเทเรซ่าและปกป้องเธอ ใบหน้าของเขาถูกซ่อนอยู่ข้างหลังหน้ากาก การกระทำของเขาทำให้เทเรซ่าโล่งใจเล็กน้อย

เธอก้มลงไปที่แก้วชาที่หล่นไปและตรวจดูด้วยความขยะแขยง จากนั้นเธอก็ยืนข