ฝูงชนต่างตระหนกและตกใจ อย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์กลับนั่งลงอย่างเมินเฉยและกินอะไรต่อไปโดยไม่แยแส เมื่อเขาเผชิญหน้ากับคุณย่ายอร์ก เมลิสสา ลีโอก่อนหน้านี้ เขาก็รู้ในทันทีว่าหัวหน้าตระกูลชั้นนำน่ากลัวเพียงใดแต่ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลยอร์กก็เป็นเพียงตระกูลชั้นนำธรรมดา ๆพวกเขาไม่อาจเทียบกับตระกูลสมิธ ซึ่งเป็นหนึ่งในสิบตระกูลแรก หากจาเดนไม่มีความสามารถ ตระกูลสมิธคงถูกฝ่ายตรงข้ามโค่นล้มไปได้นานแล้วจาเดนไม่ได้ออกตัวอะไรมากนักแม้ว่าเขาจะพึ่งยุติความขัดแย้งเมื่อครู่ไปก็ตาม แต่เขากลับไปนั่งที่เดิมของตัวเองแทนหลังจากดื่มไปสองสามแก้ว งานเลี้ยงก็จบลง ฮาร์วีย์กำลังจะจากไป แต่จาเดนขอร้องให้เขาอยู่ต่อเมื่อคนอื่น ๆ เห็นว่าจาเดนมีเรื่องจะพูดกับฮาร์วีย์ ดังนั้นพวกเขาจึงค่อย ๆ จากไปทีละคนจาเดนทำท่าทาง "ขอร้อง" ก่อนที่ฮาร์วีย์จะพูดต่อ และเชิญฮาร์วีย์ให้เดินตามเขาออกไปนอกห้องโถงสวนงดงามทักทายสายตาของฮาร์วีย์ เมื่อยืนอยู่ตรงนั้น จะสามารถมองเห็นชายฝั่งของมอร์ดูและคลื่นสีฟ้าที่เกลือกกลิ้งอยู่ในทะเลได้ด้วยฮาร์วีย์หรี่ตาลงมองภาพที่งดงามนี้ แต่ไม่ได้พูดอะไรจาเดนถอยหลังหนึ่งก้าวและยิ้ม “ฮาร์วีย์… หรื
“ลูกชายคนโตอุทิศตนเพื่อประเทศและต้องการใช้อิทธิพลของรัฐบาลมาปกป้องตระกูลสมิธ”“โชคไม่ดีที่ลูกชายคนที่สองไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง”“ตระกูลสมิธในปัจจุบันก็ดูไม่ต่างจากเดิม แต่อีกสิบปีต่อมาจะเป็นอย่างไร”เจเดนถอนหายใจฮาร์วีย์แนะนำด้วยรอยยิ้ม “ผมคิดว่านายหญิงสมิธเองก็เป็นตัวเลือกที่ดี มีความเป็นไปได้ที่เธอจะประสบความสำเร็จในตระกูลสมิธ”จาเดนตอบอย่างเฉยเมยว่า “ใช่ เธอค่อนข้างใช้ได้ แล้วฉันก็หวังในตัวอีวอนน์เช่นกัน”“น่าเสียดายมุมมองของฉันไม่ได้ถูกส่งต่อไปยังสมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูล พวกนั้นอาจไม่ได้คาดหวังในตัวเธอเหมือนที่ฉันคิด”“ถ้าไม่มีคนมาคอยสนับสนุนธุรกิจอันใหญ่โตของตระกูลเรา ฉันก็เกรงว่าตัวเองจะนอนตายตาไม่หลับ”“เพราะฉะนั้นนะฮาร์วีย์ ก็อย่างที่ฉันบอกนายในงานเลี้ยงก่อนหน้านี้…”“ฉันนับถือนายเป็นอย่างมาก หากนายเต็มใจที่จะเป็นลูกเขยของตระกูลสมิธ.…”“ฉันรับรองได้เลยว่าในอีกสิบปีข้างหน้าทุกสิ่งที่นายเห็นตอนนี้จะกลายเป็นของนาย”“นายจะได้เป็นคนดังระดับแนวหน้าของประเทศ H อันยิ่งใหญ่นี้”“นายจะกลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จทันทีโดยไม่จำเป็นต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจอยู่หลายต่อหลายปี โอกาสเช่
เมื่อฮาร์วีย์ลงนามในข้อตกลง เขาจะได้รับสิทธิ์และเสียงในที่ดินตระกูลสมิธ ในอีกมุมมองหนึ่ง มันเทียบเท่ากับการก้าวเข้าสู่วงสังคมชั้นสูงของมอร์ดูอย่างเป็นทางการอย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ล่ะ ขอบคุณครับ ผู้อาวุโสสมิธ แต่ผมรับอะไรแบบนี้ไว้ไม่ได้ หุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ของที่ดินตระกูลสมิธนั้นมีค่ามากเกินไป”“อีกอย่าง ตอนที่ผมปรากฏตัวที่งานเลี้ยงผมก็แทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย”“เพราะอย่างนั้นผมจะรับมันไว้ไม่ได้”หุ้นของที่นี่มีมูลค่ามาก แต่เนื่องจากฮาร์วีย์ไม่อาจมองทะลุความคิดของชายชราจอมเจ้าเล่ห์คนนี้ได้ จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะปฏิเสธ"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?"เจเดนยิ้มจาง ๆ“นายมาที่นี่เพื่อช่วยตระกูลสมิธไม่ใช่หรือ? นั่นเป็นหนึ่งในเหตุผลที่นายมาที่มอร์ดูไม่ใช่หรืออย่างไร”“หากไม่ใช่เพราะนายเผชิญหน้ากับเฮกเตอร์หลายต่อหลายครั้งซึ่งทำให้ชินดัน เวย์ได้รับความเสียหายอย่างหนักและทำให้เขาอ่อนแอลง ศัตรูเหล่านั้นคงต้องมาปรากฏตัวในคืนนี้อย่างแน่นอน”“ถ้านายไม่ยั่วยุความโกรธของเทอร์รี่ ลูกชายนอกสมรสของฉัน เขาคงไม่ได้เผชิญกับความสูญเสียอย่างสาหัสที่ท่าเรือเหรอก”“ถ้าไม่เกิดเรื่องพวกนั้นขึ้น คืนนี้ฉ
ฮาร์วีย์จ้องไปที่ชื่อบนโทรศัพท์ ลิเลียน เยตส์เขาถึงกับพูดไม่ออก เขาได้รับข้อความจากแมนดี้เมื่อไม่กี่วันก่อน เธอบอกว่าทั้งไซม่อนและลิเลียนจะมาถึงมอร์ดูก่อนกำหนด แต่ตอนนั้นเขามัวแต่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องอื่นจึงไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไว้ในหัวฮาร์วีย์บอกลาจาเดนอย่างสุภาพ เขารับข้อตกลงและจากไปโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้จาเดนเฝ้าดูฮาร์วีย์ห่างออกไปด้วยสีหน้าครุ่นคิดหลังจากนั้นไม่นานพ่อบ้านก็ปรากฏตัวขึ้น เขายังจ้องตามฮาร์วีย์ขณะที่ฮาร์วีย์จากไป “นายท่าน ผู้ชายคนนี้คุ้มค่าแก่การลงทุนจริง ๆ เหรอ?”“สิ่งที่นายท่านให้เขาไปคือหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ของที่ดินตระกูลสมิธ ซึ่งมีรายได้หลายพันล้านดอลลาร์ต่อปี…”จาเดนยิ้มอย่างมีความหมายและตอบว่า “นายลืมไปแล้วเหรอ? ตระกูลสมิธเก่งเรื่องการลงทุนจะตาย”“ฉันคิดว่าการลงทุนครั้งนี้แสนจะคุ้มค่า”***ครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่ทางเดินวีไอพีของสนามบินนานาชาติมอร์ดู...หญิงวัยกลางคนสวมชุดขนมิงค์แม้อากาศจะร้อนยืนอยู่ เธอแสดงอารมณ์ที่เย่อหยิ่งของเศรษฐีผู้มั่งคั่งและใบหน้าของเธอก็เรียกได้ว่าภาคภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างมากมีกระเป๋าถือใบใหญ่และใบเล็กอยู่ข้างเธอหลายใบ ช
ซีนเธียร์มองดูท่าทีที่เย่อหยิ่งและเผด็จการของแม่ผู้ให้กำเนิด และรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเสียอย่างนั้นตั้งแต่พี่สาวของเธอมีอำนาจมากขึ้น แม่ของเธอก็หยิ่งผยองมากขึ้นเรื่อย ๆในบัควู้ด ลิเลียนค่อนข้างเก็บงำกิริยาแต่ตอนนี้ เธอกลับไปเป็นคนที่ไม่เคยพอใจกับอะไรเหมือนตอนที่อยู่ในนิอัมมี่อีกครั้งไซม่อนเองค่อนข้างหวั่นเกรงกับความคิดที่เอาแต่ใจของลิเลียน เขาต้องการเกลี้ยกล่อมเธอและพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาขณะที่ลิเลียนกำลังง่วนอยู่กับการสาปแช่งลูกเขย รถโตโยต้า อัลฟาร์ดก็จอดอยู่ข้างหน้าพวกเขา ฮาร์วีย์ก้าวลงจากรถเขายืมรถคันนี้มาจากอีวอนน์ เนื่องจากเขาไม่สามารถหารถที่เหมาะสมได้ยังทันท่วงทีลิเลียนพิจารณาฮาร์วีย์ด้วยสายตาวิพากษ์ เมื่อเห็นเขาสวมชุดวอร์มธรรมดาๆ เธอไม่สามารถปกปิดความรังเกียจในสายตาของเธอได้เธอจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยดวงตาที่หรี่ลงและตะคอกเสียงดังสนั่นว่า “ฮาร์วีย์! นายคิดว่าตัวเองสามารถจะทำอะไรได้ตามต้องการทุกอย่างหลังจากบินมาถึงมอร์ดูแค่ไม่กี่วันหรือไง“นายกล้าปล่อยให้ฉันรอนายอยู่ที่นี่เป็นชั่วโมง!“แถมยังขับรถโตโยต้าเก่า ๆ นี่มารับฉันด้วย?“นายนี่อ
“ข้อตกลงการโอนหุ้นของที่ดินตระกูลสมิธ? เป็นบริษัทลูกตระกูลสมิธแห่งมอร์ดู ซึ่งเป็นหนึ่งในสิบโกนชั้นนำของประเทศ H ใช่หรือเปล่า?” ลิเลียนรู้สึกยินดี“ลูกเขยที่รักของฉัน! เตรียมของขวัญนี้ให้ฉันงั้นเหรอ? ไม่เลวเลย”ลิเลียนเย้ยหยันฮาร์วีย์อย่างโจ่งแจ้ง แต่เธอก็ยิ้มกว้างจนสุดหูเอกสารการโอนหุ้นซึ่งมีมูลค่าอย่างน้อยสามหมื่นล้านดอลลาร์ มีชื่อของฮาร์วีย์เขียนไว้ในสัญญาแล้ว แต่เอกสารนี้ยังไม่ได้รับการอนุมัติอย่างเป็นทางการลิเลียนกำลังคิดว่าหากเธอลบชื่อของฮาร์วีย์ออกจากเอกสารและแทนที่มันด้วยชื่อของเธอ หุ้นทั้งหมดจะตกไปอยู่ในมือของเธอหัวของฮาร์วีย์เริ่มปวดตุบ เขาเข้าใจดีว่าลิเลียนเป็นคนแบบไหน หากเธอได้ครอบครองหุ้น จะต้องเกิดเรื่องเลวร้ายเป็นอย่างแน่นอนก่อนที่ฮาร์วีย์จะทันได้ตอบโต้ ลิเลียนก็ผลักประตูรถออกไปในทันที เธอเห็นวิลล่าหมายเลขหนึ่งที่ได้รับการปรับปรุงใหม่อยู่ตรงหน้าเธอ และดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นทันที“ลูกเขยที่รักของฉัน! นี่ใช่วิลล่าที่ดีที่สุดของมอร์ดูใช่หรือเปล่า?!“พวกเราได้อยู่ในวิลล่าหลังที่ 1 กับเขาเหมือนกันเหรอ?!”ความสุขของลิเลียนแปรเปลี่ยนเป็นความเย้ยหยัน เธอหรี่ตาแล
“ตอนนี้ฉันยังไปที่นั่นไม่ได้ เพราะยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย ฉันจะไปที่มอร์ดูได้เร็วที่สุดคือมะรืนนี้“ฉันขอโทษจริง ๆ แต่ฉันคงต้องปล่อยให้คุณดูแลพ่อแม่ของฉันไปก่อน”“ไม่มีอะไรที่คุณต้องขอโทษหรอก ผมจะเป็นคนขับรถพาพวกเขาไปรอบ ๆ มอร์ดูสักสองสามวันโดยที่คุณไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย” ฮาร์วีย์กล่าวพร้อมยิ้มอย่างอบอุ่น"ไม่ ไม่ใช่แค่นั้น…”แมนดี้ดูเหนื่อยล้ายิ่งกว่าเดิม“คุณไม่ได้อยู่ในกลุ่มเพื่อนของแม่ฉัน คุณจึงยังไม่เห็น“เธอดันไปนัดแนะกับเพื่อนที่อยู่ในมอร์ดูที่เธอไม่เคยเจอด้วยซ้ำ“เท่าที่ฉันรู้ พวกเขาเป็นญาติห่าง ๆ จากตระกูลฌอง ซึ่งแต่ละคนหัวสูงด้วยกันทั้งนั้น แม่ของฉันได้ออกปากเชิญชวนใครสักคนหนึ่งมาที่วิลล่าแฟรเกรินท์ ฮิลล์ วิลล่า!“เธอยังบอกอีกว่าคุณจะเป็นคนไปรับแขกให้เธอ…”คำพูดของแมนดี้ทำให้ฮาร์วีย์ปวดหัวยิ่งกว่าเดิมการจัดการกับศัตรูทั่วมอร์ดู ไม่เป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาขึ้นมาทันทีที่ลิเลียนปรากฏตัว...“ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ได้โปรดอย่าโกรธแม่ฉันเลยนะ” แมนดี้ขอร้อง“ถ้าฉันเดาไม่ผิด เธอคงอยากไปที่มอร์ดูล่วงหน้าเพื่อเป้าหมายสำคัญอย่างการพยายามทำให้คุณหย่ากับฉั
ครึ่งชั่วโมงต่อมาฮาร์วีย์มาถึงเมืองปริมณฑลด้วยรถโตโยต้า อัลฟาร์ดของเขาในตอนแรกเขาไม่ยอมทำตามที่ลิเลียนสั่ง แต่หลังจากนึกถึงคำขอร้องของแมนดี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกและต้องขับรถออกไปรับแขกของลิเลียนด้วยความไม่เต็มใจอย่างที่สุดเรื่องบางเรื่องให้แมนดี้เป็นคนจัดการจะดีกว่า ถ้าฮาร์วีย์มีปัญหากับลิเลียน แม้แต่แมนดี้ก็อาจจะแก้ปัญหานี้ไม่ได้เมื่อนึกถึงวิธีที่ลิเลียนยังคงพยายามทำให้เขาหย่ากับแมนดี้ งั้นก็ทำให้เขาได้แต่พูดไม่ออกอย่างเหลือเชื่อขณะที่ฮาร์วีย์ยังคงคร่ำครวญเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา แม่ลูกคู่หนึ่งที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนคนจากมอร์ดูมาก ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นผู้เป็นแม่ดูเหมือนจะอายุใกล้ห้าสิบแล้ว เธอสวมเสื้อผ้าไม่มียี่ห้อใบหน้าสูงวัยของเธอถูกโบกทับด้วยเครื่องสำอางหนาเตอะ เธอมีกริยาเย่อหยิ่งไม่เหมือนใครตามแบบฉบับของชาวเมืองมอร์ดูเธอเป็นคนประเภทชอบดูถูกใครก็ตามที่ไม่ได้มาจากมอร์ดู เมื่อเทียบกับชาวเมืองมอร์ดูแล้ว คนอื่นๆก็เป็นแค่คนต่างเมืองที่ไม่ควรค่าในการชายตามองในทางกลับกัน ลูกชายของเธอดูเหมือนจะมีอายุเพียงอายุยี่สิบ เขาดูเหมือนเพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยเขามีทรงผมที่ทันสมัยที่สุดของฤดูก