ฮาร์วีย์ ยอร์กยิ้มเบา ๆ หลังจากที่เห็นแกรี่ ดันเคนโกรธอย่างบ้าคลั่ง

“นายน้อยแกรี่ ฉันขอเตือนนายเพราะเห็นแก่มิตรภาพของเรานะ

“บางครั้งนายจะแสร้งเป็นคนที่นายไม่ใช่ไม่ได้

“และบางครั้งมันก็จะมีคนที่นายไม่ควรทำให้ขุ่นเคือง

“ยกตัวอย่างเช่น ฉันแข็งแกร่งกว่านาย ฉันมีเส้นสายมากกว่านาย แต่นายก็ยังอวดดีทั้ง ๆ ที่นายเข้ามาที่นี่ได้ก็เพราะฉัน

“นายเคยคิดถึงผลลัพธ์เหล่านั้นบ้างไหม?”

ฮาร์วีย์ยืนขึ้นและตบไหล่ของแกรี่ด้วยมือขวาเบา ๆ ราวกับว่าเขากำลังให้บทเรียนแก่ผู้ที่ต่ำต้อยกว่า

การกระทำของฮาร์วีย์อาจจะดูไม่มีอะไร แต่เฮเซล มาโลนกลับโกรธเขาสุด ๆ เธออดไม่ได้ที่จะชี้ไปที่ฮาร์วีย์อย่างโกรธเกรี้ยว

“นายคิดว่านายแข็งแกร่งกว่านายน้อยดันเคนอย่างนั้นเหรอ?!” เฮเซลตะโกนด้วยความโกรธ

“นายมีเส้นสายมากกว่าเขาอย่างนั้นเหรอ?!

“นายมันไร้ยางอายฮาร์วีย์!

“กล้าดียังไงถึงได้พูดแบบนั้น?!

“ฉันเห็นคนไร้ยางอายมามาก แต่นายเป็นคนแรกที่ไร้ยางอายได้ขนาดนี้!

“ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! ถ้านายน้อยดันเคนหมดความอดทนขึ้นมา แม้แต่ฉันก็จะไม่สามารถช่วยนายได้!”

นอกจากความโกรธและความผิดหวังแล้ว เฮเซลเพียงแต่รู้