ฮาร์วีย์ ยอร์กถอนหายใจขณะมองดูคนกลุ่มนั้น เขาอยากที่จะเมินเฉยต่อพวกเขาและกำลังจะมุ่งไปอีกทาง

แต่ไม่คิดเลยว่าเฮเซล มาโลนจะมองเห็นเขาและจำเขาได้ เธอผงะไปเล็กน้อย “ฮาร์วีย์?!

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ที่ดินของตระกูลสมิธได้?”

“นี่นายมารอเรานานแค่ไหนแล้ว!”

“นายกำลังพยายามทำตัวเนียนไปเราและตามเรากลับเข้าไป?”

เฮเซลเริ่มตระหนก

นี่มันวันอะไร?

ถ้าฮาร์วีย์แอบเข้ามาที่นี่จริง ๆ มันคงเป็นเรื่องน่าอายมาก!

สำหรับอินฟลูเอนเซอร์เหล่านั้น พวกเธอทุกคนมองดูฮาร์วีย์ด้วยความรังเกียจที่สุดในขณะนี้

พวกเธอเป็นคนจากวงสังคมชั้นสูง มันคงเป็นเรื่องน่าละอายที่จะปล่อยให้คนบ้านนอกอย่างฮาร์วีย์มาเกาะแกะกับพวกเธอไม่เลิก

แม้แต่แกรี่ ดันเคนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับรู้สึกว่าฮาร์วีย์เป็นคนที่น่าสมเพช

ฮาร์วีย์ไม่มีทางเลือก เขาทำได้เพียงล็อกจักรยานและตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเชยเมยว่า “เลิกพูดเอาดีเข้าตัวสักทีได้ไหม? การที่ผมมาที่นี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกคุณทั้งนั้น!”

“ทำไมจะไม่เกี่ยวอะไรกับเรา” เฮเซลเย้ยหยัน “นายต้องการเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดนี้โดยใช้ชื่อของนายน้อยดันเคนอย่างชัดเจน!

"ทำไม? อีวอนน์ไม่ได้ส่งการ์ดเชิญ