ฮาร์วีย์ ยอร์กยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น แกจะจ้างฉันเหรอเจ้าชายฌอง?

“ไหนลองบอกฉันสิ…

“ว่าแกจะจ้างฉันยังไง?

“แกมีอะไรจะเสนอฉัน?”

ลูคัส ฌองหัวเราะและพูดว่า “แกตรงไปตรงมาดีนะ ฉันชอบคนอย่างแกมากที่สุด!

“แม้ว่าวันนี้แกจะทุบตีพี่น้องของฉันไปมากและยังทำให้ฉันต้องอับอาย!

“แต่ฉันก็ยังนับถือแกมาก!

“ตราบใดที่แกยอมคุกเข่าจำนนต่อฉันและยอมเป็นลูกน้องของฉัน ฉันรับรองได้ว่าแกจะได้รับตำแหน่งเดียวกันกับเดนเซล วอชิงตันตอนที่เขายังอยู่กับฉัน!

“แกจะลูกน้องเบอร์หนึ่งของฉันตราบใดที่แกยอมคุกเข่า

“และพาราเมาท์ก็จะเป็นของแกด้วย!

“นี่เป็นเรื่องใหญ่เลยนะ!

“แกจะว่าไง?”

ฮาร์วีย์ยิ้มและตอบอย่างเฉยเมยว่า “ก็ดี ยิ่งกว่านั้น ฉันชอบที่แกสามารถเสนอเงื่อนไขพวกนี้ได้ทั้ง ๆ ที่กำลังเผชิญหน้ากับศัตรู

“แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถให้คำสัญญากับแกได้”

ลูคัสขมวดคิ้วและถามว่า “ทำไมล่ะ?”

ฮาร์วีย์เอื้อมมือออกไปตบหน้าลูคัสเบา ๆ และอธิบายอย่างเฉยเมยว่า “ทำไมน่ะเหรอ?

“ตอนที่แกพยายามจะกำจัดฉัน แกไม่ได้ไปสืบหาตัวตนที่แท้จริงของฉันหรอกเหรอเจ้าชายฌอง?

“ในเมื่อแกสืบหาตัวตนที่แท้จริงของฉันไม่ได้ ฉันจะบอกแกให้เป็นการส่วนตัวเลยดีไหม?