“นายควรชิงฆ่าตัวตายไปเสียเดี๋ยวนี้”

ซามูเอลพูดอย่างใจเย็น

“ถ้านายรอให้ฉันลงมือ นายจะต้องลงเอยด้วยการตายอย่างสยดสยอง”

“ฆ่าตัวตาย?!”

ไคโตะหัวเราะอย่างเย็นชา

"แกคิดว่าแกเป็นใคร?!"

“คนจากประเทศ H อย่างพวกแก มักจะคุยโวเรื่องศิลปะการต่อสู้ของประเทศว่ามีประวัติศาสตร์อันยาวนานแค่ไหน แต่มันก็มีแค่เรื่องตื้นเขินเท่านั้น!”

“อะไรทำให้แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้?”

“แกไม่รู้หรือว่าความตายเป็นยังไง?”

ผู้ช่วยคนหนึ่งของซามูเอลเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชาและอุทานว่า “มาทำให้นายท่านแห่งหลงเหมินต้องอับอายขายหน้า แกมันรนหาที่ตาย!”

“นายท่านแห่งหลงเหมิน?”

ใบหน้าของไคโตะเย็นชา

“ชายชราผู้น่าสมเพชกล้ามาอวดดีกับเด็กรุ่นใหม่งั้นหรือ?”

“แกคิดว่าคนธรรมดา ๆ อย่างแกจะมาทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าชินดัน เวย์จากประเทศหมู่เกาะได้หรือ?”

“ไร้สาระน่า! คนจากประเทศ H ก็เป็นแค่หมาป่วยแห่งตะวันออกไกลเท่านั้นแหละ!”

ใบหน้าของไคโตะเต็มไปด้วยความดูถูก เขาเดาได้เลยว่าซามูเอลคงเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่แสร้งทำเป็นเก่งก็เท่านั้น

“หมาป่วยแห่งตะวันออกไกล?”

ซามูเอลยิ้มอย่างขบขัน

“คนจากประเทศหมู่เกาะคนสุดท้ายที่พูดแบบนี้ถูกฉันฉีกเป็