“Ma, pasensya ka na.” tumulo ang luha niya Sabrina sa gilid ng kumot ni Grace. Namamaos ang boses niya dahil sa pag-iyak. “Kakasali ko lang sa kompanya kaya kailangan kong sundin ang mga utos ni boss. Huli na niyang napagdesisyunan na ipadala ako sa business trip nang ilang araw kaya hindi kita nabibisita sa tamang oras.”

“Ako ang may mali. Lalong lumalala ang kondisyon ko.”

Ang mga tubo sa katawan ni Grace ay hindi pa rin natatanggal. Tiningnan niya ang kanyang katawan at sinabing, “Hindi ko alam kung kaya ko pang buksan ang mga mata ko pagsinara ko na ito…”

“Ma, wag mo ngang sabihin ‘yan. Hindi ko kayang mawala ka. Kapag iniwanan mo ako, mag-isa nalang ako. Wala akong pamilya sa mundong ‘to.” Niyakap ni Sabrina si Grace at umiyak.

Kakaligtas lang kay Sabrina pero hindi pa siya nakakabalik sa lugar ni Sebastian. Ginugol niya ang buong araw sa ospital dahil sa pag-aalaga niya kay Grace. Tinulungan ni Sabrina si Grace maligo at mag gupit ng kuko. Bumabalik na ulit ang sigla at kulay