Nakaligtaan na niya na ang trahedyang ito ay nagsimula nang lokohin ni Sean si Aino. Nakalimutan na niya, at inisip niyang nalimutan na rin ito ng bata. Sa mga sandaling iyon, nahiya si Sean.

Tinangka niyang abutin si Aino. "Aino, anak, ako ang iyong lolo. Ang iyong totoong lolo. Aaminin kong marami akong pagkukulang. Ngayon, nandito ako para makita ka at ang iyong nakababatang kapatid. Kayo lamang ng iyong kapatid ang natitirang apo ng pamilyang Ford. Wala na akong ibang inaasahan sa hinaharap. Kayo lang ng iyong kapatid ang aking kayamanan."

Basa ng luha ang mukha ni Sean at ang kanyang mga salita ay nagpapahayag ng matinding pagsisisi. Buong puso siyang nagmamakaawa. Ngunit hindi pa rin ito pinansin ni Aino.

Lumayo si Aino. "Hindi. Huwag mo akong subukang linlangin muli. Hindi mo ba maipahayag nang diretso ang iyong layunin? Mahina pa ang aking ina ngayon. Tatlong araw pa lang mula nang isilang niya ang aking kapatid. Hindi rin naging maganda ang pakiramdam ng aking ama nitong mg