Si Sabrina ay lumingont at tumingin kay Isadora. Hindi kagaya ng dati, wala na ang karaniwang kalupitan at malamig na tingin sa mga mata ni Isadora at bigla itong napalitan ng kahihiyan, at hindi lang yun dahil ramdam din na sobra sobra itong nagpapasalamat.

Nakasimangot si Sabrina. "Aba marunong palang magpasalamat ang kapatid ng isang magnanakaw?"

Biglang nainis si Isadora. "Huwag mo akong panggigilan! Huwag mong isiping iiwanan kitang buo dahil tinulungan mo akong gamutin ang sugat sa paa ko! At huwag mong isiping wala akong magagawa sa'yo ngayon na hindi na ako makalakad nang maayos! Huwag mong kalimutan na buntis ka! Madali lang kitang ipapatay!"

Tumango si Sabrina. "Pasensya na. Akala ko kasi, iisa ang kulay ng kahapon at ngayon. Sa huli, kapatid mo ang magnanakaw, hindi ikaw. Pasensya na."

"Hindi ipinanganak na magnanakaw ang kapatid ko! Bawal mo siyang husgahan sa hinaharap! Kung hindi, hindi na kita papayagang gamutin pa ang sugat sa paa ko!" matapang na sabi ni Isadora h