May stoplight sa unahan. Itinigil ni Aristotle ang sasakyan habang ito ay pula at nakatingin sa labas ng bintana, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa daloy ng trapiko.

“Walang importante. Ang karaniwang kargada ng toro na hindi nagkukulang sa inis sa akin.”

Siya ay nagkaroon ng medyo mahirap na relasyon kay Mark mula noong siya ay bata. Mas partikular, pagkatapos niyang tatlo.

Sa lahat ng mga taon na ito, ang ama at anak ng mga Tremont ay konektado lamang sa pamamagitan ng isang manipis na sinulid, na nabuo mula sa malalayong mga tawag sa telepono at wala nang iba pa. Kahit na sila ay nasiyahan sa isang malapit na samahan bago ang insidente, ang katotohanan na ito ay maluwag na pinananatili sa napakatagal na panahon ay maaari lamang mapabilis ang pagkasira nito.

Bawat hamon, kaguluhan, at unos na nararanasan ni Aristotle sa buhay, kinailangan ng binata na mag-isa na magtiis sa loob ng labinsiyam na mahabang taon. Iyon na iyon; ang naging dahilan ng matatag na pangako ni Mark bilan