Halatang sinasadya na doon mapunta ang usapan. Kailangang pukawin ni Raven ang guilt sa loob ni Aristotle, pagkatapos ng lahat.

Walang magawa ang lalaki at tahimik na tinanggal ang kamay nito mula sa kanya. "Ni minsan hindi kita naisip na ganyan, okay? Alam kong hindi ito para sa pera—di bale. Marahil ay hindi natin dapat pag-usapan ang isang bagay na malayo sa hinaharap, "sabi niya. “Matutulog na ako. Kailangang bumangon ng maaga bukas."

Alam ni Raven na ang pinakamahalagang bagay sa kanya ay ang kumpanyang kanyang mamanahin. “Samahan mo ako bukas! Alam kong may mga bagay akong matutulungan ka. Kakabalik mo lang, kaya logical lang na baka kulang ka sa manpower. Makakatulong ako diyan!" nagboluntaryo siya. “Bonus point? Hindi mo ako kailangang bayaran kahit isang sentimo."

Totoo, natamaan niya ang ulo—kailangan ni Aristotle ng human resources. Ngunit siyempre, ang sakit na konstitusyon ni Raven ay nagpabaliw sa kanya sa pagsasaalang-alang sa kanya para sa trabaho. "Sa palagay ko, da