Napangisi si Aristotle. Ibinaling niya ang kanyang ulo sa gilid nang nagtatampo. Parang walang takot talaga siya.

Humagikgik si Arianne. “Gusto kong panoorin kayong mag-away. Ang maliit ay walang takot, at ang malaki ay lahat ng bark at walang kagat. Parang ang anak mo lang ang nagpaikot-ikot sa maliit niyang daliri. Kung gumawa ako ng ganyang gulo noong bata pa ako, kinukulit mo ako ng buhay. Iyon ang pagkakaiba.”

Biglang naalala ni Mark na minsan niyang binanggit na takot na takot siya sa kanya noong bata pa siya. Parang nagkaroon siya ng traumatic childhood dahil sa kanya. Hinaplos niya ang kanyang baba at iniisip kung ganoon ba talaga siya katakot? Bakit hindi natatakot si Aristotle sa kanya? Dahil ba sa akala noon ni Arianne ay nagkamali siya sa kanya? Lingid sa kanyang kaalaman, siya pala ang nagkamali. Hinayaan niya itong mamuhay nang sunud-sunuran sa sambahayan ng Tremont sa loob ng maraming taon. Ngayon, oras na para iangat niya ang ulo niya. Sa sandaling iyon, nagsimulang m