Biglang ngumuso si Tiffany. “Hindi ba ako ang una mong ginalit? Paano ko maaalala na nandoon ang mga magulang mo? Isa itong honest na pagkakamali... Sorry na, okay na ba ‘yon? Nahihiya din ako kasi nakita ako ng mga magulang mo. Ang bilis pa rin ng tibok ng puso ko parang lalabas na ito. Napahiya ako, okay? Sa tingin mo ba iisipin nila na bastos ako? Wala akong napansing ibang tao sa pasukan, tayong dalawa lang.”

Hindi talaga nagalit si Jackson dahil alam niya na si Tiffany ay isang simpleng tao at hindi siya nag-iisip bago siya kumilos. "Tama na, hindi mo na kailangang magpaliwanag pa. Maghuhukay ka lang ng butas para sa sarili mo kung ipagpapatuloy mo ito. Never pa akong nasampal sa... Kalimutan mo na, ginagawa mo rin naman ito sa bahay. Alam na ng mga magulang ko kung ano ka sa simula pa lang, at nakaukit na ito sa kanilang alaala. Relax, hindi na magbabago ang katotohanang iyon.”

Curious na nagtanong si Tiffany, "Anong klaseng tao ako para sa kanila?"

Umangat ang mga labi ni Jac