Nakita ni Melanie ang kumpiyansa na mga spark sa mga mata ni Don at naunawaan niya na ang matandang patriarch ay nagplano ng kanyang contingency plan. Medyo napanatag siya nito.Gayunpaman, hindi niya matiis na makitang namatay ang matanda nang may panghihinayang. At kaya, isang matapang at halos nakakabaliw na ideya ang nabuo sa kanyang isipan. "Lolo, iniisip ko... Paano kung sumailalim ako sa operasyon para maipanganak ang sanggol nang mas maaga kaysa sa inaasahan? Magagawa ko ito pagkatapos ng dalawang buwan. Sa ganoong paraan, makikita mo ito bago ka pumunta," mungkahi niya. "Alam kong medyo maaga pa ito kumpara sa inaasahang oras ng panganganak, ngunit duda ako na ito ay magbibigay ng masyadong matinding epekto sa sanggol."Naging matigas ang ekspresyon ng Don. “Nakakakilabot na ideya iyon, Melanie! Hindi ka dapat maging reckless dahil lang naaawa ka sa akin. Hindi mo maaaring pilitin ang isang sanggol na lumabas nang maaga nang ganoon; sinapupunan ng isang ina ang pinakamaganda
Si Jackson, ayon, ay sumang-ayon din kay Mark, kahit na hindi walang kaba. “Pero sino ang magiging tagapagbalita ng masamang balita, ha? Dahil hindi ko ginagawa! Ikaw, Arianne? Ikaw ang best-friend-in-the-whole-wide-world o kahit anong tawag ng mga babae sa isa't isa, di ba? Mas alam mo rin ang ugali niya kaysa sa akin.”Mabilis na umatras si Arianne sa responsibilidad. “Uh, pero kasal ka sa kanya diba? Hindi ka ba mas nababagay sa mahalagang trabahong ito? At saka, ikaw ang marunong magpakalma ng mga babae sa lahat ng uri ng mental states. Look, I've helped sweep the truth under the rug for so long, malamang gugupitin niya ako kapag sinabi ko sa kanya ang tungkol dito, okay? Kaya, oo! Pumunta ka at gawin mo ang iyong makakaya! Huwag mo na lang akong kunin sa trabaho, okay?”Pinagmasdan ni Mark ang pagpapasa nilang dalawa sa role at nagsalita, “Kayong dalawa, tama na! Kaya nating gawin ito nang magkasama, okay? Kaya walang makakalaya."Tinitigan siya ni Jackson ng may pag-aalinla
Dinilaan ni Tiffany ang sulok ng kanyang labi bilang kasiyahan matapos ang kanilang tango. "Ooh, hindi iyon kalahating masama! Ngayon, manatili doon na parang isang mabuting bata habang ginagawa ka ni nanay ng masarap para sa iyong tiyan gaya ng sinabi niyang gagawin niya. Ikaw ang kadalasang nagsisilbi sa akin; ngayon, dapat kong ibalik ang pabor sa aking sinta.”Nakahandusay si Jackson sa sopa, hindi gumagalaw. Siguradong ginastos siya.Hinihiling niya na ang kanyang "momma" ay manatiling walang malasakit at blithe magpakailanman. Nais niyang hindi niya nalaman ang bangungot na iyon na kilala bilang Ethan Connor.Sabado ng gabi noon. Sina Jackson at Tiffany, gaya ng ipinangako, ay pumunta sa Tremont Estate para sa “pagtitipon.” Para sa maximum merriment, nagpasya si Tiffany na huwag isama ang kanyang bagong silang na anak.Alam na ang isa sa mga paboritong pagkain ni Tiffany ay hotpot, inihanda na ni Arianne ang lahat ng mga karaniwang materyales at mga pinggan noon pa man. Sabik
"Itigil mo yan!" Galit na galit na sumingit si Tiffany. “Siya, ginagawa ito para sa akin? Sinong frickin' gusto na ang bangungot na ito sa paligid? Ayoko dahil sinira niya ang buhay ko! Impiyerno, kung hindi dahil sa piraso ng sh*t na iyon, ang aking ama ay maaaring buhay pa ngayon, at ang aking pamilya ay hindi magdusa ng labis na paghihirap, at ako—! Hindi na sana ako dumaan sa sobrang sakit. Hindi pa ba sapat ang paggawa ng isa sa lahat ng ito? Bakit hindi na lang hayaan—ako—ang mabuhay ng kasuklam-suklam na pirasong iyon? Inihayag ko ang puso ko sa kanya—mahal ko siya sa loob ng tatlong taon, at ano ang ginawa ng douchebag na iyon para gantihan ako? Ginamit at inabuso niya ako! At ngayon ang parehong jacka** ay bumalik, hindi inanyayahan, na may maling akala na siya ay 'naaawa' at nais na magbayad para sa kanyang mga kasalanan? F**k siya!”Habang naiisip niya kung paano sinubukan ni Alejandro na akitin siya mula noong una silang magkita, parang mas nakakatakot ang lahat. Diyos, pa
"Bakit tayo pupunta sa bahay ng nanay mo?" nag-aalalang tanong ni Jackson. “Kung gusto mo siyang makita, pumunta ka bukas ng umaga. Bakit kailangan nating pumunta sa gitna ng gabi?"Nag pout si Tiffany. “Hindi mo ba ako kayang pakinggan? Bigla kong naalala na ang halaman mula kay Alejandro ay kasama ng aking ina. Gusto kong itapon ito! Kapag nalaman ng nanay ko na regalo ni Ethan ang halamang iyon, gilingin niya ito para mamulsa, lalo pa dinidiligan at lagyan ng pataba araw-araw!”Naintindihan naman agad ni Jackson. "Oo, oo, dapat mong alisin ito."Nagmaneho sila papunta kay Lillian, na nagulat nang makita sila. Syempre, masaya din siya. “Anong ginagawa niyong dalawa dito? Dapat may sinabi ka. Kumain ka na ba?"Hindi mapakali si Tiffany na makipag-chat kay Lillian. Naglakad siya patungo sa balkonahe sa kwarto at hinanap ang nakapaso na halaman.Naiwan si Jackson na walang pagpipilian kundi ang harapin si Lillian. “Uh… Kumain na kami. May gusto lang kunin si Tiffie kaya tayo na
Hindi mapalagay si Jackson. “I think... Itapon mo na lang. Hindi na kailangang ibalik ito sa kanya. Tiffie... Okay ka lang?"Ngumiti si Tiffany sa kanya. "Ano sa tingin mo? Kailan pa ako hindi naging okay? Ano ang pinag-aalala mo? Isa akong unkillable na ipis. Pinilit kong mag-isa si Ethan. Kung hindi ay hindi ako nauwi sa wasak at walang tirahan. Ako ang sanhi nito. Hindi ko kayang tumakas at umasa sa inyong lahat. Hindi ako takot. Kahit gaano katakot si Ethan, tatlong taon kaming magkasama. Tao din siya, hindi demonyo. Bagaman, lahat ng ginawa niya ay mas nakakatakot kaysa sa demonyo…”inabot ni Jackson at magiliw na hinaplos ang kanyang ulo. "Okay, uwi na tayo."Akala ni Tiffany ay sapat na ang kanyang lakas, ngunit natalo siya sa kanyang mga panaginip.Binalot siya ng mga bangungot nang gabing iyon at ilang beses siyang nagulat. Dahil dito, hindi rin makatulog ng mahimbing si Jackson.Madaling araw na, ngunit hindi na siya makabalik sa pagtulog. Pumulupot siya sa mga bisig ni
Ang abnormal niyang pag-uugali ay nagpatibok ng puso ni Jackson. “Tiffie... Ayos ka lang ba? Hindi mo kailangang kumilos nang matigas. Kung gusto mong umiyak, gawin mo lang. Mas gaganda ang pakiramdam mo pagkatapos nito.”Pinanlakihan siya ng mata ni Tiffany. “Bakit ako iiyak? Dahil lang sa likod ni Ethan at sinasadya niyang lumapit sa akin ay maiiyak na ako? Hindi ako tatlong taong gulang. Huwag mo akong maliitin. Napi-pressure ako, o higit sa lahat, medyo na-stress. Huwag kang mag-alala, ayos lang. Subukan mo ang luto ko ngayon."Hindi siya pinaniwalaan ni Jackson. Ang kanyang abnormal na pag-uugali ay isang halimbawa ng kanyang kasalukuyang estado ng pag-iisip. Hindi rin niya napigilang pigilan ang kanyang emosyon.Naghugas siya ng kamay at tinungo ang hapag kainan. Tiningnan niya ang napakagandang sari-saring pagkain, ngunit wala siya sa mood na kumain. "Bakit? Hindi mo ba pinapansin ang pagkain ko?" Tanong ni Tiffany na parang sama ng loob. “Bihira akong magluto tapos hindi m
Puno ng pananabik ang mga mata ni Don Smith habang nakatitig sa mainit na sikat ng araw sa labas ng bintana. “Ale… Gusto kong lumabas at mag-enjoy sa araw.”Hindi sumagot si Alejandro. Tumayo siya at binuhat si Don Smith sa kanyang wheelchair. Lingid sa kanyang kaalaman, maingat at malumanay siyang kumilos, natatakot na baka masaktan kahit papaano ang mahinang matanda.Nakarating sila sa looban sa labas. Tamang-tama ang temperatura, may kaunting simoy ng hangin. Naroon din ang kaaya-ayang halimuyak ng berdeng damo at lupa. Isang ngiti ang sumilay sa mga sulok ng labi ni Don Smith, isang matagal nang nakalimutang tanawin. “Ale, ito ba ang unang pagkakataon nating mag-enjoy sa araw nang mapayapa?”Tumango si Alejandro. "Mm, ito ang unang pagkakataon."Namumula ang mga mata ng matanda na nakangiti. “Tama… First time… Baka sa huling pagkakataon din.”Kumunot ang noo ni Alejandro. “Kung gusto mo, pwede kitang ilabas dito kahit kailan mo gusto. Ano ang ibig mong sabihin, 'huling pagkaka