Habang pinapakiramdaman niya ang pader para buksan ang ilaw ay pinigilan siya ni Tiffany. "Hindi! Gusto kong patayin ang mga ilaw. Medyo nahihiya ako.”

Alam niya ang nasa isip nito. Nag-aalala siyang baka ma-turn off siya sa mga stretch marks niya. Ngumiti ito at hinalikan siya sa noo. “Hindi ka ba tanga? Karaniwan kang walanghiya, hindi ko alam na kaya mong makaramdam ng kahihiyan. Hinding-hindi ako ma-turn off sa iyo. Nakuha mo ang mga markang ito dahil nagkaroon ka ng anak ko. Sila ang iyong medalya ng karangalan.”

Nahulog si Tiffany sa sinabi niya. Talagang mayroon siyang makikinang na dila na tumulong sa kanya upang maihatid ang lahat ng matatamis na salita.

Binuksan ni Jackson ang ilaw nang wala pa rin siyang iniisip.

Mabilis na hinablot ni Tiffany ang mga saplot at itinago ang katawan sa sandaling bumukas ang ilaw. “Ay, teka! Ayaw kong bukas ang mga ilaw. Bigyan mo ako ng oras para mag-adjust!"

Ngumiti siya ng pilyo. Hindi niya pinansin ang mga reklamo nito at hinawakan ang