Hindi naman nagreply si Donoghue. Tumitig siya sa likuran ni Rama habang nagpapatuloy sa pagbabago ang kaniyang itsura. Dito na siya napasigaw sa sobrang gulat. “Master, tingnan mo! Hindi ba’t isa iyong tagaRaksasa?”

Nagsisinungaling lang siya sa mga sandaling ito. Wala nang kahit na sinong tao ang makikita rito maliban sa kanila, sinadya niya ito para idistract ang kaniyang master na si Rama.

Pero agad pa ring napatingin dito ang nalilitong si Rama.

“Ito ang perpektong lugar para patayin siya. Mamatay ka nang hayop na monghe ka!” Sigaw ni Donoghue. Agad na bumagsik ang kaniyang itsura sa loob ng isang iglap habang pinapatigas ang kaniyang palad na lumilipad papunta sa sentro ng likuran ni Rama.

Walang duda na nalaman ni Donoghue na nasa likuran ang kahinaan ni Rama pagkatapos nitong magconcentrate sa pamamaraan ng mga Buddhist sa pagpapalakas ng ilang oras.

“Vikara, ikaw…”

Agad na nagulat at nagalit sir ama nang maramdaman niya ang malakas na puwersa sa kaniyang likuran. Hindi n