Nag-alala si Ambrose at hindi nito mapigilang mapasigaw ng ilang beses. Tanging malamig na simoy ng hangin lamang ang sumagot sa lalaki.

Nang sandaling iyon ay gustong tumakbo ni Ambrose para makilala ang matandang lalaki. Pero hindi ito makakalabas kaagad sa pormasyon kahit na nalutas na niya ito. Nawalan ito ng pasensya.

Hindi pa rin nito alam na ang kaniyang tunay na ama ang tumulong sa kaniya para malutas ang pormasyon.

Nang sandaling iyon, naglakad si Megan palapit kay Ambrose at mahinang nagsalita. “Tama na! Tumigil ka na sa pagsigaw. Baka makuha mo ang atensyon ng mga guwardiya. Dahil alam mo na ang paraan ng paglutas sa pormasyon ay bilisan na nating umalis. Hindi magiging huli ang lahat sa paghanap at pagpasalamat sa mabait na taong tumulong sa atin.”

Kalmado ang mukha ni Megan nang sabihin niya iyon, pero hindi maipaliwanag ang pagkasabik sa puso nito.

‘Nakakatawa ito. Ilang araw akong nakulong dito at walang nagpunta para tulungan ako. Salamtalang di katagalan ay dumati