แบร์รี่รู้ดีว่าตามแผน แมนดี้น่าจะตกไปอยู่ในมือของแฟรงค์ คอสเทลโล

อย่างไรก็ตาม เขากระชากหัวของฮาร์วีย์และเยาะเย้ย “ไอ้ขยะ! ถ้าการที่เมียของแกออกไปพบกับชู้ นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของฉันเลยสักนิด ถ้าหล่อนถูกลักพาตัวไป แกก็ควรไปตามหาหล่อน! แล้วแกมาตามหาฉันทำไม?”

เลขาฯ สาวขายาวของแบร์รี่ก็เดินตามออกมาด้วย เธอจ้องไปที่ฮาร์วีย์ด้วยด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก "แกคือใคร? กล้าดียังไงมาทำร้ายท่านประธานกรรมการบริหารวอเตอร์! แกไม่รู้หรือว่าเขาสามารถเรียกตำรวจให้มาลากคอแกเข้าคุกได้ด้วยการโทรเพียงครั้งเดียว”

“วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ฉันจะไม่มาเสียเวลาพูดคุยเรื่องไร้สาระกับแก”

“ฉันจะถามอีกครั้ง” การแสดงออกของฮาร์วีย์เย็นชายิ่งขึ้น “แกส่งคนไปลักพาตัวภรรยาฉัน แมนดี้ ซิมเมอร์ไปใช่หรือเปล่า?”

“ฮาร์วีย์ แกคงต้องแสดงหลักฐานในสิ่งที่แกพูด! ฉันเป็นนักธุรกิจที่จริงจังมาก ๆ คนหนึ่ง ฉันจะไม่ทำเรื่องอะไรแบบนั้นหรอกน่า!”

"ที่ฉันกำลังจะบอกแกก็คือ! ถ้าขืนแกมาดูถูกฉันอีกครั้งนะ ฉันจะฟ้องแกในข้อหาหมิ่นประมาท!”

แบร์รี่ชี้นิ้วสาปแช่งกล่าวหาไปที่ฮาร์วีย์ เขาไม่รู้สึกผิด อันที่จริง เขาลืมกล่าวหาฮาร์วีย์