หลังจากที่รอให้ฮาร์วีย์ ยอร์กกลับ เรย์ก็มองไปที่โรซานน์ บาร์และคนที่เหลือด้วยสายตาอันคมกริบ

โรซานน์, เฟลิกซ์ ฮาวเวิร์ด, โบรดี้ เจนเนอร์และคนที่เหลือก้มหัวของพวกเขาลงโดยที่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว พวกเขาล้วนหายใจด้วยความลำบาก

สายตาของเรย์จ้องมองไปที่โรซานน์และถามอย่างเรียบเฉย “ตอนนั้นเป็นมือข้างไหนนะ?”

ถึงแม้ว่าเรย์ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นแต่โรซานน์ก็เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังพูดถึง ในตอนนั้นเอง เธอทำได้เพียงแค่ยื่นมือข้างขวาที่สั่นระทวยของเธอออกไปและพูดด้วยเสียงที่สั่นไม่หยุด “ข้างนี้”

“เห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงนะ ตบหน้าตัวเองสักสิบทีก็แล้วกัน” เรย์กล่าว

“เพียะ!”

ในขณะที่โรซานน์ตบไปบนใบหน้าของตัวเอง เธอไม่กล้าแม้แต่ที่จะยั้งมือกับตัวเองหรือพูดจาไร้สาระอีก

เธอตบเข้าที่หน้าของตัวเองอย่างแรงจนแก้มของเธอเริ่มที่จะช้ำและแดง

เพราะโรซานน์รู้ดีว่าถ้าเธอไม่ทำให้เรย์รู้สึกพอใจเท่าที่ควร จุดจบของเธอคงจะย่ำแย่มากแน่ ๆ

เรย์ไม่สนใจที่จะมองโรซานน์อีกต่อไป เขาจึงหันมาทางโบรดี้และคนอื่น ๆ ที่เหลือและพูด “พวกนายทั้งหมดเป็นผู้ชาย พวกนายคงไม่อยากจะเป็นเหมือนผู้หญิงหรอกใช่ไหม?”

โบรดี้เป็นคนแร