หลังจากได้ยินเซนพูดแบบนั้น ไวแอตต์รู้สึกโล่งใจมากเพราะเขารู้ว่าครอบครัวของเขาไม่ได้ใหญ่พอที่จะต่อรองกับเซนได้“นายและผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ นายออกไปได้ ฉันจะไม่ทำอะไรกับร้านของนายเช่นกัน ฉันต้องการชิ้นไอ้ผู้ชายคนนี้ และผู้หญิงอีกคนฉันต้องการให้เธออยู่กับฉันในคืนนี้” เซนพูดอย่างเจ้าเล่ห์"มิสเตอร์ลูอิส…”“คุณควรจฝเหลือไว้แค่ผู้ชายคนนั้น แต่ผู้หญิงสองคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ได้โปรดปล่อยพวกเขาไป”ไวแอตต์ขอร้องและพยายามโยนความผิดกลับไปที่ฮาร์วีย์“นายต้องการอะไรจอห์นสัน? ฉันไม่ได้เมตตากับนายมากพอแล้วเหรอ? นายไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเหรอ?”เซนถามด้วยความโกรธ“เข้าใจแล้ว! ผมเข้าใจแล้วครับ!" ไวแอตต์พยักหน้าอย่างขอโทษ“ถ้าอย่างนั้นไม่งั้นฉันจะจัดการคุณเหมือนกัน” เซนขู่“ไปกันเถอะไวแอตต์” เซซิเลียพูด เธอกำลังจะร้องไห้ออกมา“ที่รัก มันจะดีขึ้น ปล่อยให้ผมจัดการมันเอง” ฮาร์วีย์บอกกับแมนดี้ด้วยรอยยิ้มราวกับว่าเขาไม่เห็นลูกน้องของเซนยืนรายล้อมเขาฮาร์วีย์หันไปเผชิญหน้ากับเซน“หมายความว่าคุณจะไม่คว้าโอกาสที่ผมหยิบยื่นให้สินะ?” ฮาร์วีย์กล่าว“นายเป็นใครถึงต้องให้ฉันไปขอร้องอ้อนวอ
“แล้วถ้าคุณปล่อยให้ภรรยาของผมและเพื่อน ๆ ของเธอไป แล้วเรามาเล่นสนุกกัน ในตอนนี้คุณมีลูกบอลอยู่ในมือแล้ว” ฮาร์วีย์เสนอ“ได้สิ” เซนตอบรับด้วยใบหน้าที่จริงจัง เขาไม่ต้องการให้หลายคนต้องมาเห็นว่าเขาคิดวางแผนจะทำอะไรกับฮาร์วีย์“นายหาเรื่องใส่ตัวเองฮาร์วีย์ มันไม่ใช่ธุระของเราอีกต่อไป!” เซซิเลียตะโกนใส่ฮาร์วีย์ในขณะเดียวกัเธอก็ลากแมนดี้ออกจากห้องไวแอตต์ก็เดินตามหญิงสาวออกไปด้วยเช่นกันและปิดประตูลงทันทีเพราะเขากลัวว่าเซนอาจเปลี่ยนใจเมื่อแมนดี้หายจากอาการช็อกเธอก็พบว่าตัวเองอยู่นอกร้านอาหารกับเซซิเลียและไวแอตต์แล้ว“ไม่! ฉันจะกลับไปหาที่ฮาร์วีย์!” แมนดี้พูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกแมนดี้ไม่เคยคิดมาก่อนว่าสามีที่ไร้ประโยชน์ของเธอจะยืนหยัดเพื่อเธอในสถานการณ์เช่นนี้“เธอเสียสติไปแล้วเหรอแมนดี้? เธออาจจะไม่ได้ออกมาอีกถ้าเธอกลับเข้าไป!” เซซิเลียคัดค้านทันที“แต่…”“ไวแอตต์ นายรู้จักคนมากมายใช่ไหม ช่วยฉันที” แมนดี้ถามอย่างกังวล“แมนดี้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยนะ แตคุณเห็นสถานการณ์นั่นไหมที่สามีของคุณที่ทำร้ายมิสเตอร์ลูอิส การพาคุณทั้งสองออกไปคือสิ่งที่ฉันควรทำมากที่สุด” ไวแอตต์พูดตอบและก็แ
ทุกคนในห้องตกตะลึงกับสิ่งที่พวกเขาเห็นรวมถึงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเมื่อเซนคุกเข่าลงต่อหน้าฮาร์วีย์“ผมขอโทษครับท่าน ผมไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร ได้โปรดเมตตาผมด้วย”"ได้โปรด…""มันเป็นความผิดของผมเองทั้งหมด ผมขอโทษจริง ๆ ครับท่าน…”เซนขอโทษ ทั้งยังตบหน้าตัวเองจนตอนนี้มันบวมเหมือนปลาปักเป้า“ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้ง!” เซนขอร้องอ้อนวอนเพราะในตอนนี้เขาได้รับการยืนยันแล้วว่าฮาร์วีย์เป็นประธานคนใหม่ของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ จริง ๆ เซนรู้ว่าเขาจะอาจต้องสูญเสียทุกอย่างไปในทันทีหากเขาไม่สามารถโน้มน้าวฮาร์วีย์ได้ เช่นเดียวกันว่มันจะดีแค่ไหนถ้าหากเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากยอร์ก“ท่านกำลังทำอะไรครับมิสเตอร์ลูอิส? ทำไมท่านถึงคุกเข่าให้ไอ้ขยะไร้ค่านี้” ลูกน้องของเขาถามออกมาในขณะที่พยายามดึงเซนให้กลับมายืนขึ้นอีกครั้ง“คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” เซนตะโกนใส่ลูกน้องของตัวเอง พร้อมทั้งตบและเตะเขาลงไปที่พื้น“ถ้าพูดอีกคำ ฉันจะฆ่าแก!” เซนขู่ในขณะนั้นน้ำตาของเซนกำลังจะหยดลงมาในขณะที่เขาขอร้องความเมตตาจากฮาร์วีย์ เซนกลัวว่าการกระทำและคำพูดของลูกน้องที่โง่เขลาอาจทำให้เขาเดือดร้อนมากขึ้นลูกน้องกุมท
"ผมคิดว่าคุณต้องการชิ้นส่วนของผมซะอีก?" ฮาร์วีย์ถาม"ผมผิดไป!" เซนตอบในขณะที่เขาเอื้อมมือไปหยิบมีดสเต็กและแทงตัวเองที่ฝ่ามือซ้ายเซนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ยังคงรักษาท่วงท่าของเขาอยู่บนพื้นหวังว่าฮาร์วีย์จะให้อภัยเขาได้หลังจากเห็นสิ่งตรงหน้า ฮาร์วีย์ก็ลุกขึ้นยืนช้า ๆ และตบหัวเซนก่อนจะเดินออกจากห้องไปหลังจากฮาร์วีย์จากไป เซนก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าหวาดกลัวขณะที่มองไปที่ด้านหลังของฮาร์วีย์ ฮาร์วีย์จะเป็นฝันร้ายครั้งใหม่ของเขานับจากนี้เป็นต้นไป"สามี!" แมนดี้โห่ร้องตะโกนในขณะที่วิ่งเข้าหาเขา“ฉันดีใจที่คุณสบายดี!” แมนดี้รู้สึกโล่งใจ“แน่นอน ผมไม่เป็นไร!” ฮาร์วีย์ตอบด้วยรอยยิ้ม“ฮึ่ม นายควรจะขอบคุณภรรยาของนายที่ช่วยโทรแจ้งตำรวจไม่อย่างนั้นนายคงจะไม่สามารถออกมาจากที่นั่นได้โดยปราศจากรอยขีดข่วน นายก็มีค่าแค่ขยะที่ไร้ค่า!” เซซิเลียเยาะเย้ยในทางกลับกันไวแอตต์รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากที่เห็นว่าฮาร์วีย์ปลอดภัยในขณะนั้นทั้งสามคนคิดว่าที่ฮาร์วีย์ปลอดภัยนั้นเพราะตำรวจมา“ทำไมคุณถึงเรียกตำรวจมาล่ะที่รัก” ฮาร์วีย์ถามแมนดี้“ขออภัยด้วยครับเจ้าหน้าที่ตำรวจ มันเป็นเพียงการเข้าใจผิดเล
“ฉันกลัวว่าคุณจะไม่เข้าใจเรื่องนี้ถึงแม้ว่าฉันจะทำข้อตกลงกับตระกูลยอร์กได้แล้ว…” แมนดี้ถอนหายใจและส่ายหัวเมื่อเธอรู้ว่าคนตระกูลซิมเมอร์จะไม่ดีใจถ้าพวกเขารู้ว่าเงินทุนลดลงจากห้าสิบล้านดอลลาร์เป็นสามสิบล้านดอลลาร์ในตอนนี้ทั้งคู่จากไปหลังจากกล่าวคำอำลากับเซซิเลียณ ยอร์ก อ็นเทอร์ไพรส์ อีวอนน์กำลังจะออกจากสำนักงาน เธอเพิ่งจัดการกับเหตุการณ์ที่ร้านอาหารนอร์ทแลนด์ ขณะที่เธอเดินผ่านสำนักงานของเวนดี้ เธอก็เห็นเวนดี้กำลังขมวดคิ้วอยู่พร้อมกับถือกระเป๋าหรูหราขนาดใหญ่ด้วยความที่เป็นผู้หญิง อีวอนน์จึงค่อนข้างสนใจในเรื่องนี้“ดูเหมือนว่าคนรวยบางคนพยายามจะให้เกี้ยวคุณนะ มิสซอร์เรล” อีวอนน์พูดด้วยรอยยิ้ม“คนรวยอะไรกัน? ก็แค่แซ็คเท่านั้นเอง เขาพยายามทำให้ฉันอนุมัติการลงทุนในตระกูลซิมเมอร์ ฉันเป็นใครจะไปสามารถตัดสินใจได้ หลังจากที่ท่านประธานมีแผนร่วมกับตระูลซิมเมอร์เรียบร้อยแล้ว” เวนดี้พูดในขณะที่ยังขมวดคิ้ว“โอ้ มิสอีวอนน์ คุณช่วยพาฉันไปที่คฤหาสน์ตระกูลซิมเมอร์เพื่อส่งของเหล่านี้คืนให้แซ็คได้ไหม? หวังว่าเราจะจัดการเรื่องนี้ได้ไม่เช่นนั้นโทรศัพท์มือถือของฉันคงจะระเบิดจากการโทรเข้ามาจากแซ็คในช่
ผู้อาวุโสซิมเมอร์รู้สึกกังวลอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของเขาเนื่องจากตระกูลซิมเมอร์จะไม่ได้รับผลกำไรมากนักจากข้อตกลงนี้“แมนดี้ เงื่อนไขเปลี่ยนแปลงไปมากแบบนี้ได้อย่างไร? แน่นอนว่าเธอคงไม่ได้วางแผนที่จะตีกรอบให้กับตระกูลเพื่อดีลกับคนภายนอกใช่ไหม” ฌอนถามแมนดี้หลังจากได้ยินที่ฌอนถามทุกคนรอบ ๆ ก็เริ่มเชื่อคำกล่าวหาของฌอนเนื่องจากทุกคนเคยทำสิ่งที่คล้ายกันมาก่อน ใช้เวลาไม่นานนักที่พวกเขาจะสงสัยเกี่ยวกับแมนดี้แมนดี้รู้สึกอยากจะบ้าตายเพราะความพยายามทั้งหมดของเธอไม่ได้รับการยอมรับแถมยังถูกกล่าวหาว่าสร้างกรอบให้ตระกูลแหมะ!ก่อนที่แมนดี้จะพูดอะไรต่อ แตงโมชิ้นหนึ่งก็ลอยขึ้นไปในอากาศและตกลงบนใบหน้าของฌอน"ฮึ! ถุย!” ฌอนถ่มน้ำลายด้วยความขยะแขยงในขณะที่เขาค่อนข้างกลัวเชื้อโรค“นายทำอะไรลงไป? นายมันต่ำต้อยเหมือขยะ!” แซ็คตะโกนใส่ฮาร์วีย์ขณะที่เขาเห็นพ่อของเขาโดนแตงโมตกใส่“ฉันแค่ทิ้งขยะ” ฮาร์วีย์ตอบด้วยท่าทางมั่นใจแซ็คไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไปนั่นเพราะฮาร์วีย์ดูถูกพ่อของเขา เขาคว้าที่เขี่ยบุหรี่ใกล้ ๆ และพยายามจะทำร้ายฮาร์วีย์หมับ!“บ้าอะไรเนี่ย!” แซ็คกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ฮา
ลึก ๆ แล้วในใจของแมนดี้ก็เห็นด้วยว่าฌอนและแซ็คสมควรได้รับความอัปยศอดสูนั่นแล้วฮาร์วีย์ไม่คิดที่จะแก้ตัวใด ๆ เขาคว้าแตงโมอีกชิ้นทันที“ไม่มีอะไร ผมก็แค่จะทิ้งขยะ มันไม่ใช่ความผิดของผมสักหน่อยที่คำพูดของใครบางคนเหม็นเหมือนถังขยะ” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น“ไอ้…” ฌอนเช็ดหน้าตัวเองพร้อม ๆ กับที่เขาจ้องไปที่ฮาร์วีย์ ฌอนรู้สึกโกรธมากจนร่างกายสั่นอย่างห้ามไม่อยู่“แล้วผมล่ะ? เป็นเพราะลูกชายของคุณที่ทำให้เกิดปัญหาซึ่งภรรยาของผมก็ต้องเข้าไปจัดการ แม้จะเมินเฉยความพยายามของเธอและไม่มีแม้แต่จะขอบคุณที่เธอ แต่พวกคุณก็ยังใส่ร้ายกล่าวหาว่าเธอทำร้ายครอบครัว มันน่าตลกอะไรเช่นนี้? ได้ งั้นให้ลูกชายของคุณจัดการแล้วกัน!” ฮาร์วีย์พูดอย่างท้าทายฌอน“ฮาร์วีย์ นายเป็นแค่ลูกเขย นายคิดว่านายสามารถเสนออะไรในที่ประชุมของบ้านเราได้งั้นหรือ”“ฐานะคนของซิมเมอร์เองแมนดี้ควรทำงานเพื่อตระกูลของเราอยู่แล้ว…” ฌอนตะโกนใส่ฮาร์วีย์“และปล่อยให้ลูกชายสุดที่รักของคุณมาชุบมือเปิปไปใช่ไหมล่ะ” ฮาร์วีย์พูดแทรก“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไปคุกคามพนักงานของพวกเขาอีกและอาจทำให้เราล้มละลายอีกครั้ง? คุณก็ไม่ควรกลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบนั
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” แมนดี้ไม่ค่อยมั่นใจเกี่ยวกับคำขอนั่น เธอส่งสายตาไปหาฮาร์วีย์โดยไม่ได้ตั้งใจ“ก็แค่ยอมรับคำขอไป” ผู้อาวุโสซิมเมอร์หัวเราะขณะที่เขาคิดว่าแมนดี้มีคงจะคอนเนคชั่นที่ดีกับผู้บริหารระดับสูงบางคนของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ที่ทำให้เขาคิดอย่างน้ันเป็นเพราะหลังจากเห็นแมนดี้สามารถทำงานที่ยากเช่นนี้ให้สำเร็จได้“ได้ค่ะคุณปู่ หนูสัญญา…”“ไม่!” ฮาร์วีย์แทรกกลางในขณะที่แมนดี้กำลังจะยอมรับคำขอนั่น“เป็นบ้าอะไรของนาย! นายเป็นใครที่จะมาปฏิเสธ?” แซ็คตะโกนออกมาในขณะที่เขาก็กุมหัวตัวเองเช่นกัน เขาไม่ควรที่จะประมาทกับการกระทำที่ประมาทของฮาร์วีย์“ฮาร์วีย์ ฉันไม่สนใจการกระทำที่หยาบคายของนายก่อนหน้านี้เพราะฉันเคารพการตัดติดใจของแมนดี้ นายคิดว่านายยังมีคุณสมบัติที่ดีพอที่จะพูดออกเสียงในบ้านหลังนี้งั้นหรือ?” ผู้อาวุโสซิมเมอร์ขู่ในขณะที่จ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย็นชานั่นเพราะฮาร์วีย์ก่อความวุ่นวายหลายครั้งแล้ว“ก่อนหน้านี้คุณสัญญาว่าแมนดี้จะได้เป็นประธานหากเธอทำข้อตกลงได้ แต่ตอนนี้คุณมาสร้างเงื่อนไขใหม่และปล่อยให้เธอทำบางสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ผมคิดว่าคุณแค่พยายามทำให้ภรรยาของฉันดูแย่”