ไซม่อนและลิเลียนต่างรู้สึกเกรงกลัวตระกูลชั้นนำอย่างตระกูลยอร์ก

ไซม่อนเคยถูกรุมทำร้ายในบ่อนการพนันมาก่อน เหงื่อที่เย็นยะเยือกไหลลงมาตามร่างกายของเขาเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์นั้น

เขาคุกเข่าลงและดุด่าฮาร์วีย์อกไปว่า “ฮาร์วีย์ ไอ้คนโสโครก! แกพยายามจะฆ่าพวกเราทุกคนหรือไง?!

“รีบคุกเข่าลงซะ! นายท่านเวย์นเป็นคนใจกว้างพอ เขาคงจะลืมเรื่องนี้และอาจให้อภัยคุณ…”

“นายท่านเวย์น ทุกอย่างเป็นความผิดของไอ้ขยะนี่ คุณสามารถทำทุกอย่างที่คุณต้องการกับเขาได้เลย ได้โปรดอย่าโยนปัญหานั้นมาให้กับฉันเลย!”

ลิเลียนกระโดดเกาะแขนแมนดี้ เธอมองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยใบหน้าซีดราวกับผี

“ไอ้สารเลว ขอโทษนายท่านยอร์กเดี๋ยวนี้! เราไม่สามารถชดใช้ผลที่ตามมาได้!”

“ครอบครัวเราโชคร้ายจริง ๆ ! ที่พวกเราได้ลูกเขยอย่างแก!”

ลิเลียนน้ำตาซึม

ในเวลาต่อมา ภาพเงาที่ปกคลุมไปด้วยผ้าพันแผลถือค้ำไม้เท้าที่แทบจะไม่สามารถผลักประตูเดินเข้ามาข้างในได้

ไซม่อนและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงจนไม่เชื่อสายตาของพวกเขา

เวย์นไม่ต่างอะไรกับมัมมี่เลย

แมนดี้พูดออกมา “เวย์น ยอร์ก นี่ไม่เกี่ยวกับพ่อแม่ฉัน ฉันจะให้อธิบายคุณเอง!”

ไซม่อนและลิเลียนตัวสั่นทำอะไรไม่ถู