ในขณะเดียวกัน ณ ลานซิลเวอร์นิมบัส หลังตีนเขาซิลเวอร์นิมบัส

ควินตันนั่งบนเก้าอี้บัลลังก์ของเขาพร้อมหลับตาครุ่นคิด

ชายคนหนึ่งยืนห่างจากควินตันไม่ไกล หัวของเขาก้มต่ำ กลัวเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา

ถ้าคนที่มาจากงานเลี้ยงรุ่นของฮาร์วีย์อยู่ที่นี่ พวกเขาจะจำได้ว่าชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจาก เชสเตอร์ แซนเดอร์

เชสเตอร์ซึ่งทำตัวเหมือนสุนัขที่ซื่อสัตย์ ตอนนี้ดูสงบเสงี่ยมมากขึ้น

ในที่สุดควินตันก็ลืมตาขึ้น จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดต่าง ๆ มากมาย และพูดออกมาว่า “บอกฉันให้หมดทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบอีกสามรอบ…”

เชสเตอร์ได้ย้ำเหตุการณ์นี้สามครั้งแล้ว แต่เขาไม่กล้าปฏิเสธ เขาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพูดทุกอย่างซ้ำอีกครั้ง

ควินตันฟังอย่างเงียบ ๆ ไม่นานรอยยิ้มก็ผุดขึ้นที่ริมฝีปากของเขา “จากที่นายเห็น พี่ชายสุดที่รักของฉันเมื่อเทียบกับเมื่อสามปีที่แล้วเป็นยังไง?”

เชสเตอร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไปว่า “เมื่อสามปีที่แล้ว เจ้าชายยอร์ก… ชายคนนั้นเปล่งประกายราวกับใบมีดที่แหลมคม แต่ตอนนี้ เขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว”

ควินตันรู้สึกทึ่ง “โอ้? แล้วคิดว่าไง?”

เชสเตอร์ชะงักอีกครั้งและครุ่นคิดอีก