“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“เขาทำให้อดหัวเราะไม่ได้ เขาโอ้อวดเก่งมาก! เขาอยู่ในสถานภาพแบบนี้ยังกล้าพูดได้อย่างไรว่ามิสไนส์เวลล์เชิญเขาเป็นการส่วนตัว?”

“ฮาร์วีย์ นายคิดว่านายเป็นใคร? เจ้าพ่อธุรกิจหรือนายใหญ่ของตระกูลงั้นเหรอ? นายบอกว่าโรซาลีเชิญนายงั้นเหรอ? นายกำลังจินตนาการลึกล้ำเกินไป!”

“ทำไมนายไม่บอกว่านายเป็นซีอีโอของยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ไปเลยล่ะ? นายจะพูดได้ว่าบัตรเชิญจากไนส์เวลล์ถูกส่งไปยังออฟฟิศของนาย เราจะเชื่อนาย ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทุกคนในตระกูลซิมเมอร์ส่งเสียงหัวเราะขณะที่พวกเขาเยาะเย้ยฮาร์วีย์ ลูกเขยคนนี้ช่างไร้ยางอาย! เขากล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง?

อย่างไรก็ตามฮาร์วีย์นิ่งสงบมากเมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ยเช่นนี้ เขารู้ดีว่าเขาไม่ได้โอ้อวดหรือล้อเล่น

ในขณะนั้นมีเพียงแมนดี้ขมวดคิ้วและมองไปที่ฮาร์วีย์ เธอมีความรู้สึกว่าฮาร์วีย์ไม่ได้โอ้อวด เขาจะไม่คุยโม้เกี่ยวกับสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้

เขาสามารถตรวจสอบภาพ “ยอดเขาแลนเดอร์ เทือกเขาร็อกกี” ในการประมูลก่อนหน้านี้ได้ เขายังพนันกับโรซาลีและโรซาลีก็เป็นหนี้บุญคุณเขา

ถ้าเธอพิจารณาอย่างนั้นก็ดูสมเหตุสมผลที่โรซาลีเชิญเขาเข้าร่วมงาน

อย่างไรก็ตามแมนดี้รู้สึ