ชายในเครื่องแบบสี่คนเดินเข้ามาหาฮาร์วีย์พร้อมอาวุธปืนในมือ พลซุ่มยิงสองสามคนเล็งปืนไรเฟิลไปที่หัวของฮาร์วีย์จากระยะไกลและพร้อมที่จะยิงได้ทุกเมื่อ

ทีแกนหรี่ตาลงด้วยความพึงพอใจขณะที่ยิ้มแล้วกดโทรออก

“พี่อลิซ ผมทำตามที่พี่ขอแล้ว พี่อยากจะมาดูด้วยตัวเองไหม?

“ผมมั่นใจว่าการได้เห็นคนหยิ่งจองหองถูกทำให้อับอายจะทำให้พี่อารมณ์ดีได้อย่างน้อยก็สักสองสามวันแน่นอน”

“ได้! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”

เสียงหัวเราะที่คมชัดดังออกมาจากทางโทรศัพท์

ไม่นานนัก อลิซและเชอริลก็เดินเข้ามาในวอร์ดของโรงพยาบาลด้วยรอยยิ้มที่สดใส ทั้งคู่สวมเดรสสั้นของจิวองชี่ที่เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งของพวกเธอ

เมื่อทั้งสองเห็นฮาร์วีย์กลายเป็นนักโทษหลังจากที่เย่อหยิ่งในโรงแรมพอทโฮล ความสุขบนใบหน้าของพวกเธอก็เบ่งบาน

พวกเธอคิดว่าพวกเธอจะต้องเตรียมการมากกว่านี้ก่อนที่จะสามารถบดขยี้ฮาร์วีย์ได้ในที่สุด

ทว่า การแก้แค้นก็มาถึงในไม่ช้า!

‘สุดท้ายนายน้อยทอมป์สันก็ได้วางแผนทุกอย่างไว้แล้ว!’

‘ฮาร์วีย์เก่งเรื่องการต่อสู้ แล้วยังไง?’

‘เขามีอำนาจ แล้วยังไง?’

‘อิทธิพลของเขาไม่มีขอบเขต แล้วยังไง?’

‘ต่อหน้ากองกำลังทหารของประเทศ สิ่งเหล่านั้นไม่ได