ฮาร์วีย์จ้องไปที่แผ่นหลังของจัสตินด้วยดวงตาที่หรี่ลง ทว่ายังไม่แสดงอารมณ์ใด ๆรองหัวหน้าสาขาคนนี้ดูกล้าหาญทีเดียวไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาสามารถต่อกรกับราเชลและไอเดนได้นานขนาดนี้ แม้จะยังไม่มีผู้ชนะที่ชัดเจนก็ตามทีแต่โดยรวมแล้วทุกอย่างก็ไม่มีความหมายเขาไม่สนใจคอนนี่และสมาชิกหลงเหมินคนอื่น ๆ และเดินจากไปอย่างไม่แยแสขณะที่เขาก้าวไปได้เพียงก้าวเดียว คอนนี่และสมาชิกหลงเหมินอีกสามคนก็เดินมาขวางทางของเขาเอาไว้“คุณยอร์ก ได้โปรดหยุด”“ถ้าคุณอยากออกไป คุณต้องทำตามเงื่อนไขของคุณวอล์คเกอร์และขอโทษเขา”ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ“คุณคิดว่าศิลปะการต่อสู้ง่อย ๆ ของคุณจะหยุดผมได้จริง ๆ เหรอ?”คอนนี่ยิ้มหลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ก่อนที่จะฉีกเสื้อผ้าของเธอออกเพื่อให้ขาทั้งสองข้างของเธอขยับได้อย่างอิสระขึ้นเธอหรี่ตาลงเป็นการเตือน“ก็จริงอยู่ที่ภายในหลงเหมินสาขามอร์ดู เก๊บได้รับการขนานนามว่าเป็นศิษย์อันดับสองของคนรุ่นเยาว์”“แต่คุณควรรู้ว่าเขาก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของคนรุ่นใหม่ แถมคุณวอล์คเกอร์เองก็พยายามที่จะถือหางเก๊บก็เท่านั้น!”“อย่าคิดว่าการปราบเก๊บลงได้จะทำให้คุณมีสิทธิ์มาทำตัวหยิ่งยโสที
จัสตินที่กำลังจะเข้าไปในรถตัวแข็งทื่อ เมื่อเขาเห็นว่าฮาร์วีย์มาอยู่ต่อหน้าเขา ดวงตาของเขาก็หรี่ลง“ผมต้องขอโทษจริง ๆ รองหัวหน้าสาขาวอล์คเกอร์”ฮาร์วีย์ไม่ได้พูดเสียงดัง แต่เขาเอ่ยชื่อจัสตินอย่างตรงไปตรงมาเขาเตะสมาชิกหลงเหมินที่พยายามล้อมเขาจากนั้นจ้องมองไปที่จัสติน“ไม่นึกว่าพรหมลิขิตจะทำให้เรามาเจอกันเร็วขนาดนี้”จัสตินขมวดคิ้ว เขาประหลาดใจที่พบว่าแม้แต่คอนนีก็ไม่อาจต้านทานฮาร์วีย์ได้แต่เขาก็ไม่กลัวเช่นกัน"คุณพยายามจะทำอะไร?"“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่…”ฮาร์วีย์ยิ้ม“ผมแค่อยากจะบอกพ่อตาที่รักของผมให้หยุดฝันถึงตำแหน่งหัวหน้าสาขาซะ เพราะยังไงคุณก็ไม่คู่ควร…”เพี๊ยะ!จากนั้นฮาร์วีย์ก็เหวี่ยงฝ่ามือไปที่ใบหน้าของจัสตินเสียงตบนั้นดังชัดเจนหลังจากตบจัสติน ฮาร์วีย์ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ“นี่ผมเพิ่งปลุกคุณขึ้นมาจากความฝันที่ว่าคุณเป็นหัวหน้าสาขาแล้วหรือเปล่า?”ฮาร์วีย์หันหลังกลับและเดินออกไปอย่างสบาย ๆฝูงชนตกตะลึง!จัสตินกุมใบหน้าแดงสด ตัวแข็งทื่อ ความโกรธเย็นฉายวาบขึ้นในดวงตาของเขา และทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นหัวเราะให้กับท้องฟ้าความดูถูกเหยียดหยามถูกเขียนขึ้นบนใบหน้าของเขาจนท
“แฟรเกรินท์ ฮิลล์ มีวิลล่าที่ดีที่สุดในมอร์ดู ลุงอยากพาเฮเซลมาที่นี่เพื่อสัมผัสกับสิ่งแวดล้อมแถวนี้แล้วก็เพื่อตรวจสอบราคาด้วย เธอจะได้มีแรงจูงใจมากขึ้นหลังจากได้เห็นที่นี่ด้วยตาตัวเอง!”เคลลี่รู้สึกยินดีที่ลูกสาวของเขาสามารถดำเนินชีวิตได้ตามที่เขาคาดหวังไว้ โดยมีรายได้หลายแสนดอลลาร์ในช่วงเวลาเพียงสองวัน เธอไม่ได้ลาออกจากงานที่ไคเซ็น กรุ๊ป เพียงเพราะเธอมีชื่อเสียงขึ้นเช่นกัน ดังนั้นเคลลี่ที่มีอาบน้ำร้อนมาก่อนจึงพอใจเป็นอย่างมากเฮเซลดูท่าทางภาคภูมิใจ“ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อ หนูมีพี่ชายที่สนับสนุนเรื่องเงินให้ แค่เดือนเดียวหนูก็จะซื้อวิลล่าที่นี่ได้แล้ว!”เฮเซลสวมชุดชาแนลสีดำ ใบหน้าของเธอได้รับการแต่งหน้าอย่างหรูหรา เธอดูมีเสน่ห์และเต็มไปด้วยความมั่นใจ“เฮ้อ พวกคุณสองคนทำอะไรกัน?”“โอ้อวดความมั่งคั่งของคุณเหรอ?”จูนตัดบทสนทนาระหว่างทั้งสองทันที“ฮาร์วีย์จะเข้าใจความคิดที่จะใช้เงินหลายล้านดอลลาร์ได้ยังไง?”“ทั้งชีวิตเขาคงไม่อาจทำเงินได้มากขนาดนี้หรอก!”“คุณจะทำให้ฮาร์วีย์รู้สึกแย่ ถ้าคุณโอ้อวดเรื่องเงินของคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า!”“ฮาร์วีย์ก็คงจะต้องไปทำงานในวันพรุ่งนี้! เฮเซลเป็นคนฝากงา
ฮาร์วีย์ตัวแข็งไปชั่วขณะ แล้วเขาตอบว่า “คุณลุง ที่นี่เป็นบ้านของผมจริง ๆ ผมจะโกหกลุงไปเพื่ออะไร? ทำไมไม่เข้ามานั่งข้างในกันก่อน”“ลืมมันซะเถอะ ฮาร์วีย์ ทำไมยังไม่เลิกทำเสแสร้งต่อหน้าเราอีก? เธอกำลังพยายามสร้างความประทับใจให้กับใคร? เธอคิดว่าเราไม่รู้เกี่ยวกับภูมิหลังของเธอจริง ๆ เหรอ?”“ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?”จูนระเบิดอารมณ์ เธอมองฮาร์วีย์ด้วยสายตาเย้ยหยัน“เห็น ๆ กันอยู่ว่าวิลล่าหลังนี้เป็นของผู้บัญชาการสูงสุด แต่เธอยังเฉไฉไม่เลิก เธอมันไร้ยางอายจริง ๆ!”“อย่าบอกนะว่าตระกูลลินช์ยกวิลล่าให้เธอ!”จูนพร้อมที่จะเหยียบย้ำฮาร์วีย์ให้จมดิม‘คนชั้นต่ำก็เป็นอย่างที่คิดนั่นแหละ! เขาจะพูดอะไรก็ได้เพื่อสร้างความประทับใจให้คนชนชั้นสูง นี่มันน่าสิ้นหวังและน่าหัวร่อนัก!!'ฮาร์วีย์หัวเราะอย่างขมขื่นและพูดว่า “เบนจามินยกที่นี่ให้ผมแล้ว”“พอได้แล้ว ฮาร์วีย์! อย่าพูดอะไรอีกเลย!”เคลลี่เต็มไปด้วยความผิดหวัง ประกายในดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย“ลุงไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว ลุงแค่หวังว่าหลานจะใช้ชีวิตอย่างมีเหตุผลและเลือกเส้นทางที่ถูกที่ควรให้ตัวเองในอนาคต”เคลลี่รู้สึกผิดหวัง‘ถ้าพ่อแม่ของฮ
ฮาร์วีย์ไม่ได้สนใจคำพูดของเฮเซล เมื่อเธอจากไปแล้วฮาร์วีย์ก็โทรหาซีนเธียร์เมื่อเขาพบว่าหลังจากมีสายเข้ากะทันหัน ซีนเธียร์ต้องไปถ่ายทำอีกครั้งและเธอไม่ได้อยู่ที่วิลล่า ฮาร์วีย์จึงขมวดคิ้วเล็กน้อยฮาร์วีย์โทรหาไทสันและบอกให้ไทสันหาคนมาดูแลซีนเธียร์หลังจากนั้นฮาร์วีย์ก็นำอาหารของเขาเข้าไปในวิลล่าของตัวเองเขาใช้คีย์การ์ดเปิดประตู จากนั้นก็เตะประตูให้เปิดออกก่อนจะถอยหลังไปครึ่งก้าวฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!เสียงอู้อี้แหวกผ่านอากาศ ขณะที่ลูกกธนูสามดอกพุ่งตรงไปยังจุดที่ฮาร์วีย์ยืนอยู่จิตสังหารแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณฮาร์วีย์ดูเหมือนจะคาดหวังกับการโจมตีครั้งนี้ เมื่อลูกธนูจำนวนมากบินมาหาเขา เขาก็เหวี่ยงมือโยนกล่องอาหารเข้าไปในวิลล่า เขากระโดดขึ้นไปจับขอบระเบียงชั้นสองด้วยแรงจากมือขวาของเขา เขาดึงตัวเองขึ้นไปยังชั้นสองอย่างว่องไวอย่างกับลิงกล่องใส่อาหารนั้นกลับเปิดสวิตช์ของวิลล่าและไฟก็ถูกเปิดขึ้นในทันทีนักฆ่าที่ซ่อนตัวอยู่บนชั้นสองถูกเผยตัว พวกเขาสวมชุดดำ ที่แม้แต่ศีรษะของพวกเขาก็ถูกคลุมไว้จนหมดชนิดที่มองแทบไม่เห็นตา จมูก และปากของพวกเขาน่าฆ่าเหล่านั้นหรี่ตาลงทันทีที่ไฟเปิดขึ้น พยายามจับจ้
พวกเขาได้ตรวจสอบวิลล่าหลังที่หนึ่งจนทั่วแล้ว นอกเหนือจากเหล่ามืออาชีพจากพาราเมาท์แล้ว ฮาร์วีย์ก็เป็นคนเดียวที่โผล่มาที่นี่บิ๊กฟลายจ้องมองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าเย็นชา“พี่ใหญ่ เขาแค่พยายามทำตัวให้ดูลึกลับก็เท่านั้น!” ไม่แปลเลยที่หลังจากที่ประสบกับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่เพราะฮาร์วีย์ บิ๊กฟลายจะเจียมตัวมาจนถึงวันนี้ตอนนี้ฮาร์วีย์ถูกรายล้อมไปด้วยเหล่ายอดฝีมือ ในสายตาของบิ๊กฟลาย ฮาร์วีย์นั้นคงถึงที่ตายในวันนี้“ไม่มีการซุ่มโจมตี ระบบรักษาความปลอดภัยก็ยังถูกเจาะได้ง่าย พูดง่าย ๆ ก็คือ คุณไม่มีแผนสำรองใด ๆ เลย”“ต้องยอมรับเลยว่า คุณมันบ้ามากที่กล้ามายืนอยู่ต่อหน้าผม”“คุณบอกว่าคุณกำลังรอผมอยู่ แต่รอเพื่ออะไรกันล่ะ? รอให้ผมฆ่าคุณ?”เดนเซลมองฮาร์วีย์ด้วยความอยากรู้อยากเห็นฮาร์วีย์ดื่มน้ำในถ้วยของเขาอยู่เรื่อย ๆ จากนั้นเขาก็นั่งบนโซฟาและไขว่ห้าง“ผมขัดแย้งกับไบรอันและขัดขวางแผนการที่เขาวางไว้อย่างดี และทำให้เขาฆ่าคนจากหลงเหมินสาขามอร์ดูอีกต่างหาก…”“และในที่สุดคุณก็พบแล้วว่าเพชรอยู่ที่ไหน”“วันนี้คุณยังค้นพบอีกด้วยว่าจัสตินพยายามจะดึงให้ผมไปทำงานกับเขา”“คุณกลัวว่าผมจะไปดึงสนใจจัส
บิ๊กฟลายซึ่งอยู่ข้าง ๆ เริ่มหมดความอดทนเล็ก ๆ หลังจากเห็นว่าเดนเซล วอชิงตันจ้อไม่หยุดเขาหยิบมีดยาวหัวตัดออกมาและพูดว่า “หัวหน้า ทำไมคุณเอาพูดอะไรไร้สาระกับไอ้ส*รเลวนี่?”“ไอ้เด็กส*รเลวคนนี้มันจองหองมาก วันนี้ผมจะฟันเขาและสอนให้เขารู้ว่าความตายเป็นยังไง!”เขามองไปที่ฮาร์วีย์ ยอร์กด้วยความดูถูกขณะที่เขาพูด“ผมตรวจสอบภูมิหลังของเด็กส*รเลวคนนี้แล้ว เขาดูจะมีโชคนิดหน่อย และดูเหมือนว่าเขาจะมีอำนาจบางอย่างในบัควู้ดด้วย“แต่ที่นี่คือมอร์ดู ไม่ใช่บัควู้ด!“คุณไม่ใช่คนที่นี่ แต่คุณยังอยากจะขึ้นเป็นหัวหน้าใหญ่ในถิ่นของเรางั้นหรือ?“คุณคู่ควรตรงไหน?”ฮาร์วีย์ทำให้บิ๊กฟลายต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก ในตอนที่เขาอยู่ในพาราเมาท์แถมยังเอาชนะเจ้านายของเขาได้อีกด้วยทว่าบิ๊กฟลายไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะจัดการเขาได้ท้ายที่สุด ถ้าไม่ใช่เห็นแก่คนอื่น บิ๊กฟลายคงฆ่าฮาร์วีย์ไปแล้วฮาร์วีย์ไม่สนใจบิ๊กฟลายซึ่งกำลังทำตัวราวกับคนเสียสติอยู่ในขณะนี้ เขามองไปที่เดนเซลด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ซีอีโอวอชิงตัน คุณไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมผมถึงวางแผนที่จะฆ่าคุณ ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้มีความชิงชังอะไรกับคุณเลย?”เดนเซลพูดอย่างเฉ
แกร๊ก!ในตอนที่มีดยาวหัวตัดปะทะเข้ากับตะเกียบ พลังอันน่าสะพรึงกลัวอย่างเหลือเชื่อก็แผ่กระจายออกมาในทันทีผิวในทุกรูขุมขนบนแขนของบิ๊กฟลายปริออกส่วนที่อยู่ระหว่างนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ปริแตกในทันที และแขนของเขาก็ขาดออกเป็นชิ้น ๆมีดยาวหัวตัดในมือของเขาหักออกเป็นสองท่อนเช่นกัน“อ๊าก!”เสียงร้องโอดครวญของบิ๊กฟลายดังออกไปอย่างไม่อาจห้ามได้ ทำให้สหายหกหรือเจ็ดคนตัวแข็งทื่อ ร่างกายของบิ๊กฟลายกระตุกอยู่ตลอดเวลาขณะที่เขานอนอยู่บนพื้นเขาแพ้ราบคาบ!ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว!ใบหน้าของบิ๊กฟลายซีดเซียว“อะไรกัน!?”“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!”“มันก็แค่ตะเกียบ ทำไมถึงได้น่ากลัวได้ขนาดนี้?”“พี่บิ๊กฟลายมั่นใจเกินไปหรือเปล่า?!”เมื่อพวกเขาเห็นฮาร์วีย์ ยอร์กจัดการบิ๊กฟลายโดยใช้ตะเกียบ สหายของบิ๊กฟลายทุกคนต่างตกตะลึง และร่างกายของพวกเขาก็แข็งทื่อพวกเขาไม่สามารถยอมรับในสิ่งที่พวกเขาเห็นได้ คนอย่างบิ๊กฟลายจะกลายเป็นคนอ่อนแอในเงื้อมมือของฮาร์วีย์ได้อย่างไร?แม้แต่ใบหน้าของเดนเซลที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ใก็เปลี่ยนไป"แกเป็นใคร?!"ในขณะเดียวกันบิ๊กฟลายก็จับแขนของตัวเอง เขากระตุกไปทั้งตัว แ